Χαίρομαι στις νίκες. Δεν πανηγυρίζω… Στεναχωριέμαι στις ήττες. Δεν απογοητεύομαι… Κρυφοκοιτάω το Κύπελλο. Δεν πεθαίνω για αυτό… Περιμένω την νέα χρονιά με πίστη για τίτλους και ομίλους. Πεθαίνω για αυτά… Κάπως έτσι νοιώθω εδώ και καιρό… Οι μεταγραφές του χειμώνα με έκαναν να ελπίζω. Αν το καλοκαίρι ερχόταν ο προπονητής πιο γρήγορα και γινόντουσαν πιο […]
Χαίρομαι στις νίκες. Δεν πανηγυρίζω…
Στεναχωριέμαι στις ήττες. Δεν απογοητεύομαι…
Κρυφοκοιτάω το Κύπελλο. Δεν πεθαίνω για αυτό…
Περιμένω την νέα χρονιά με πίστη για τίτλους και ομίλους. Πεθαίνω για αυτά…
Κάπως έτσι νοιώθω εδώ και καιρό… Οι μεταγραφές του χειμώνα με έκαναν να ελπίζω. Αν το καλοκαίρι ερχόταν ο προπονητής πιο γρήγορα και γινόντουσαν πιο καλές μεταγραφές οι σκέψεις μου θα ήταν διαφορετικές. Αλλά πρέπει να κοιτάξω μπροστά. Το σήμερα και το αύριο. Οχι εγώ. Εγώ ότι και να κάνω δεν είμαι τίποτα για να μπορώ να πετύχω κάτι. Ολοι μας. Ο ΠΑΟΚ. Αυτοί στην ΠΑΕ και αυτοί δίπλα στην ΙΔΕΑ. Ολοι μαζί σαν μία οικογένεια. Να μην μας τρώνε άλλο τα γιατί αλλά τα πως. Τα πως θα πάει η ομάδα εκεί που την θέλουμε όλοι μας από εδώ και πέρα. Οχι τώρα μετά από νίκη. Αλλά κυρίως αύριο μετά από μία νέα ήττα.
Το δύσκολο, το επίπονο, έτσι όπως το έχουμε μάθει όσοι πορευόμαστε με τον ΠΑΟΚ στο πλάι μας. Εκεί στα μαύρα πρέπει να φέρουμε το άσπρο. Και όχι αυτό που γίνεται φέτος που μερικοί εντός και εκτός τειχών της εταιρίας και της ιδέας μοιάζουν να περιμένουν την “γκέλα”.
Οι μεταγραφές είναι σπουδαίοι παίκτες. Και παίκτες που έχει στο ρόστερ του ο Δικέφαλος επίσης. Ποδοσφαιριστές που ο κόσμος τους αδικεί και ίσως καμιά φορά να αδικούν και αυτοί τον εαυτό τους. Παίκτες που πιστεύω ότι μαζί με τους νέους άφθαρτους που ήρθαν θα ζωντανέψουν ξανά την φλόγα που είχε ο κόσμος για αυτούς και αυτοί για τον ΠΑΟΚ.
Οπως ο Στέφανος Αθανασιάδης. Ενα από τα πιο σημαντικά περιουσιακά στοιχεία της ομάδας. Η μουρμούρα στις εξέδρες “σβήνει” χάρη στα γκολ που βάζει ξανά και βλέπω να παίρνει φόρα πλέον. Και είναι και άλλοι. Ο Σαλπιγγίδης που στο ματς με τον ΟΦΗ ως δεξί εξτρέμ “σκύλιασε” και τον είδα μετά από καιρό να “γουστάρει”. Ισως να ήταν της στιγμής. Ισως έτσι να μου φάνηκε. Ισως όχι. Είδα τον Σκόνδρα να “αρπάζει” την ευκαιρία…
Πιστεύω ότι παλιοί,νέοι και προπονητής δεν έχουν άλλον δρόμο παρά μόνο έναν: Να γίνουν ένα και να διεκδικήσουν για την ομάδα και τους ίδιους ότι αξίζουν. Και τότε σίγουρα θα ζήσουμε στιγμές χαράς ακόμα και τότε που δεν θα το περιμένουμε…
