Ο καθένας έχει δικαίωμα στη χαρά, στον ενθουσιασμό, στην αισιοδοξία, στα όνειρα. Οι φίλαθλοι, οι παράγοντες, οι παίκτες, οι δημοσιογράφοι. Πόσο μάλλον όταν έρχεται ένα τόσο σημαντικό αποτέλεσμα σε μια τόσο δύσκολη έδρα, απέναντι σε μια τόσο δυνατή ομάδα, και σε ένα τόσο κρίσιμο ζευγάρι παιχνιδιών. Δεν ήταν λίγο αυτό που έζησε χθες ο ΠΑΟΚ. Είδε το σεντόνι να κουνιέται για χάρη του, άκουσε να παίζει για αυτόν ο γλυκός ύμνος του Champions League, έκανε αίσθηση σε όλη την Ευρώπη, έβαλε βάσεις για κάτι τεράστιο. Κι όμως, προτιμώ λόγω ιδιοσυγκρασίας να παίξω το ρόλο του…πανηγυρο-θραύστη. Γιατί προφανώς δεν τέλειωσε τίποτα.

Ο Δικέφαλος πήγε στα πλέι-οφ εναντίον της Σάλκε ως το εξ ορισμού αουτσάιντερ. Όσο ντεφορμέ και να είναι αυτήν την περίοδο οι Γερμανοί, η σειρά ξεκίνησε με πιθανότητες 20%-80%, και μετά το χθεσινό 1-1, μετά βίας πήγε στο 40%-60%. Ας μη γελιόμαστε. Η Σάλκε παραμένει το φαβορί, ειδικά σε μια άδεια Τούμπα. Αν προσθέσουμε και την αναποτελεσματικότητα που παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια ο ΠΑΟΚ στην έδρα του, τότε αντιλαμβάνεσαι πως τα πράγματα είναι ακόμα «σφιχτά».

Τι είδαμε χθες; Έναν κλασικό εκτός Ελλάδας ΠΑΟΚ, που δεν τον φοβάσαι απέναντι σε μεγαθήρια, που σου βγάζει λίγο την ψυχή, αλλά που σου αφήνει ένα πλατύ χαμόγελο στο τέλος. Άλλωστε το 1-1 στα εκτός έδρας Ευρωπαϊκά παιχνίδια του Δικεφάλου, θα πρέπει εφεξής να «κλειδώνεται» από τους μπουκ…

Η Σάλκε στο πρώτο ημίχρονο έδειξαν τι σημαίνει Γερμανική ομάδα. Eξαιρετικό passing game, καλογυμνασμένοι παίκτες, πίεση για την επίτευξη γκολ, κατοχή της μπάλας, ατομική και ομαδική ποιότητα. Στην επανάληψη έδειξε πως όλα αυτά λειτουργούν μέσα στα πλαίσια ενός συνόλου που μοιάζει απογοητευμένο από το ξεκίνημα της σεζόν και με έναν προπονητή που βρίσκεται υπό διαρκή αμφισβήτηση. Και αυτό είναι που εκμεταλλεύτηκε ο ΠΑΟΚ.

Από την πλευρά του η ομάδα του Στέφενς είχε αναγκαστικά παθητικό ρόλο στο πρώτο μέρος, κάτι που έβαλε σε δοκιμασία αλλά και βελτίωνε προοδευτικά την ανασταλτική του λειτουργία, με κορυφαίο τον αλάνθαστο Κατσουράνη και τον εξαιρετικό Βίτορ. Η μεταμόρφωση στο δεύτερο 45λεπτο είχε να κάνει με τον περιορισμό των αβίαστων λαθών, τη μεγαλύτερη συγκέντρωση αλλά και την είσοδο του Κάτσε, αλλαγή-κλειδί για την εξέλιξη του ματς.

Η λαμπερή βραδιά όμως τέλειωσε. Το πρώτο ερωτηματικό είναι το πώς θα συμπεριφερθεί η ομάδα στον αγώνα με τον Παναιτωλικό, μόλις σε δυο 24ωρα. Κατά πόσο ο Στέφενς θα μπορέσει να βγάλει στους παίκτες του την απαιτούμενη αυτοσυγκέντρωση. Είναι δεδομένο ότι το μυαλό όλων βρίσκεται στη ρεβάνς της Τρίτης. Και όσο περνούν οι μέρες, η πίεση και το άγχος θα αυξάνεται.

Το χειρότερο όλων είναι πως ο ΠΑΟΚ στο πιο κρίσιμο και σημαντικό παιχνίδι της νεότερης ιστορίας του, δε θα έχει τη στήριξη του κόσμου. Το πόσο θα τον πονέσει αυτό θα φανεί σε πέντε μέρες. Τουλάχιστον αυτό ας γίνει μάθημα για όλους…