Με ρωτάει ένας φίλος το Σάββατο: “Καλό δεν είναι το διπλό του ΠΑΟΚ αύριο στο στοίχημα;”, για να του απαντήσω: “μην ποντάρεις ποτέ σε ομάδες που δεν έχουν κίνητρο…”. Δεν κάνω τον έξυπνο ούτε τον προφήτη. Αυτό ήταν απλά μια στοιχηματική προσέγγιση. Η ποδοφαιρική έχει γίνει εδώ και αρκετό καιρό. Περίπου 1,5 μήνα πριν όταν φάνηκαν τα πρώτα σημάδια και όταν η λογική “φώναζε” πως η διαχείριση των αγώνων του υπόλοιπου πρωταθλήματος θα είναι μια αρκετά δύσκολη υπόθεση.

“Ζητείται κίνητρο” ανέφερα από αυτή ΕΔΩ τη γωνιά του InPAOK, και πραγματικά τίποτα δε φαίνεται να έχει “ταρακουνήσει” την γλυκιά ελαφρότητα και αφέλεια με την οποία παίκτες (αλλά και ο προπονητής) αντιμετωπίζουν τα παιχνίδια.

Έχασε ο ΠΑΟΚ λοιπόν στην Κρήτη. Ε και; Ποιον πείραξε και τι μπορεί να αλλάξει αυτό στην επόμενη μέρα της ομάδας. Μήπως έχασε ο Δικέφαλος χθες το πρωτάθλημα; Όχι, αυτό έχει γίνει εδώ και πολύ καιρό. Μήπως έχασε το ρόλο του απόλυτου φαβορί για τη δεύτερη θέση; Όχι, ούτε αυτό έγινε, άσχετα αν ο Ατρόμητος έχει πλησιάσει. Επηρεάζει αυτή η ήττα κάπου στα όποια αγωνιστικά σχέδια και στους όποιους αγωνιστικούς στόχους υπάρχουν μέχρι το τέλος της σεζόν; Και πάλι η απάντηση είναι όχι. Το μόνο που θυμίζει πως η ομάδα έχασε από έναν ξεκάθαρα υποδυέστερο αντίπαλο είναι η αντίδραση των οπαδών της. Η μουρμούρα και η γκρίνια που όλοι αγαπάμε στον ΠΑΟΚ. Ναι, αυτή δε βρίσκεται ποτέ σε νιρβάνα. “Ξυπνάει” με κάθε ευκαιρία. Με τα καλά της και τα κακά της.

Η έλλειψη κινήτρου λοιπόν έχει οδηγήσει σε μια πρωτοφανή -για τα δεδομένα μιας μεγάλης ομάδας που κάνει πρωταθλητισμό- έλλειψη συγκέντρωσης τόσο εκτός αλλά κυρίως εντός αγωνιστικού χώρου. Άλλοι παίκτες που δεν ξέρουν ποιος είναι ο ρόλος του μέσα στο γήπεδο, άλλοι που υπερβαίνουν αυτό το ρόλο και θέλουν να φανούν μόνοι τους, άλλοι που δε δίνουν καμιά σημασία στην ανασταλτική λειτουργία της ομάδας, άλλοι που υστερούν στην ποιότητα που χρειάζεται ο ΠΑΟΚ για να πρωταγωνιστήσει, άλλοι που ήρθαν τώρα και ακόμα ψάχνονται. Σαν ο καθένας να έχει κάτι άλλο στο μυαλό του την ώρα που αγωνίζεται. Φυσικά, για όλα αυτά, ο μόνος που μπορεί να κάνει κάτι είναι ο προπονητής. Και σε αυτόν αναγκαστικά θα πέσει το βάρος από εδώ και στο εξής.

Δεν είναι αλάνθαστος ο Στέφενς. Το έχουμε πει. Ποιος είναι άλλωστε; Έχει τα κολλήματα του, τις παραξενιές του. Όπως κάθε μεγάλος προπονητής άλλωστε. Και ας μην ξεχνάμε ότι είναι το σπουδαιότερο όνομα που έχει έρθει ποτέ να κάτσει στον πάγκο του ΠΑΟΚ. Αυτά τα “Κωνσταντάρας” και “ταβερνιάρης” είναι για λαϊκή κατανάλωση…

Τι έχει να διαχειριστεί ο Ολλανδός; Μια ομάδα την οποία πήρε σχετικά αργά, με παίκτες που έπρεπε να τους μάθε μέσα από τα παιχνίδια, με καλοκαιρινό μεταγραφικό σχεδιασμό που απλά εκθέτει αυτούς που τον χάραξαν. Και τώρα πρέπει να τα κάνει όλα μαζί. Να μπολιάσει τις ποιοτικές προσθήκες που έγιναν με όσους από τους υπόλοιπους αξίζουν, παράλληλα να φτιάξει μια ομάδα που παίζει καλό πόσοσφαιρο, να παίρνει νίκες, να κατακτάει στόχους ή τίτλους. Ωραία. Πολύ εύκολο μου ακούγεται… Ξαφνικά, από εκεί κρατούσε απλά το πινέλο, του έδωσαν τα χρώματα και του είπαν: “τώρα ζωγράφισε!”. Δε γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Πρέπει να αποδεχτούμε επιτέλους ανοιχτά όλοι πως η φετινή θα είναι μια μεταβατική χρονιά από μια μεγαλομεσαία ομάδα σε μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό. Πρωταθλητισμό στην ουσία και όχι στα λόγια. Με παίκτες που μπορούν να υποστηρίξουν το πρότζεκτ και όχι με παίκτες που ίσως θα μπορούσαν αλλά δεν…

Αυτό που χρεώνω στον τεχνικό του ΠΑΟΚ είναι αυτό που αναφέρω παραπάνω. Η συγκέντρωση και η έμπνευση κινήτρου στους παίκτες είναι μια καθαρά δική του δουλειά. Δε γίνεται η ομάδα να παίζει μόνο για τα ματς κυπέλλου ή για τα ματς με την Μπενφίκα. Δεν είναι εύκολο αλλά και αυτός δεν είναι κάποιος τυχαίος. Είναι ο Χουμπ Στέφενς. Και έχει να λογοδοτήσει σε ένα μεγαλομέτοχο που πληρώνει και προσπαθεί να κάνει τα πάντα για να είναι περήφανος για αυτό που βλέπει μέσα στο γήπεδο.

Follow me on Facebook: Thodoros Hastas

and Twitter: ThodorosHas