Χωρίς πολλές… σάλτσες συστήνομαι. Χαμουτζής (κλικ, ήχος ποντικιού, πίσω στην προηγούμενη σελίδα)! Τώρα που μείναμε λιγότεροι λοιπόν, ας το ξαναρίξω: Χαμουτζής (για τους λίγους που δεν κατάλαβαν, όπου χαμουτζής, αυτός που προέρχεται από κάτω. Ο Αθηναίος, ντε)! Ναι, αυτό το σάιτ έχει ένα χαμουτζή να γράφει για ΠΑΟΚ! Καμιά φορά, η απόσταση σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα με πιο καθαρό βλέμμα.

Πριν αρχίσετε τα «ουστ από δω ρε» και τους αφορισμούς, ρίξτε ένα βλέμμα γύρω σας. Δύσκολα θα βρεις πιο πολυσυλλεκτικό οργανισμό από τον ΠΑΟΚ. Δύσκολα θα βρεις κάτι να ενώνει τον… ρετσινάκια, με τον κουστουμάκια. Αυτόν που μεγάλωσε με Μανάβη και Νικόλα, με αυτόν που μεγάλωσε με Κούδα, με «σκύλο», ή με Πάμπλο.

Τον ξενιτεμένο, τον φτωχό, τον νεόπλουτο, τον Παρτιζάνο, την γούνα, τους ραδιοφωνικούς, τον ξεριζωμένο πρόσφυγα, τα Αγγελόσκυλα (και όλα σε -σκυλα), τον μπαχαλάκια. Οι ζωές όλων αυτών άμεσα συνδεδεμένες με ότι πρεσβεύουν αυτά τα 4 γράμματα. Σε αυτή τη μάχη δεν περισσεύει κανείς. Ούτε καν ένας χαμουτζής!

Ο καθένας ονειρεύεται τον δικό του ΠΑΟΚ. Τον πλάθει όπως θα ήθελε την γυναίκα (ή τον άντρα) της ζωής του. Το σπίτι των ονείρων του. Τη ζωή που θα γούσταρε. Αλλος θέλει ένα ΠΑΟΚ αντισυμβατικό στο κατεστημένο, άλλος φασαριόζο στις συνοικίες και στους δρόμους, άλλος κυρίαρχο του παιχνιδιού εντός, εκτός κι επί τα αυτά. Κάποιος ονειρεύεται την ομαδάρα του ’70 και νοσταλγεί ένα αμιγώς μακεδονικό ΠΑΟΚ, άλλος φιλοδοξεί να τον δει σαλονάτο, σεντονάτο, με ευρωπαϊκές κολόνιες, αρώματα, ταξίδια. Αλλος τον βλέπει σαν εταιρία, άλλος σαν μία συναισθηματική Κιβωτό που συνωστίζει εκατομμύρια βιώματα, όνειρα, φόβους, ανησυχίες, μεγάλες και μικρές στιγμές.

Για χρόνια, για δεκαετίες ο ΠΑΟΚ είχε την ευχή και την κατάρα να αποτελεί μικρότερο μέγεθος από τον κόσμο του. Για χρόνια, για δεκαετίες ο κόσμος του ΠΑΟΚ είχε την εμμονή σαν άλλος Νάρκισσος να είναι ερωτευμένος πρώτα με τον λαό του ΠΑΟΚ και μετά με την ομάδα. Αν ο Δικέφαλος είναι ζωντανός το οφείλει στον λαό του. Αν ο Δικέφαλος δεν μπόρεσε να απογειωθεί και να αποτελεί κυρίαρχο μέγεθος σε Ελλάδα και Ευρώπη το οφείλει (εν μέρει) πάλι στον λαό του.

Τώρα που ο (ποδοσφαιρικός) ΠΑΟΚ δεν χρειάζεται εράνους, ψησίματα σουβλακιών, δανεικά, τώρα που ο ΠΑΟΚ πλερώνει τοις μετρητοίς, cash και αφήνει και πουρμπουάρ, τώρα που ο ΠΑΟΚ βρήκε έναν διοικητικό ηγέτη που μπορεί να χτυπήσει το χέρι σε ένα τραπέζι στο Ρόστοφ και να νιώσει τα ρίχτερ η μισή (αν όχι ολόκληρη) Ελλάδα, ας αφήσουμε τον ΠΑΟΚ που ονειρεύεται ο καθένας για να δούμε τον ΠΑΟΚ που ονειρεύεται εκείνος.

Αν δεν το κάνουμε θα είμαστε υπόλογοι στις επόμενες γενιές που έρχονται…