Όταν η Ντιναμό Ζάγκρεμπ επένδυσε στον νεαρό Λούκα Ιβανούσετς κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει πως λίγα χρόνια αργότερα θα γινόταν σημείο αναφοράς της ομάδας. Όταν η Φέγενορντ τον υποδέχτηκε, έβλεπε σε εκείνον έναν ήρεμο ηγέτη, έναν παίκτη που δεν χρειάζεται λόγια για να ξεχωρίσει. Όπως τότε που είχε πει «θέλω πάντα να δουλεύω ήσυχα. Να δείχνω την αξία μου εκεί που πρέπει».
Τώρα, η ιστορία του ξεκινά από την αρχή στον ΠΑΟΚ. Με δικά του λόγια και με τη βεβαιότητα ότι πολλές φορές το πιο ηχηρό μήνυμα το ψιθυρίζεις. Δεν το φωνάζεις.
Του Λούκα Ιβανούσετς, όπως θα μπορούσε να το διηγηθεί ο ίδιος…
«Γεννήθηκα στις 26 Νοεμβρίου 1998 στο Βαραζντίν της Κροατίας, αλλά κατάγομαι από τη Λιούμπεσιτσα και άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο σε μία αυλή με γρασίδι πίσω από το σπίτι μου. Εγγράφηκα στη σχολή ποδοσφαίρου Novi Marof. Ο πρώτος μου προπονητής ήταν ο Μίλαν Μίκετεκ και ήταν ένας από τους λόγους που η επαρχία στην οποία μεγάλωσα ήταν ένα βήμα μπροστά. Θυμάμαι ακόμη εκείνη την εποχή που το ποδόσφαιρο στη γενέτειρά μου παιζόταν σε διαφορετικές συνθήκες από ότι σήμερα. Οφείλω την επιτυχία μου στη μαμά, τον μπαμπά, τον αδελφό και τη γιαγιά μου γιατί βρίσκομαι σε ένα περιβάλλον που με ενθαρρύνει διαρκώς.
Σπούδασα αθλητισμό και αθλητική διοίκηση και το πτυχίο διήρκησε συνολικά τρία έτη. Ίσως βλέπω τον εαυτό μου εδώ. Δεν θα ήταν κακή ιδέα να είσαι προπονητής, να πουλάς παίκτες έτσι; Μου φαίνεται ενδιαφέρον το να ταξιδεύεις, να είσαι συνεχώς με την ομάδα, να είσαι… μέσα, βλέπεις τα πάντα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μετά την απόσυρσή μου από την ενεργό δράση είναι ότι θα ήθελα να συνεχίσω στον αθλητισμό. Πριν το πανεπιστήμιο ήμουν σε γυμνάσιο τεχνολογίας τροφίμων, αλλά δεν συνέχισα τις σπουδές μου προς αυτήν την κατεύθυνση. Λίγο μετά την εγγραφή μου σε αυτό το γυμνάσιο, συνειδητοποίησα ότι αυτό δεν είναι κάτι που θα ήθελα να κάνω και πως ο αθλητισμός εξακολουθούσε να είναι ένας κλάδος στον οποίο θα ήθελα να συνεχίσω να εργάζομαι.
Στενός οικογενειακός μας φίλος είναι ο δήμαρχος του δήμου της Λιούμπεσιτσα, Νενάντ Χόρβατιτς. Ο μπαμπάς μου και εκείνος γνωρίζονται περισσότερο από 25 χρόνια και στο δρόμο όταν δεν είχε πολλή κίνηση έπαιζαν ποδόσφαιρο. Όπως είναι γνωστό στην Κροατία, ο Χόρβατιτς είναι ο πρώτος άνθρωπος που ασχολήθηκε με την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Κομητείας, όντας και μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου της HNS, καθώς και πρόεδρος της Επιτροπής Αθλητικών Υποδομών. Πάντα μου έλεγε ότι εκείνος είναι παίκτης γραφείου και εγώ είμαι παίκτης γηπέδου. Μου υπενθυμίζει συχνά ένα χαρακτηριστικό μου που του αρέσει: «Είναι πολύ σημαντικό ότι παρέμεινε ένα φυσιολογικό και μετρημένο αγόρι, όπως και η οικογένειά του. Είναι πολύ καλοί και εργατικοί άνθρωποι. Είμαι ιδιαίτερα υπερήφανος για το γεγονός ότι κάθε στιγμή που χρειαζόμασταν βοήθεια, ήταν διαθέσιμοι. Μπορούμε να είμαστε περήφανοι που έχουμε έναν τέτοιο φίλο», φροντίζει να λέει σε όσους ρωτούν για εμένα και την οικογένειά μου.
Ως ποδοσφαιριστής διακρίθηκα στο Ljubešćica Futsal Club και χρόνια αργότερα έκανα το ντεμπούτο μου για την εθνική ομάδα στις 11 Ιανουαρίου 2017. Σκόραρα το πρώτο μου γκολ για με την Κροατία στο Κύπελλο της Κίνας και το αναπολώ ακόμη με αγάπη. Έγινα ο νεότερος σκόρερ του αντιπροσωπευτικού μου συγκροτήματος, καταρρίπτοντας το μέχρι πρότινος ρεκόρ του Ιβάν Ράκιτιτς. 18 ετών, 1 μηνός και 19 ημερών. Συναισθηματικά συνδεδεμένος είμαι με το τέρμα που σημείωσα εναντίον της Σαχτάρ Ντόνετσκ, σκοράροντας για λογαριασμό της Ντιναμό Ζάγκρεμπ στο κατάμεστο στάδιο Maksimir. Το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο το υπέγραψε με τη Λοκομοτίβα. Ήταν ένας σύλλογος όπου οι νεαροί παίκτες έκαναν μεγάλη πρόοδο επειδή έπαιρναν αγωνιστικά λεπτά.
Ένας από τους πρώτους μου προπονητές και πιο συγκεκριμένα ο Τόμισλαβ Ίβκοβιτς σε συνέντευξη που παραχώρησε με αποκάλεσε το μέλλον του κροατικού ποδοσφαίρου. Είχε πει χαρακτηριστικά: «Ήρθα στη Λοκομοτίβα για δεύτερη φορά και βρήκα εκεί τον Λούκα Ιβάνουσετς. Ήταν 17 ετών. Εκείνη την εποχή, παίξαμε τον προκριματικό γύρο του Europa League εναντίον της Βόρσκλα από την Ουκρανία. Υπήρχαν παίκτες όπως ο Άντε Τσόριτς ή ο Λούκα Κάπαν, αυτοί που ήταν στάνταρ. Αλλά εγώ επέλεξα εκείνον στον αγώνα. Τι συμβαίνει με σένα, γιατί τον βάζεις σε ένα τέτοιο ματς; Δεν είχαμε τίποτα να χάσουμε, μόνο κέρδος μπορούσαμε να έχουμε. Ως προπονητής, κοιτάζω κυρίως την αντίδραση, τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά στο γήπεδο και όχι πώς παίζει κάποιος. Δεν θα μπορούσα να ζητήσω από ένα παιδί στα 17 να κάνει θαύματα, αλλά, του έδωσα μια ευκαιρία, μόνο και μόνο για να δω πώς θα συμπεριφερόταν για πρώτη φορά απέναντι σε μια σοβαρή ομάδα. Και τι συνέβη; Ίσως κάποιοι δεν θυμούνται…
Ήταν ο παίκτης του αγώνα. Έδειξε απίστευτες ικανότητες, τις οποίες έχει ακόμα και σήμερα. Δεν φοβάται, είναι θρασύς, ποδοσφαιρικά θρασύς και πολύ κινητικός στο γήπεδο. Δεν φοβάται. Εξακολουθεί να παίζει με τον τρόπο που έπαιξε για τη Λοκομοτίβα τότε. Με τον Νενάντ Βζέλικα, άρχισε να ανεβαίνει και στη συνέχεια με τον Ζόραν Μάμιτς έδειξε ότι είναι ο παίκτης που περιμέναμε, ότι είναι ένα μεγάλο ταλέντο και ότι ένα μεγάλο μέλλον είναι μπροστά του».
