Δεν είναι μόνο η αγωνιστική κατάσταση του ΠΑΟΚ τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Είναι κάθε ενός εκ των Big-4. Δε χρειάζεται να βλέπεις μόνο τα του οίκου σου, οφείλεις να παρατηρείς και παραπέρα. Εύκολες νίκες δεν υπάρχουν. Με το ζόρι, με το στανιό, με την ποιότητα, με την τύχη, στις λεπτομέρειες, στην αρχή ή στο τέλος. Το τρίποντο είναι αυτό που μετράει. Ο Παναθηναϊκός ήταν ο πρώτος που το κατάλαβε. Νομοτελειακά, θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι.
Λίγες μέρες μετά από ένα ευρωπαϊκό ματς απαιτήσεων, ο Δικέφαλος ήταν υποχρεωμένος να κάνει το 2/2 στο πρωτάθλημα. Ο Ραζβάν Λουτσέσκου προσπάθησε να κάνει όσο περισσότερο φρεσκάρισμα μπορούσε στο βασικό του σχήμα, με εξαίρεση τα χαφ του που δεν κουνιούνται από εκεί μέχρι νεοτέρας. Παρά την απρόβλεπτη απουσία του τραυματία Κωνσταντέλια, οι γηπεδούχοι δεν παρέδωσαν την μπαγκέτα σε κανένα σημείο του αγώνα με τον Ατρόμητο.
Είχαν την μπάλα στα πόδια τους, έφταναν με σχετική ευκολία πέριξ την αντίπαλης περιοχής, όμως εκεί ήταν που επιδείκνυαν μια έλλειψη καθαρής σκέψης, μια αφέλεια και μια τσαπατσουλιά στην τελική τους επιλογή. Με τους Περιστεριώτες να οχυρώνονται ακόμα περισσότερο μετά την αποβολή του Μπακού, τα τελειώματα να μη βρίσκουν στόχο και τα δοκάρια να στέκονται εμπόδια, ο ΠΑΟΚ χρειαζόταν ένα γκολ με οποιονδήποτε τρόπο. Να βρει τον δρόμο, να λύσει τον γρίφο, να κατακτήσει αυτό που πρέπει.
Δεν είχε σημασία ο τρόπος αλλά το γεγονός. Δεν είναι καν ξεκάθαρος ο τρόπος που ο Πέλκας λύτρωσε την ομάδα στο 73΄. Έστειλε την μπάλα στα δίχτυα με την κοιλιά; Με το στήθος; Πιθανότατα με το πλευρό του; Κανείς δε νοιάζεται.
Εδώ που βρισκόμαστε, το γκολ και η νίκη είναι ο μοναδικοί πρωταγωνιστές της παράστασης. Τα υπόλοιπα θα έρθουν εν καιρώ…
