Γύρισε αργά προς τα δεξιά την παλάμη του δεξιού χεριού του έτσι ώστε να μπορεί να βλέπει την εσωτερική πλευρά. Αργή κίνηση ξανά προς αριστερά…Τέντωσε την παλάμη. Κούνησε τα δάχτυλα… Ζούσε, εντάξει! Ουφ…

Το πάθαινε συχνά αυτό. Και πάντα στο τέλος μίας ακόμα ημέρας. Να νομίζει ότι είναι νεκρός. Ίσως επειδή έβλεπε τα πάντα γύρω του σκοτωμένα. Τα είχε σκοτώσει η βιασύνη. Η έλλειψη Παιδείας. Η δίψα για σάρκα. Η δίψα για φαστ φουντ. Για έτοιμο φαγητό δηλαδή. Για έτοιμο σεξ. Για έτοιμο χιούμορ. Για σύντομες εύκολες φιλίες. Για έτοιμη ενημέρωση. Και μαζί τους πέθαινε και αυτός… Κάποτε ζούσε…

Την θυμάται ακόμα εκείνη την εποχή. Είναι τυχερός που την έζησε. Τότε που όλα δεν ήταν τόσο απλά, αλλά υπήρχε η μαγεία του να προσπαθείς να τα αποκτήσεις. Τότε που οι άνθρωποι ήταν αυθεντικοί. Λείπουν αυτοί. Και μαζί τους λείπουν οι αυθεντικές φιλίες, το αυθεντικό χιούμορ, το αυθεντικό σεξ, οι αυθεντικές σχέσεις.

Χάθηκαν οι μαγικές στιγμές…

Η όμορφη κοπέλα της γειτονιάς δεν έχει κάτι μαγικό κάτι μυστήριο πλέον. Με ένα κλικ την βλέπει πως είναι στο σπίτι της, πως όταν βγαίνει έξω ή όταν κάνει ηλιοθεραπεία στην παραλία… Μαθαίνει αν είναι μόνη ή αν είναι με παρέα. Αν έχει κάποιον. Αν είναι χαρούμενη ή στεναχωρημένη…

Το βιβλίο εξαφανίστηκε. Τα μεγάλα κείμενα τα προσπερνάει με την ροδέλα του ποντικιού. Δεν έχει σημασία η είδηση.

Σημασία έχει όταν είναι κολλημένος στην οθόνη, να ΄ρχεται μπροστά του αμέσως η είδηση χωρίς να παιδευτεί πολύ, πολύ. Δεν έχει σημασία από που, τι λέει, ποιος το λέει. Aν αυτός που την λέει έχει πει και άλλες ψεύτικες ειδήσεις. Αν χθες έλεγα άλλα και σήμερα άλλα.

Δεν έχει σημασία το κείμενο. Φτάνει ο τίτλος. Το ποστ… Η έτοιμη σάρκα… Και μέσα στο τίποτα νομίζει ότι έχει διαβάσει. Ότι έχει γνώση. Ότι ξέρει την είδηση ενώ διάβασε μόνο τον τίτλο της.

Και μέσα στο απόλυτο μηδέν νομίζει ότι ξέρει τα πάντα για την όμορφη γειτόνισσα ενώ γνωρίζει μόνο ότι θέλει αυτή να νομίζει ότι γνωρίζει…

Που κολλάει ο ΠΑΟΚ; Πουθενά. Ή ίσως να νομίζει ότι δεν κολλάει…