Ο γνωστός «Αποδυτηριάκιας» έγραψε ένα ξεχωριστό κομμάτι για τον ΠΑΟΚ σημειώνοντας ότι ο Δικέφαλος είναι η μοναδική ομάδα που έκανε αντίσταση στη χούντα, συνδέοντας το ένδοξο παρελθόν της ομάδας με τον Πάμπλο Γκαρσία!

Στο τελευταίο του άρθρο αναφέρει τα εξής:

«Τον ρωτάς «ποιος είσαι;».

Σου απαντάει «ο κανένας».

Σου λέει «αυτός είμαι, ίδιος με τον άλλον».

Κι όμως! Ο έτσι είναι κάποιος. Και δεν το ξέρει. Έχει μία καταγωγή. Μία ταυτότητα. Ένα DNA διαφορετικό. Να, που δεν το γνωρίζει. Μιλάμε για τον ΠΑΟΚ.

Ο αποδυτηριάκιας, σαν αθλητικός συντάκτης, το 1970, πριν ακόμα φορέσει την ΕΠΩΝΥΜΙΑ του Αποδυτηριάκια, ήταν ο μόνος δημοσιογράφος που υπέγραφε κατά της παραμύθι φούρναρης «ελληνοποίησης» αλλοδαπής μαρίδας ποδοσφαιριστών από τη Νότιο Αμερική.

Ο ΠΑΟΚ ήταν η ΜΟΝΗ ελληνική ομάδα που αρνιόταν να πάρει απ’ έξω έστω κι έναν μαϊμού Έλληνα, που αντιστάθηκε στο διαρκές σκάνδαλο, μάλιστα επί δικτατορίας, και είχε καταφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Τότε συναντήθηκαν οι δρόμοι μας με τον ΠΑΟΚ.

Εποχή που ο ΠΑΟΚ, όπως όλες οι ομάδες, ήταν ακόμα σωματεία, όχι εταιρείες. Η μετατροπή του συλλόγου σε επιχείρηση δεν αφορά τους ΠΑΟΚτσήδες που διατηρούν την ίδια χημεία με την ομάδα. Με τον ΠΑΟΚ που κρατάει αυτές τις ρίζες, αυτή τη ψυχή.

Κι εγώ αν ήμουν Δώνης, Στέφενς δεν θα ήθελα τον Γκαρσία, έναν βετεράνο. Ποιοι, όμως, είναι οι Δώνηδες, Στέφενς; Είναι οι επαγγελματίες που κανείς στον ΠΑΟΚ δεν τους είπε ότι ο Γκαρσία, και ΜΟΝΟΝ ο Γκαρσία, αυτός ο ξένος, παραπέμπει στην ομάδα του Κούδα και του Σαράφη, του Παρίδη και του Τερζανίδη, του Ασλανίδη και του Ιωσηφίδη.

Δεν παλάβωσαν οι οπαδοί που με τον Ουρουγουανό ξαναζωντάνεψε η ΠΑΟΚτσήδικη ψυχή τους. Μ’αυτόν τον αλανιάρη, αναρχικό, αντισυμβατικό, αντικαθεστωτικό, αυτόν τον λεβένταρο Πάμπλο Γκαρσία.

Ο γενετικός οπαδισμός του ΠΑΟΚτσή λες και κτίστηκε ακούγοντας ινδιάνικες και τσιγγάνικες μουσικές. Και απειλήθηκε να αλλοτριωθεί όταν την ομάδα την πήραν οι καλοί και άγιοι Μπατατούδηδες, Γούμενοι, Σαββίδηδες, αλλά άσχετοι με τον ΠΑΟΚ της λαϊκής φαντασίωσης.

Ο κόσμος του ΠΑΟΚ γνωρίζει πολύ καλά ποια είναι η ομάδα του. Πώς θέλει να’ναι η δική του ομάδα. Όχι, όμως, και οι διοικήσεις τα τελευταία χρόνια.

Πρέπει να σταματήσουμε σ’ ένα φαινόμενο. Στο πως αντέδρασαν οι μάζες όταν η διοίκηση Σαββίδη, και τη διοίκηση της ΠΑΕ την εκφράζει και ο προπονητής, ήθελε να φάει τον Πάμπλο Γκαρσία. Τι ήταν αυτό! Σα να ήθελαν να πνίξουν τον ΠΑΟΚτσή που κουβαλάει μέσα του ο κάθε ΠΑΟΚτσης.

Τελικά, ο κόσμος, που είχε φτιάξει και συνδέσμους φιλάθλων με το όνομα του Ουρουγουανού, επέβαλε την επιστροφή του. Γιατί; Επειδή ο ΠΑΟΚ χρειάζεται ΠΑΟΚτσήδικη συνέχεια. Επειδή ο ΠΑΟΚ δεν πρέπει να ξεκόβει από την ΠΑΟΚτσήδικη προϊστορία του.

Ποιοι είναι αυτοί που σήμερα, που χθες και προχθές, παίζουν στον ΠΑΟΚ; Άντε να κάνουμε 2-3 καλά παιχνίδια το χρόνο και καθαρίσαμε. Ωραία τη βγάζουμε στη Θεσσαλονίκη, με τη νυχτερινή ζωή, τα μπαρ, τα στέκια, τα έτσι και τα αλλιώς.

Δεν φταίνε οι επαγγελματίες. Ο ΠΑΟΚ έχει το πρόβλημα που δεν είναι σε θέση να εμπνέει κίνητρα και δέσμους με τους λεγεωνάριους ποδοσφαιριστές.

Τι συνέβη με τον Γκαρσία. Η φύση του είναι ΠΑΟΚτσήδικη. Έτσι όπως τη γουστάρει η εξέδρα. Αυτούς, λοιπόν, τους ποδοσφαιριστές τούς διαχειρίζεσαι με τρόπο τέτοιον ώστε να δικαιώνεται η οπαδική ιδιαιτερότητα του ΠAOKτσή».