Η φετινή μεταγραφική περίοδος ήταν μία από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες για την διοίκηση του Ιβαν Σαββίδη η οποία πρώτη φορά συμμετείχε σε μία τέτοια διαδικασία και σίγουρα έγιναν πολλά σωστά αλλά και πολλά λάθη, ωστόσο το σημαντικότερο κομμάτι και αυτό που τελικά πρέπει να μείνουμε είναι το οικονομικό.

Η διοίκηση Σαββίδη ανέφερα και σε προηγούμενο άρθρο ότι ξόδεψε τόσα χρήματα για μεταγραφές όσα ακριβώς είχε αποφασιστεί να ξοδέψει με βάση τα συν και πλην του ταμείου της και μπορεί αυτό κάποιους να τους δυσαρέστησε, -ειδικά μετά τις ατυχείς δηλώσεις Ιβαν περί Ροναλντίνιο-, όμως μάλλον πρέπει να χαροποιεί τους ΠΑΟΚτσήδες το ότι υπάρχει νοικοκύρεμα στα οικονομικά και όχι έξοδα που κάποια στιγμή μπορεί να βαρύνουν τον σύλλογο και να κάνουν ανεπανόρθωτη ζημιά.

Είναι πολύ επικίνδυνο στην δίψα για τίτλους, πρωταθλήματα και παικταράδες να ξεφύγει το μπάτζετ. Διότι ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Σαββίδης και ο κάθε Σαββίδης σήμερα είναι, αύριο δεν είναι και ο ΠΑΟΚ μένει πάντα πίσω “πληγωμένος” από “παρασυρμένους” συνήθως μεγαλομετόχους και προέδρους.

Σίγουρα θα μπορούσε ο Δικεφάλος με αυτά τα χρήματα που έδωσε να ενισχυθεί ακόμα πιο σημαντικά αλλά θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα τα πράγματα.
Όμως όλοι πρέπει να συμφωνήσουμε σε κάτι: Ακόμα και τον Ροναλντίνιο να έφερνε ο Ιβαν, η μεγαλύτερη του μεταγραφή θα ήταν η λύση στο μεγάλο πρόβλημα των χρεών! Πως; Με το να κάνει την εταιρία κερδοφόρα και παράλληλα να βρει την λύση με το κράτος για τις μεγάλες οφειλές στο Δημόσιο.

Γνωρίζω ότι το θέμα έχει “κουράσει” και ότι ειδικά επί Ζαγοράκη κάθε τρεις και λίγο η κυβέρνηση έδινε υποσχέσεις για λύση και αυτή δεν ήρθε ποτέ, ωστόσο δεν μπορούμε παρά να ελπίζουμε πως αυτήν την φορά θα καταφέρει ο Δικέφαλος αετός να βγάλει μία και καλή την θηλιά από το λαιμό του και να πετάξει πλέον ελεύθερος.

Είναι λογικό όλοι μας να παρασυρόμαστε από Ροναλντίνιους και να ξεχνάμε τον βασικό μας στόχο: Την αποπληρωμή του χρέους. Πρέπει όμως να επανέλθουμε στο έδαφος. Αν δεν γίνει τώρα με Σαββίδη στην ιδιοκτησία, έναν άνθρωπο δηλαδή που συνδυάζει την οικονομική δύναμη με την ενασχόληση στην πολιτική τότε δεν ξέρω αν θα γίνει και ποτέ.