«Ο Σίσυφος ήταν μια πολύ ξεχωριστή προσωπικότητα της ελληνικής μυθολογίας. Ήταν ιδρυτής και βασιλιάς της αρχαίας Εφύρας, που στη συνέχεια ονομάστηκε Κόρινθος. Δύο φορές κατάφερε με την πονηριά του να κοροϊδέψει τους Θεούς και αρκετές ακόμα να τους δυσαρεστήσει με άλλες πράξεις του. Έτσι, μόλις τελικά έφτασε στον κάτω κόσμο, τον περίμενε μεγάλη τιμωρία. Καταδικάστηκε να κυλάει μια τεράστια στρογγυλή πέτρα μέχρι την κορυφή ενός λόφου και μόλις φτάνει στην κορυφή, η πέτρα να κατρακυλάει πάλι πίσω στη βάση του λόφου αναγκάζοντάς τον να αρχίσει το έργο του από την αρχή. Για πάντα».

Αλήθεια, πόσο πονηρός μπορεί να ήταν ο ΠΑΟΚ στο παρελθόν και πόσο μπορεί να κορόιδεψε τους Θεούς για να ζει αυτό το μαρτύριο; Ο Δικέφαλος αποτελεί την απόλυτη ενσάρκωση του Σίσυφου στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του, και ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες. Σε πολλές και διαφορετικές περιστάσεις. Χθες ο βράχος έγραφε πάνω «Champions League». Είναι η τρίτη φορά που προσπαθεί να ανέβει το βουνό αλλά και πάλι αυτός επιστρέφει στη βάση του λόφου…

Η δραματοποίηση της σημερινής κατάστασης προφανώς είναι υπερβολική αλλά αντικατοπτρίζει κατά κάποιον τρόπο τη μοίρα του Δικεφάλου, την οποία για να την αλλάξει, πρέπει να συνειδητοποιήσει πως οφείλει να είναι καλύτερα προετοιμασμένος όταν του παρουσιάζονται οι ευκαιρίες. Και φέτος ήταν για άλλη μια φορά ανέτοιμος. Όχι τόσο αγωνιστικά, καθώς υπήρχε σαφές και επιτυχημένο πλάνο (τουλάχιστον στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα με τη Μέταλιστ), αλλά από πλευράς νοοτροπίας, όπως άλλωστε τόνισε και ο Χουμπ Στέφενς στη συνέντευξη τύπου.

Τι είδαμε όμως χθες το βράδυ και τι πήγε στραβά; Στο προηγούμενο post είχα γράψει πόσο διαφορετικό είναι ένα φιλικό παιχνίδι από ένα επίσημο, ειδικά τέτοιας βαρύτητας. Μέσα σε διάστημα μιας βδομάδας, αυτό αποδείχθηκε περίτρανα. Όσο εύκολα έφτανε η μπάλα στα δίχτυα στο παιχνίδι με τη Νις, τόσο «χτισμένη» ήταν η αντίπαλη εστία χθες με τη Μέταλιστ. Όσο ακομπλεξάριστα τέλειωναν τις φάσεις Αθανασιάδης και Γεωργιάδης κόντρα στους Γάλλους, τόσο «κλειδωμένα» ήταν τα πόδια τους χθες. Φυσικά δεν είναι μόνο αυτό. Ούτε μόνο η ατυχία, ούτε μόνο η σημασία του αγώνα, ούτε μόνο η νοοτροπία των παικτών μετά το 0-1. Ήταν όλα αυτά μαζί. Ήταν επίσης η αδυναμία που έδειξε ο ΠΑΟΚ στα άκρα της επίθεσης. Είχα ξαναγράψει πως η ομάδα χρειάζεται επειγόντως έναν ακόμα εξτρέμ. Ο Γεωργιάδης δεν μπορεί να κουβαλήσει το βάρος, ο Λούκας είναι ακόμα ανέτοιμος, ο Ολίσε παραμένει επιπόλαιος. Χθες, αυτό ήταν εμφανές. Παιχνίδι μόνο από τον άξονα δε γίνεται και ο γερο-Λίνο δεν μπορεί να ανεβαίνει συνέχεια…

Μέσα σε όλα αυτά, προσθέστε και την απαίσια εικόνα της άδειας Τούμπας. Αλήθεια, πόσο περήφανα μπορούν να νιώθουν αυτά τα παλικαράκια που είχαν μπει μέσα στο γήπεδο στο παιχνίδι με τη Ραπίντ; Το χθεσινό αποτέλεσμα είναι αφιερωμένο σε αυτούς. Και η χειρότερη τιμωρίας τους θα ήταν να βρίσκονται χθες στην κερκίδα, ή στα δημοσιογραφικά που ήμασταν εμείς. Να βλέπουν 100-150 Ουκρανούς να είναι μόνοι τους και να κάνουν ό,τι θέλουν. Να φωνάζουν να πανηγυρίζουν, να γιουχάρουν, να είναι σαν στο σπίτι τους. Η Μέταλιστ δεν έπαιζε σε αγώνα κεκλεισμένων των θυρών αλλά στην έδρα της. Και μη μου πείτε πως ποδόσφαιρο είναι ό,τι γίνεται εντός των τεσσάρων γραμμών. Ο κόσμος δεν παίζει μπάλα αλλά παίζει…ρόλο. Και χθες ένα γκολ θα το είχε βάλει…

Στο διά ταύτα πάντως, δεν αξίζει τόση στεναχώρια. Ο ΠΑΟΚ είχε εξαρχής ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο για να φτάσει μέχρι τους ομίλους του Champions League. Δεν μπορεί να ήταν αυτοσκοπός. Κατά τη γνώμη μου, η μόνη ρεαλιστική οδός για να φτάσει εκεί, είναι να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Γιατί το να κυνηγάς δυο θαύματα στα προκριματικά, είναι πολλά. Θα μου πείτε η Εθνική έκανε έξι μαζεμένα και σήκωσε το Euro. Εντάξει, ας μην κρυβόμαστε πίσω από δάχτυλο μας…

Η ουσία δεν είναι αυτή. Η ουσία είναι στο σχεδιασμό της επόμενης μέρας, ο οποίος θα έπρεπε ήδη να έχει εκπονηθεί αλλά και να έχει ολοκληρωθεί. Δυστυχώς τίποτα από τα δυο δεν έχει γίνει. Το πλάνο παραμένει θολό, οι παραλείψεις και τα λάθη είναι πολλά αλλά χρόνος υπάρχει. Αρκεί να βρεθεί επιτέλους η κοινή γραμμή πλεύσης, να διαχωριστούν οι ρόλοι και να κάνει οι καθένας –ΣΩΣΤΑ- τη δουλειά του.

Η χθεσινή εικόνα του ΠΑΟΚ στο πρώτο ημίχρονο, με βάση τους παίκτες που βρίσκονταν στο γήπεδο, είναι ενθαρρυντική και εφόσον γίνουν οι σωστές προσθήκες, μπορεί από φέτος να διεκδικήσει τον τίτλο. Κι ας τον κατακτήσει του χρόνου. Δε μας πήρε η βιασύνη. Φτάνει μόνο να πατάει πάνω σε γραμμές που έχει χαράξει…

Υ.Γ. Τέλειωσε η υπόθεση πρόκριση με τη Μέταλιστ; Θεωρητικά ναι αλλά με τον ΠΑΟΚ δεν μπορεί να είσαι ποτέ σίγουρος. Όπως έγραψα και χθες στο Facebook αναφερόμενος στην εικόνα του αγώνα και το αποτέλεσμα: «Μόνο εσύ…». Αυτό μπορεί να γίνει και από την ανάποδη…