Μία μέρα πριν από τον αγώνα με την Μπαρτσελόνα, η συζήτηση με τον προπονητή της Κ12, τον Αγγελο Ζαζόπουλο, περιστρεφόταν γύρω από την ψυχολογία των παιδιών λίγο πριν από ένα τόσο μεγάλο παιχνίδι και τη διαχείριση μιας πιθανής επιτυχίας.

«Αυτά τα παιδιά είναι πολύ έμπειρα, είναι επαγγελματίες. Ξέρουν τι πρέπει να κάνουν και δεν υπάρχει περίπτωση να το πάρουν πάνω τους», ήταν η απάντηση «ψήφος εμπιστοσύνης» του, πάντα μετρημένου, τεχνικού των Τμημάτων Υποδομής.

Για κάποιον που βρίσκεται μακριά από την καθημερινότητα της ομάδας, η σιγουριά αυτή ενδεχομένως να φαντάζει και υπερβολική. Οι τρεις μέρες στη Βαρκελώνη, όμως, έδειξαν πως είναι και ακριβής. Τα πιτσιρίκια, πέρα από τις δικές τους στιγμές χαλάρωσης, τις ελεύθερες ώρες τους που θα τις θυμούνται για καιρό οι άνθρωποι του City Park Hotel San Just, ουδέποτε παρεξέκλιναν στο ελάχιστο από το πρόγραμμά τους. Ακολουθούσαν ευλαβικά τις οδηγίες του τεχνικού τιμ.

Μόλις ακουγόταν το χαρακτηριστικό «Κύριοι» είτε από το στόμα του προπονητή τους, είτε από τον άμεσο συνεργάτη του Ηλία Γαλανόπουλο, είτε από τον Μιχάλη Χριστάρα, που είχε την ευθύνη αυτής της ομάδας παλιότερα, είτε από τον Τεχνικό Υπεύθυνο, Βασίλη Μήττα, όλα σταματούσαν. Πλήρης συγκέντρωση.  Σπάνιο για τέτοια ηλικία.

Όπως σπάνιο είναι το γεγονός πως από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, οι παίκτες αντιμετώπισαν την πρόκληση της Μπαρτσελόνα ως ένα ακόμα ματς. Καμία διαφορά με τα υπόλοιπα. Με την εξαίρεση του απαραίτητου σκάουτινγκ. Ναι, οι μικροί. χάκερς όπως τους λένε οι προπονητές τους, είχαν κάνει μέσω διαδικτύου αναλυτική αντικατασκοπεία του αντιπάλου. Ηξεραν σχεδόν τα πάντα για την άλλη ομάδα.

Ισως αυτός είναι ένας από τους λόγους που μπήκαν στο γήπεδο δίχως άγχος. Δίχως τρακ. Μπήκαν απλώς για να κάνουν το παιχνίδι τους και το κατάφεραν με τον καλύτερο τρόπο. Ως μια μεγάλη ομάδα. Και χάρηκαν τη νίκη με την ψυχή τους, κυρίως διότι έδειξαν ότι μπορούν να τα καταφέρουν, ενώ «η μαμά μου έλεγε πως θα χάσουμε 5-0», όπως μαρτυρούσε ένας από τους πρωταγωνιστές λίγο μετά το τέλος της αναμέτρησης.

Οι μεγάλες ομάδες, βέβαια, δεν κρίνονται μόνο από το ταλέντο, το οποίο αυτά τα παιδιά διαθέτουν απλόχερα. Φαίνονται από τον χαρακτήρα.  Τι ήταν το πρώτο πράγμα που έκαναν μόλις τελείωσε το παιχνίδι; Έπεσαν πάνω στον Σταυριανίδη, τον τερματοφύλακα που έπαιξε μόλις πέντε λεπτά, αλλά τους χάρισε τη δίκαιη νίκη με τις αποκρούσεις του στο φινάλε. Το δεύτερο; Πήγαν ν’ ακούσουν τι έχει να τους πει ο προπονητής. Και πάνω απ’ όλα; Δεν ήθελαν να βγουν ομαδική φωτογραφία πριν πάνε στ’ αποδυτήρια για να φέρουν τη φανέλα του Κώστα Μπαλωμένου, του τραυματία τερματοφύλακα της ομάδας που δεν ήταν κοντά τους προκειμένου να του αφιερώσουν τη νίκη.

Κινήσεις που δείχνουν πολλά. Όπως η απάντηση στην ερώτηση ποιος ήταν ο καλύτερος παίκτης. «Ολοι, κύριε», είπαν αυτομάτως με ένα στόμα. ΟΜΑΔΑ. Με πρωταγωνιστές που δεν στερούνται την παιδικότητά τους. Που κυνηγιούνται στους διαδρόμους γελώντας δυνατά λες και είναι το πιο αστείο πράγμα στον κόσμο. Που σκαρώνουν πλάκες στα φιλαράκια τους. Που αναρωτιούνται με αγωνία αν ένα κρύο σάντουιτς είναι πιο υγιεινό από ένα μπέργκερ. Και τελικά επιλέγουν να φάνε πίτσα! Που θέλουν να πάρουν στα χέρια τους τα boarding pass επειδή «δεν είμαστε παιδιά για να τα χάσουμε» και τα χάνουν στο δευτερόλεπτο. Που ξέρουν πως η τωρινή καλή τους πορεία δεν σημαίνει απαραιτήτως πως θα γίνουν ποδοσφαιριστές και θέλουν «να πάρουμε ένα λαχείο κύριε μήπως κάνουμε την τύχη μας και σωθούμε;». Αυτή είναι η Κ12 του ΠΑΟΚ. Μια μεγάλη ομάδα, σε μικρογραφία.

πηγή:paokfc.gr