Υπάρχουν ακόμη πράγματα που πρέπει να βελτιώσω, ας πούμε η συνειδητοποίηση. Πιέζω επίσης λίγο υπερβολικά. Μερικές φορές, ίσως να φαίνομαι νευρικός στο γήπεδο, αλλά είναι μόνο επειδή καίγομαι μέσα μου για το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αν έπρεπε να απομονώσω από όλα τα ηλικιακά κλιμάκια της εθνικής Κροατίας που έχω βρεθεί μία στιγμή, θα σου πω ότι δεν υπήρξε ποτέ τόσο μεγάλη ενότητα, όσο εκείνη που αισθάνθηκα στην Κ21. Όλοι έκαναν παρέα με όλους, είμαστε πολύ καλοί φίλοι και εκτός γηπέδου. Ωστόσο, στο γήπεδο είχαμε πολλά να βελτιώσουμε, είχαμε δεχτεί πολλά γκολ και έπρεπε να φέρουμε αναβαθμίσεις στην άμυνα. Συνολικά, είμαι πολύ χαρούμενος για το ρεκόρ που σημείωσα. Έγινα ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές στην Κ21 της Κροατίας. Καθένας έχει το δικαίωμα να κοιτάξει την εθνική ομάδα, αλλά εξαρτάται από την απόδοσή μας η κλήση μας ή όχι στην πρώτη ομάδα. Ο προπονητής ξέρει πολλά περισσότερα από εμάς.
Παρά το ενδιαφέρον της Σέλτικ και του Ολυμπιακού, ο επόμενός μου σταθμός μετά τη Λοκομοτίβα ήταν η Ντιναμό Ζάγκρεμπ. Λένε πως το καλύτερό μου ματς το έκανα κόντρα στην Τότεναμ. Ξέραμε ότι επρόκειτο να έρθουμε αντιμέτωποι με μια κορυφαία ομάδα. Νομίζω ότι ήμασταν πολύ συγκεντρωμένοι στην άμυνα, ότι θα έπρεπε να παίξουμε πιο επιθετικά και να είμαστε πιο επικίνδυνοι. «Δουλεύει εξαιρετικά καλά στη δεξιά πλευρά, έχει την ποιότητα να λύνει καταστάσεις ένας εναντίον ενός, παίζει γρήγορα και κόντρα στην Τότεναμ κατέγραψε ένα από τα πιο ώριμα αμυντικά παιχνίδια του. Δεν χρειάζεται να παίζει τόσο πολύ προς αυτή την κατεύθυνση στο HNL, αλλά είναι καλό που παίρνει στα πόδια του τέτοια παιχνίδια. Αυτό είναι μεγάλο πράγμα», σημείωνε σε αναφορές του ο κροατικός Τύπος.
Η μετάβαση στην Ολλανδία κάθε άλλο παρά εύκολη ήταν. Είχα υψηλές προσδοκίες, αλλά τραυματίστηκα νωρίς σε μία αναμέτρηση στο Champions League. Όλα ξεκίνησαν καλά στη Φέγενορντ, αλλά ήρθαν τραυματισμοί, κάποιοι άλλοι έπαιξαν καλά και ήταν δύσκολο να τους… προσπεράσω, αν και πάλεψα, αλλά με πήγε πίσω το θέμα των τραυματισμών. «Ο Λούκα είναι ηγέτης με τον δικό του τρόπο. Δεν φωνάζει, μιλάει με τις ενέργειές του», είχε εκμυστηρευτεί ο Άντε Τσάτσιτς στη Ντιναμό και στη Φέγενορντ μετά από ένα παιχνίδι ο Άρνε Σλοτ έσπευσε να συμπληρώσει: «αυτή η κυκλοφορία και πάσα, σε κάνει πραγματικό playmaker». Αρκούσε για εμένα.
Έκτοτε, ήρθε ο δανεισμός μου στον ΠΑΟΚ. Πολλοί έγραφαν για πιθανή μου επιστροφή στη Ντιναμό Ζάγκρεμπ, όμως σε προηγούμενη συνέντευξή μου τόνισα πως τα περισσότερα που έχουν γραφτεί είναι ψέματα. Δεν υπήρξε πραγματική επαφή. Αλλά ποτέ μη λες ποτέ, η Ντιναμό για εμένα θα είναι πάντα μια επιλογή που θα εξέταζα. Είναι τα 100 χρόνια ζωής του ΠΑΟΚ φέτος, μια σημαντική ημερομηνία για τον σύλλογο και για όσους βρισκόμαστε σε αυτόν. Ο στόχος είναι απλός να είμαστε οι καλύτεροι στην Ελλάδα, να κατακτήσουμε τα τρόπαια που υπάρχουν στη χώρα και όλοι εντός ομάδας γνωρίζουν και κατανοούν πόσο σημαντικό είναι να το πετύχουμε αυτό. Θέλω στα 100 μας χρόνια να κάνουμε δώρο το πρωτάθλημα στον κόσμο μας.
Εγώ αυτό που ξέρω είναι πως είμαι πάντα έτοιμος να δώσω απαντήσεις».
