Το εύκολο θα ήταν να γράψω για τον μεγάλο λαό του ΠΑΟΚ που χθες στη Τούμπα γιούχαρε την ομάδα επειδή τόλμησε να φέρει 2-2 από την Αλκμααρ. Να δικαιώσω τον κόσμο που ταυτόχρονα είναι και αναγνώστες του σάιτ. Θα ήμουν φίλος σας μετά το ξέρω και θα λέγατε τι αλάνι που είμαι. Θα ήμουν ένας από εσάς. Το θέμα είναι ποιοι είστε εσείς… Που ήσασταν για παράδειγμα όταν η ομάδα επί Ζαγοράκη έχανε προκρίσεις, αποκλειόταν από τους πρώτους γύρους στην Ευρώπη ή έχανε η ομάδα τον έναν παίκτη μετά τον άλλον υπό τον φόβο των προσφυγών. Ποιοι είστε και τι θέλετε; Να πάρει ο ΠΑΟΚ το Europa League; Να κατακτήσει το πρωτάθλημα μέσα σε έναν χρόνο; Ποιοι εσείς που δεχτήκατε στο τριετές πλάνο του Σάντος να μην κατακτήσει η ομάδα τίποτα και θέλατε να παραμείνει για να γίνει άλλο ένα… τριετές πλάνο; Και που είναι αυτοί που χθες δεν ήταν στο γήπεδο; Και ποιοι είστε εσείς που νομίζετε ότι η Τούμπα είναι θέατρο η μέρος για ραντεβουδάκια ερωτευμένων και στο θρυλικό γήπεδο κατάντησε να κάνουν κερκίδα οι 200 φλώροι οπαδοί της Αλκμααρ…

Ο λαός έχει πάντα δίκιο. Είναι ο πελάτης. Όχι όλος ο λαός. Η μεγάλη μάζα. Γιατί η μεγάλη μάζα μας νοιάζει. Οι περισσότεροι πελάτες. Οταν λοιπόν το 2010 τολμούσε κανείς να μιλήσει για λάθη της διοίκησης η μεγάλη μάζα τον ορμούσε να τον φάει. Τώρα αυτή η μάζα των νεοπαοκτσήδων ή δεν πάει στο γήπεδο ή θέλει να κατακτήσει ο ΠΑΟΚ όχι αύριο αλλά σήμερα πρωτάθλημα, κύπελλο και να ξεσκίζει ομάδες όπως η Αλκμααρ που χθες η ενδεκάδα της δεν αποτελούταν από δεύτερα αλλά από βασικούς παίκτες της! Γίναμε ξαφνικά νεόπλουτοι. Εχει ευθύνες ο Σαββίδης που μιλούσε για Ροναλντίνιους κτλ. Φυσικά και έχει αλλά που είναι η κουλτούρα του ΠΑΟΚτσή Που είναι οι ΠΑΟΚτσήδες; Τι θέλουν; Τι θέλουμε; Γιατί είμαστε ΠΑΟΚ τελικά αρχίζω να ξεχνάω! Που είναι το εμείς μαζί για μια ζωή;

Ο ΠΑΟΚ είναι 87 χρονών και έχει έξι τίτλους. Και ήρθε ο Στέφενς πριν δέκα μήνες και τον γιουχάρουμε και αυτόν τον Σαββίδη και την ομάδα του επειδή είναι δεύτερος και προκρίθηκε στους “32” του Europa League με τον Γλύκο στο τέρμα, τον Κίτσιου, τον Κωνσταντινίδη, τον Πόζογλου, τον Σκόνδρα και τον Τζιόλη και όλους τους υπόλοιπους σε ισοβαθμία με την Αλκμααρ.

Δεν λέω ότι όλα είναι καλά. Ούτε ότι το άσπρο είναι μαύρο. Άσχετα αν εσείς που σε λίγο θα σχολιάσετε από κάτω για να με κράξετε έβρεχε πριν λίγα χρόνια και σας έλεγαν ότι έχει ήλιο και λέγατε ότι ναι έχει ήλιο. Aνεξάρτητα αν το καλοκαίρι που έγραφα ότι γελάνε οι πέτρες οι μεταγραφές εσείς που χθες βρίζατε, βρίζατε εμένα ή όποιον άλλον τολμάει να κάνει κριτική πριν και όχι μετά το γεγονός. Ωστόσο δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πέφτει τόσο γκρίνια και γιουχάρισμα με το παραμικρό και μάλιστα τη δεδομένη στιγμή όπου ο ΠΑΟΚ είναι μέσα σε όλους τους στόχους του ακόμα. Ούτε τα γιούχα στους παίκτες στις αλλαγές. Διότι τέτοια εποχή πέρσι η ομάδα είχε ήδη αποκλειστεί από την Ευρώπη, έχανε από καφενεία και τόσα γιούχα δεν είχαν ακουστεί. Περισσότερο βουβαμάρα υπήρξε.

Λάθη γίνονται από αυτούς που αποφασίζουν. Τα μεγαλύτερα είναι ότι αποφασίζουν πολλοί και επίσης ότι υπάρχουν πρόσωπα στον σύλλογο μέσα που διχάζουν. Λάθος είναι και οι μεγάλες προσδοκίες που έδωσαν στον κόσμο οι υπεύθυνοι της ομάδα με πρώτον και κύριο τον Σαββίδη. Ωστόσο η γκρίνια τα γιούχα αλλά και οι άδειες καρέκλες στη Τούμπα είναι πολλά περισσότερα από το αν αναμενόμενο.

Εχω εντοπίσει τον λόγο που γίνεται αυτό και δεν μιλώ τυχαία για εποχή Ζαγοράκη ούτε για τη περσινή εποχή Δώνη και Βρύζα. Διότι τότε ήταν που τα ΜΜΕ είχαν την στήριξη των διοικήσεων ή των προσώπων αυτών όχι μόνο στις επιτυχίες τους αλλά και στις αποτυχίες τους. Τώρα ο Ιβαν νομίζω πως δεν έχει την ίδια στήριξη (έχει ευθύνη για αυτό) και ο κόσμος αποδεικνύει ότι γουστάρει να τον κατευθύνουν. Ας μη ζητήσει τα ρέστα λοιπόν αύριο μεθαύριο από κανέναν διοικούντα, υπάλληλο ή κάποιον που γράφει δημόσια. Και ας προσευχηθούμε να βλέπουμε τον ΠΑΟΚ έτσι τόσο κακό και τόσο αποτυχημένο.

Ελπίζω να συνεχίζει να προκρίνεται με ισοπαλίες στην Ευρώπη να είναι δεύτερος στη χώρα και να συνεχίζονται οι πληρωμές και η ανάπτυξη… Ελπίζω οι εποχές των προσφυγών, των χρεών, των ντροπιαστικών αποκλεισμών να παραμένουν να μοιάζουν ως μία παλιά ανάμνηση.