Μία χρονιά αλλιώτικη από την περσινή ήταν αυτή που σε ένα περίπου μήνα ολοκληρώνεται. Από την αγωνιστική ανυποληψία και τις διαδοχικές σφαλιάρες της περασμένης σεζόν κατά την οποία η ομάδα «ξεκληρίστηκε» (για να «βγει» οικονομικά), ήρθε από νωρίς φέτος μία πορεία που ικανοποίησε τον κόσμο, απέσπασε από παντού τα εύσημα κι έφερε τον «Δικέφαλο» στην πρώτη τετράδα της βαθμολογίας της κανονικής περιόδου, σχεδόν τρεις αγωνιστικές πριν αυτή ολοκληρωθεί.

Προσδοκίες δημιουργήθηκαν από τα «θαύματα» (του Σούλη και των παικτών) και από τα ρεκόρ και για την 3η θέση, ίσως κάποιοι στην φαντασία τους να έπλεξαν και το σενάριο της 2ης, αλλά δυστυχώς και ο ΠΑΟΚ είναι… ανθρώπινος. Δεν είναι ακόμη «μαγικός» να τα πετυχαίνει όλα με ένα «ραβδάκι» (του Μαρκόπουλου), ούτε «υπεράνθρωπος» με τους παίκτες να ξεπερνούν πάντα τα όριά τους. Οι τραυματισμοί των Παπαδόπουλου και Τσαϊρέλη, όταν είχαν μεσολαβήσει (και φαινομενικά ξεπεράστηκαν) και οι απώλειες των «βασικών» Μαγκράθ και Χαριτόπουλου, υποχρέωσαν την ομάδα σε κάποιες ήττες που της «έκοψαν» (πρόσκαιρα;) το δρόμο για μία πολύ μεγαλύτερη διάκριση. Και από την άλλη, η διοίκηση Πρωτοδικείου παρέμεινε με «δεμένα χέρια» όλη τη χρονιά, ελέω χρεών παλαιών ετών και της αναγκαστικής εξυγίανσης.

Αλλά η χρονιά δεν τέλειωσε κι επειδή είναι σοφά τα λόγια του Αγγελου Αναστασιάδη όταν ακόμη ήταν προπονητής της ποδοσφαιρικής ομάδας, ισχύει και για τον σημερινό μπασκετικό ΠΑΟΚ το ότι «το …Μάιο θα είμαστε καλά». Γιατί στο Μάιο και στα πλέι οφ στόχευαν εξ αρχής ο Σούλης και οι παίκτες του. Στο Μάιο κρίνονται όλα μέσω των πλέι οφ, ακόμη και η τρομερή πορεία που είχαν κάνει μέχρι τώρα. Στο Μάιο και λίγο στον Ιούνιο μπορεί να έρθει και η μεγαλύτερη διάκριση, εφόσον δεν υπάρχουν τραυματισμοί, εφόσον γίνει σωστή διαχείριση του δυναμικού (αυτό κι αν φθάνει στο επίπεδο του «θαύματος» με τόσο χαμηλό μπάτζετ, λιγότερες επιλογές από τους αντιπάλους και παίκτες που συνεχίζουν στα… όριά τους), εφόσον έρθει επιτέλους και ο κόσμος να γίνει 6ος παίκτης στο πλευρό της ομάδας.

Η 3η θέση είναι πάντα μαχητή, αλλά πριν από αυτήν υπάρχει το Ρέθυμνο σε μία πολύ δύσκολη σειρά αγώνων με πλεονέκτημα έδρας ευτυχώς για τον ΠΑΟΚ. Κι εκεί θα παίξει ρόλο ο 6ος παίκτης που λέγαμε… Για να φύγει και το όποιο άγχος – που πάντα υπάρχει σε τέτοια παιχνίδια με κίνδυνο «μπρέϊκ» – από τις πλάτες του «Λάζου» και της «παρέας» του.

Υπάρχει βέβαια κι ο αγώνας με τον Παναθηναϊκό, αλλά έτσι όπως τα «σκάρωσε» ο ΕΣΑΚΕ (από πλευράς προγραμματισμού), έτσι όπως είναι ο αντίπαλος (πανίσχυρος και ενισχυμένος, πάντα με 25πλάσιο μπάτζετ) κι έτσι όπως διαμορφώνεται η κατάταξη της κανονικής περιόδου, έχει μόνο ένα πρεστίζ. Μικρότερο κι από άλλες σεζόν. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει και αδιαφορία. Ο ΠΑΟΚ άλλωστε όταν κέρδιζε – παραμένει η μοναδική ελληνική ομάδα που το πέτυχε φέτος – τον δις πρωταθλητή Ευρώπης αποσκοπούσε μάλλον στο πρεστίζ της νίκης και λιγότερο στην βαθμολογία.

Για να φθάσει όμως ο ΠΑΟΚ στο peak του στα πλέι οφ, για να μπορέσει «να είναι καλά» το Μάιο, τον Ιούνιο κι όλο το καλοκαίρι, πρέπει η «παρέα» του «Λάζου» να δράσει. Με τον Παπαδόπουλο, «αρχηγό», «μεγάλο αδελφό», ηγέτη και «πύργο». Και με τους υπόλοιπους όπως μέχρι τώρα γύρω του σε ένα «γαϊτανάκι» που θα «χορέψει» τους αντιπάλους. Και με τον κάθε ΠΑΟΚτσή από κοντά να χειροκροτεί και να επευφημεί τις προσπάθειες των παικτών που ήδη κέρδισαν ένα μεγάλο στοίχημα φέτος και «κόβουν» τώρα ένα ακόμη μεγαλύτερο.