Αφού είναι της μόδας ο Νέλσον ο Μαντέλα θα ξεκινήσω με ένα από τα τσιτάτα του. Ο… μακαρίτης έλεγε πως «το πιο δύσκολο πράγμα δεν είναι να αλλάξεις την κοινωνία, μα να αλλάξεις τον ίδιο σου τον εαυτό». Κάποια στιγμή, η ριμάδα η… κενωνία θα αλλάξει και σαν ώριμο φρούτο θα πέσει από μόνο του.

Τι ζητούσε ο «Μαντίμπα»; Αυτονόητα πράγματα. Ισότητα, ισονομία, κατάργηση κάθε λογής διακρίσεων και του απαρτχάιντ. Το πλήρωσε με φυλάκιση και απομόνωση για 27 χρόνια. Σχεδόν, όσα χρόνια έχει να πάρει πρωτάθλημα κι ο ΠΑΟΚ. Αστείο, ε;

Η λέξη απαρτχάιντ έχει ολλανδικές ρίζες. Ετυμολογικά σημαίνει «το σύστημα που δημιουργεί κάποιος, ώστε κάποιοι να μένουν εκτός». Το σύστημα που δημιουργεί κάποιος ώστε «να κερδίζει αυτός και όλοι οι υπόλοιποι να πάνε να…». Νομίζω ότι καταλαβαινόμαστε, έτσι;

Αφού πλέον (μπορούμε να) μιλάμε μόνο με μεταφορές και παρομοιώσεις μου ήρθε στο μυαλό μία από τις πρώτες δημόσιες τοποθετήσεις του Ιβάν Σαββίδη: «Σε αυτό το πρωτάθλημα ακόμα και η Μπαρτσελόνα θα ήταν υποχρεωμένη να έρθει δεύτερη». Στο Χουμπ Στέφενς πήρε μερικούς μήνες για να το καταλάβει: «Πείτε μου σε ποια άλλη χώρα με αυτούς τους βαθμούς θα ήμασταν δεύτεροι; Μόνο στην Ελλάδα. Φαίνεται ότι έχω να μάθω πολλά ακόμα», είπε μετά την ισοπαλία με τον Απόλλωνα Αθηνών ο Ολλανδός, που εδώ θα ξεχάσει κι αυτά που ήξερε.

Υπάρχει ένα ωραίο, διαχρονικό σύνθημα που ακούγεται στην «Τούμπα» και ξεκινάει με τους στίχους: «με το έτσι, με το θέλω». Οι περισσότεροι ξέρετε την συνέχεια, δεν την γράφω, διότι στο «φανταχτερό» προϊόν Super League δεν επιτρέπονται λόγια που το δυσφημούν. Θα γράψω όμως το πως τελειώνει: «γι’ αυτό ΠΑΟΚ παίξε τόπι, να παραμιλάει όλη η Ευρώπη». Έπαιξε τόπι ο ΠΑΟΚ απέναντι στον Απόλλωνα; Η απάντηση είναι καταφατική. Έκανε 30 τελικές, πολιόρκησε από γη και αέρα, μα έπεσε πάνω στον (Μέγα) Αλέξανδρο Τζόρβα. Ακόμα κι όταν αυτός νικήθηκε όμως, το… στραγάλι την είδε αλλιώς την δουλειά.

Αυτό όμως είναι το κανονικό ποδόσφαιρο. Αυτό είναι υγεία. Το δικαίωμα του μικρού να πολεμάει και να μπορεί να επιβραβεύεται για την τίμια μάχη του. Αυτό είναι το φυσιολογικό. Να μπορεί (ή να του επιτρέπεται) ο καθένας να παίρνει βαθμού, οπουδήποτε. Αυτό είναι μπάλα. Παντού εκτός από το… Ελλάντα. Πιστεύω ότι καταλαβαινόμαστε, έτσι;

Από τον ΠΑΟΚ λείπει η… τεχνογνωσία του πρωταθλητισμού. Το περίφημο «know how». Δεν έχει καταφέρει καν να χτίσει ένα δικό του συγχρονισμένο επικοινωνιακό μηχανισμό αυτοπροστασίας, όπως τόσα και τόσα μεγάλα… ευρωπαϊκά κλαμπ. Κάθε γκέλα είναι αφορμή για (αυτό)φάγωμα σάρκας. Οι αρνητικές ειδήσεις μπαίνουν σχεδόν πάντα πάνω από τις θετικές. Η μαυρίλα μπροστά από την αισιoδοξία. Το «ανάθεμα» μπροστά από το «μπράβο». Αλλού, είναι αλλιώς.

Στο περίφημο δίλημμα «αρετή ή κακία» ο Νέλσον Μαντέλα προτίμησε να σπάει βράχους για 18 χρόνια απομονωμένος στο νησί Ρόμπεν Αϊλαντ (και άλλα 9 σε άλλες φυλακές), σε ένα κελί 2,8 Χ 2,1, έχοντας καθημερινά στα αυτιά του λεκτικές απειλές και ψυχολογική βία από λευκούς κρατουμένους και φύλακες. Το βράδυ της Πέμπτης έφυγε πλήρης ημερών. Δικαιωμένος. Αναγνωρισμένος. Ο κόσμος δεν τον άλλαξε. Αυτός άλλαξε τον κόσμο. Η τελευταία σκηνοθετική απόπειρα για να περάσει στο λευκό πανί η ζωή του τιτλοφορείται: «Mandela. Long walk to freedom». Μαντέλα: Ο μακρύς δρόμος προς την ελευθερία. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει..