Δεν ήταν ακριβώς η πρεμιέρα που περίμενα. Εννοείται ότι στο πρώτο επίσημο παιχνίδι της σεζόν, δεν υπάρχουν μεγάλες προσδοκίες. Αλλά υπάρχουν προσδοκίες. Κάτι πρέπει να υπάρχει. Ειδικά όταν μιλάμε για κρίσιμες νοκ-άουτ αναμετρήσεις.
Αυτό που εισέπραξα στην ατμόσφαιρα, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος του αγώνα, ήταν μια απονευρωμένη κατάσταση. Ένα γενικό μούδιασμα. Κάπως μουδιασμένος ο κόσμος στις κατάμεστες κερκίδες της Τούμπας, κάπως μουδιασμένες οι αντιδράσεις του, κάπως μουδιασμένοι οι ποδοσφαιριστές μέσα στο γήπεδο, κάπως μουδιασμένο το σύνολο του Ραζβάν Λουτσέσκου σε ολόκληρο το 90λεπτο.
Δεν ξέρω αν αυτό είναι αποτέλεσμα της εξωαγωνιστικής τοξικότητας που έχει αναπτυχθεί τον τελευταίο μήνα. Δεν ξέρω αν έχει αρχίζει να παρυσφρύει και σε άλλους τομείς της ασπρόμαυρης οικογένειας.
Σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο, ο ΠΑΟΚ ουσιαστικά “γλίτωσε” την ποδοσφαιρική τιμωρία από μια φανερά ανίσχυρη αλλά πολύ καλά διαβασμένη ομάδα. Και μόνο το γεγονός ότι ο Γίρι Παβλένκα ήταν ο πολυτιμότερος της ομάδας, σίγουρα δεν μπορεί να είναι καλό νέο.
Προφανώς η πρόκριση θα κριθεί στην Αυστρία, προφανώς δε σημαίνει τίποτα αυτό το 0-0, προφανώς ο Δικέφαλος θα παρουσιαστεί καλύτερος εκεί. Ελπίζω, προφανώς να παρει και την πρόκριση…
