Για να πω τη μαύρη αλήθεια, βαριέμαι αφόρητα τα φιλικά παιχνίδια πάσης φύσεως. Από τα πιο μικρά, μέχρι τα πιο μεγάλα. Είναι μια από τις μεγαλύτερες αγγαρείες που μπορούν να μου τύχουν. Αν δεν υπάρχει κίνητρο σε ένα παιχνίδι, δεν έχω σχεδόν κανένα ενδιαφέρον. Κίνητρο πόντων, κίνητρο πρόκρισης, κάτι. Όπως επίσης είμαι του δόγματος πως σοβαρά συμπεράσματα από ένα φιλικό δεν μπορεί να βγάλει κανένας πλην του προπονητή. Ειδικά τα τελικά σκορ, δε μου λένε απολύτως τίποτα. Για να μην πω πως προτιμώ τις γκέλες από τις βαρβάτες νίκες. Κάτι σαν το 6-0 επί της Νις δηλαδή.

Παρόλα αυτά, το χθεσινό παιχνίδι με τους Γάλλους το ευχαριστήθηκα. Κυρίως την ατμόσφαιρα που απέπνεε από την κερκίδα, τη θετική ενέργεια αλλά και το δεύτερο ημίχρονο του ΠΑΟΚ. Προφανώς δεν είναι για να πανηγυρίζεις και ανάβεις πυρσούς… Ο Δικέφαλος δεν ήταν τόσο καλός όσο δείχνει το τελικό σκορ, ούτε μπορεί να είναι ίδιος την ερχόμενη Τρίτη. Όταν η μπάλα καίει, όταν το κάθε λάθος μπορεί να κοστίσει πανάκριβα, τότε τα πράγματα αλλάζουν.

Αφού…αλλαξοπίστησα λοιπόν απολαμβάνοντας ένα φιλικό παιχνίδι, θα μπω στον πειρασμό «σκαναρίσματος» κάποιων ποδοσφαιριστών, έστω και με την ανάλογη επιφύλαξη.

Γλυκος:  Κέρδισε την εμπιστοσύνη του Στέφενς αλλά όχι ακόμα του κόσμου. Ο Έλληνας τερματοφύλακας «χωνεύεται» άλλωστε πιο δύσκολα από οποιονδήποτε ξένο. Ο ίδιος δείχνει να έχει πίστη στον εαυτό του και να κλείνει τα αυτιά του, πράγμα ιδιαίτερα σημαντικό για τη συγκεκριμένη θέση. Εντύπωση μου έκανε και ένα παρασκήνιο που δεν είχε υποπέσει στην αντίληψη μου, και μου του είπε ο Χρήστος Παυλίδης. Κάποια στιγμή πριν λίγο καιρό, όταν ο Αθανασιάδης ήταν διακοπές στη Μύκονο, γνωστή για τους δυνατούς ανέμους, και έβαλε στάτους στο Facebook: «αέρας…». Ο Γλύκος σχολίασε από κάτω: «κάτι μου θυμίζει…», προφανώς αναφερόμενος στο μοιραίο γκολ που είχε δεχθεί με τον Ατρόμητο στον αγώνα κυπέλλου. Το γεγονός ότι αυτοσαρκάζεται μου λέει επίσης πολλά.

Βίτορ: Ήταν αυτός για τον οποίον φοβόμουνα περισσότερο από τις φετινές μεταγραφές ότι θα εξελιχθεί σε…παλτό. Η μέχρι τώρα εικόνα του με έχει αποστομώσει. Βρίσκεται στις σωστές θέσεις τους σωστούς χρόνους, βγαίνει πρώτος στην μπάλα ενώ παρά το γεγονός ότι δεν είναι «ντερέκι» είναι καλός και στο ψηλό παιχνίδι. Ίσως η παρουσίαση του Κατσουράνη δίπλα του έχει λειτουργήσει ευεργετικά καθώς -ας μην ξεχνάμε ότι – είναι μικρός ακόμα και με λίγες εμπειρίες σε υψηλό επίπεδο.

Κίτσιου: Τούτος έχει κερδίσει και τον Στέφενς και το κοινό. Προσπαθεί να συνδυάσει τον νεανικό ενθουσιασμό με ουσιαστική και ποιοτική προσφορά στην ομάδα και μέχρι στιγμής τα καταφέρνει αρκετά καλά. Θα αντέξει στην πίεση των κρίσιμων επίσημων αγώνων; Θα αντέξει τις αντιδράσεις του πρώτου σημαντικού λάθους; Αυτά μπορούμε να τα δούμε μόνο στο μέλλον…

Τζιόλης: Και για αυτόν δεν είχα μεγάλες προσδοκίες αλλά αποδεικνύει το αντίθετο. Επιβλητική παρουσία στο χώρο του κέντρου, κλείνει χώρους, έχει το κεφάλι πάντα ψηλά. Το γεγονός ότι είναι αργός το ξέραμε, δεν προκαλεί έκπληξη. Αυτές όμως τις κάθετες πάσες του είχαμε να τις δούμε από την εποχή του καλού και υγιή Γκαρσία.

Γεωργιάδης: Το χθεσινό γκολ ήταν λουκούμι για την ψυχολογία του που είχε φτάσει στα τάρταρα την περσινή σεζόν. Το έβλεπες χθες στα μάτια του, στον πανηγυρισμό του. Παρόλα αυτά δεν είμαι αισιόδοξος πως θα μπορέσει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Θεωρώ πως ο ΠΑΟΚ πρέπει να προχωρήσει στην απόκτηση ενός ακόμα εξτρέμ για να θεωρείται γεμάτος στα φτερά.

Σαλπιγγίδης: Είναι ξεκάθαρο πως το φετινό καλοκαίρι, η ξεκούραση, η οικογένεια και το παιδί έχουν επιδράσει ευεργετικά πάνω του. Έχει φρεσκάδα στο μυαλό και στην κίνηση, βοηθάει σε πολλούς τομείς του παιχνιδιού του ΠΑΟΚ αλλά ίσως είναι δύσκολο να υποστηρίξει τη θέση του μοναδικού επιθετικού στο 4-2-3-1.

Κλείνοντας, επανέρχομαι στο χθεσινό τελικό σκορ. Το 6-0 δε μου άρεσε για προφανείς λόγους αλλά ίσως έχει και τα καλά του. Δεν ξέρω αν οι Ουκρανοί ήρθαν να δουν κρυφά το παιχνίδι, θα το δουν σε βίντεο ή δε θα το δουν καθόλου. Στο άκουσμα όμως του σκορ απέναντι σε μια δυνατή Γαλλική ομάδα ίσως θορυβηθούν. Και ίσως πιο παίξουν λίγο πιο συντηρητικά στην Τούμπα. Λέμε τώρα…