Κάθε χρονιά που περνάει χωρίς τίτλο, ο ΠΑΟΚ μικραίνει. Όχι η ιδέα. Όχι αυτό που νοιώθει ο κάθε ΠΑΟΚτσής μέσα του. Αλλά ο σύλλογος. Ο ΠΑΟΚ θα έπρεπε κάθε χρόνο να διεκδικεί και να κατακτά τρόπαια. Δεν το κάνει. Υπεύθυνοι αποκλειστικά οι άνθρωποι που είχαν τα ηνία του συλλόγου. Κανένας άλλος.

Ούτε ο κόσμος, ούτε οι… “100 μπερδεμένοι”, όπως αρέσει σε πολλούς να λένε, ούτε καν οι “ΑΡΔ” όπως αποκαλούν οι περισσότεροι πλέον τους δημοσιογράφους αφού οι αρκετοί τέτοιοι, κατάφεραν να μετατρέψουν αυτό το λειτούργημα σε αλητεία. Διότι τα ΜΜΕ θα ήταν σε θέση να αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράγματα. Όχι στον ΠΑΟΚ, όχι σε άλλο σύλλογο, όχι στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά στην κοινωνία.

Υπεύθυνοι όμως που επηρεάζεται ο σύλλογος απ΄όλους τους παραπάνω και από άλλους πολλούς είναι πάντα αυτοί που είναι αφεντικά.

Κανένα λοιπόν αφεντικο τα τελευταία  χρόνια δεν κατάφερε να κάνει τον ΠΑΟΚ τόσο μεγάλο όσο είναι η δυναμική του κόσμου, όσο δυνατά και μεγάλα είναι τα συναισθήματα του απλού ΠΑΟΚτσή για την ομάδα.

Μάλλον το αντίθετο κατάφεραν. Να μικραίνουν τον σύλλογο και να μεγαλώνουν μόνο οι ίδιοι με “τεχνάσματα”. Προσπάθειες έγιναν. Ο ΠΑΟΚ απο το 2007 και την έλευση Ζαγοράκη συσπειρώθηκε και κατάφερε να πετύχει πολλά. Στο τέλος όμως η βάρκα βούλιαξε και εκτός από κάποιες πραγματικά μεγάλες στιγμές απόλαυσης δεν έμεινε τίποτα…

Ως ΠΑΟΚτσής δεν μπορώ να μείνω σε αυτές τις στιγμές. Δεν μου φτάνουν, δεν μου είναι αρκετές, δεν πρέπει να μου είναι αρκετές.

Προσπάθησα και κατάφερα να κρατήσω στο μυαλό μου ψηλά τον πήχη για την ομάδα. Να τον έχω τόσο ψηλά όσο τον είχαν οι παππούδες μας και οι πατεράδες μας. Ίσως τα κατάφερα γιατί τα τότε αφεντικά του ΠΑΟΚ δεν είχαν τόσο δύναμη στο μηχανισμό προπαγάνδας τους έτσι ώστε για να καλύπτουν τις αδυναμίες τους να κατεβάζουν τον πήχη στον κόσμο. Ίσως να βοήθησε σε αυτό και η θρυλική ομάδα του μπάσκετ με τους ευρωπαϊκούς και εγχώριους τίτλους.

Οι νέες γενιές όμως, η δύναμη του ΠΑΟΚ στην κερκίδα και στην… αγορά, είναι λογικό να έχουν ρίξει τον πήχη πολύ χαμηλά. Οι επιπτώσεις πολλές. Μία από αυτές να έρχονται στην ομάδα να δουλέψουν άτομα που “θεοποιούνται” ενώ είναι πολύ μικρότερου βεληνεκούς απο το μέγεθος του συλλόγου, με αποτέλεσμα ο ΠΑΟΚ να μένει στάσιμος. Προέδροι, ποδοσφαιριστές, προπονητές, υπαλλήλοι κτλ…

Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα και το μεγαλύτερο άγχος που τραβάω ως ΠΑΟΚτσής που… τυγχάνει να γράφω δημόσια για αυτό που τόσο αγαπώ και δεν το έκρυψα ποτέ. Ότι ο κόσμος έχει αλλάξει γιατί έχει στο μυαλό του έναν ΠΑΟΚ μικρό. Με αποτέλεσμα να δέχεται τον κάθε τυχάρπαστο, τον κάθε άμπαλο, τον κάθε κλέφτη, τον κάθε τσαρλατάνο, τον κάθε λίγο, στην ομάδα. Να πανηγυρίζει και να ανοίγει το στόμα του, για την πρόκριση στον τελικό κυπέλλου πριν την κατακτήσει. Να ασχολείται με τον αντίπαλο αντί με τον εαυτό του. Να χαίρεται για την κατάντια του άλλου και να μην κοιτάει την δική του καμπούρα.

Με την έλευση Σαββίδη υπάρχει ελπίδα να αλλάξουν όλα αυτά. Πώς; Χάρη στο χρήμα να κάνει μία δυνατή ανταγωνιστική ομάδα. Μία ομάδα πρωταθλήτρια. Θα έπρεπε όμως να έχει “καθαρίσει” ήδη τους μικρούς του παρελθόντος. Δεν το έκανε και είδε πολύ νωρίς τις επιπτώσεις.

Ίδωμεν…

[youtube id=”WC1FQJQdy4Q”]

Υγ1: Για το inpaok δεν θέλω να γράψω πολλά γιατί ως “παιδί μου” μπορεί να το παινέψω περισσότερο απ΄ότι πρέπει. Θα κοιτάξω απλά μαζί με τους υπόλοιπους συντελεστές του, να το… μεγαλώνουμε σωστά.

Υγ2: Mπορούμε να τα λέμε και στο facebook.

Υγ3: Γι’ αυτούς που με ξέρουν λίγο καλύτερα, γνωρίζουν ότι μου αρέσουν τα κουίζ: Αυτά δεν θα λείψουν ούτε και από εδώ.