Ανήκω μάλλον στη μειοψηφική μερίδα των ποδοσφαιρόφιλων που είναι μετριοπαθείς σε σχέση με τη διαιτησία, με το πόσο μεγάλη επιρροή μπορεί να έχει σε έναν αγώνα και, ακόμα περισσότερο, με τον ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει σε ένα πρωτάθλημα. Ανέκαθεν ήμουν της άποψης ότι μια καλή ομάδα, μια αποφασισμένη ομάδα μπορεί να φτάσει στο στόχο της, έστω σε βάθος χρόνου, ακόμα κι αν τα σφυρίγματα δεν είναι και τόσο φιλικά. Γενικά, πρέπει να γίνουν “εγκλήματα” για να σταθώ στον διαιτητή, κι όχι στην ομάδα μου. Όχι πως δεν έχουμε δει τέτοια, όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά στην πλειοψηφία τους ήταν ουσιαστικά “σφαγές” χωρίς ιδιαίτερη σημασία, που απλά επιβεβαίωναν το νόμο του ισχυρού απέναντι σε έναν ΠΑΟΚ που δεν μπορούσε να είχε βλέψεις για το κάτι παραπάνω.

Για καθαρά οικογενειακούς λόγους, εκείνο το Άρης-ΠΑΟΚ 2-0 πριν από 4 χρόνια (14 Μαρτίου του 2010) δεν το είχα παρακολουθήσει σε ζωντανή μετάδοση. Μετά τη λήξη του έμαθα τι έγινε, τι λεγόταν. Μετά είδα τις φάσεις. Το δεκάλεπτο βιντεάκι με όλα τα σφυρίγματα του Σπάθα. Μετά ολόκληρο το παιχνίδι. Εντάξει, είδα ένα διαιτητή που έπαιζε κόντρα στον ΠΑΟΚ αλλά και έναν ΠΑΟΚ που δεν μπόρεσε ποτέ να απειλήσει τον αντίπαλο. Έμεινα εκεί. Ότι απλά ο Δικέφαλος δεν ήταν έτοιμος να πάρει το πρωτάθλημα. Θεωρούσα άκρως υπερβολικό να λέω πως έχασα τον τίτλο -ή την διεκδίκηση του έστω- από εκείνη τη διαιτησία.

Κι έτσι πέρασαν τα χρόνια και φτάσαμε στο χθες, 16 Μαρτίου του 2014 στο ίδιο γήπεδο με τις ίδιες ομάδες, για να αναθεωρήσω. Πως δηλαδή, μια ομάδα μπορεί να “σφαγιαστεί” απλά και μόνο αφήνοντας να παιχτεί το παιχνίδι του αντιπάλου, με μια κάρτα που θα δώσει ή δε θα δώσει ο διαιτητής, με μια εύνοια στον αντίπαλο που προσπαθεί να είναι συγκεκαλυμμένη αλλά τελικά αποκαλύπτεται στα μάτια όλων. Τώρα κατάλαβα πόσο σημαντική ήταν τελικά εκείνη η κίτρινη κάρτα στον Γκαρσία στα πρώτα λεπτά. Τώρα κατάλαβα ότι το διαιτητικό σπρώξιμο μπορεί απλά και να υπαινίσσεται, χωρίς να “διαφημίζεται”. Τότε η ποιοτική διαφορά των δυο ομάδων δεν ήταν τόσο μεγάλη, έτσι το 2-0 είχε έρθει νομοτελειακά. Χθες ακόμα και με αυτό το σόου Καμίνη (χειρότερο του Σπάθα), ο ΠΑΟΚ άντεξε και θα μπορούσε να πάρει και τη νίκη.

Η μόνη διαφορά; Τότε, ο Σπάθας λειτουργούσε για λογαριασμό του Πατέρα, χθες ο Κομίνης λειτουργούσε για λογαριασμό του Μαρινάκη. Το σύστημα είναι ακριβώς ίδιο, απλά άλλαξε ο έχων το πρόσταγμα. Και πλέον, ειδικά φέτος, γίνεται τόσο απροκάλυπτα και ξεδιάντροπα, με τον νυν μεγαλομέτοχο του Ολυμπιακού να έχει γίνει πιο αντιπαθής από τον προκάτοχο του. Να έχει καταφέρει σε 3,5 χρόνια, ότι ο Κόκκαλης “προσπαθούσε” σε 17…

Λίγα πράγματα μπορεί να πει κανείς για το αγωνιστικό κομμάτι. Επιγραμματικά, απλά θα επαναλάβω για άλλη μια φορά, και ελπίζω να το καταλαβαίνουν περισσότεροι πλέον, το πόσο σημαντικά είναι τα δυο μπακ του ΠΑΟΚ, ο Σκόνδρας και ο Τζαβέλλας. Εντελώς ντεφορμέ, ίσως και επηρεασμένος ψυχολογικά από διάφορα θέματα, ο Κατσουράνης, ενώ δικαίωμα στο λάθος έχει ο Γλύκος. Μην πέσετε πάλι να τον φάτε. Τώρα, το πως πήρε φάλτσα η μπάλα την τελευταία στιγμή, ακόμα δεν κατάλαβα…

Και δυο λόγια για τον Άρη. Μέσα σε ένα 90λεπτο (ο Θεός να το κάνει…) κατάφερε να εκμηδενίσει τον όποιο οίκτο μπορούσε να νιώσει κάποιος για αυτόν, για τα προβλήματα που έχει και για τα ακόμα μεγαλύτερα που θα αντιμετωπίζει από του χρόνου. Απόλυτα κατανοητό να παίζουν με το μαχαίρι στα δόντια όταν κρίνεται η παραμονή τους. Απλά ας το έκαναν σε όλα τα παιχνίδια, τότε ίσως είχαν κάποιες ελπίδες παραμονής. Κάνοντας το μόνο στο χθεσινό ματς, απλά βγάζουν ένα ανεξάντλητο κόμπλεξ που δε θα τους βοηθήσει στην επόμενη μέρα.

Υ.Γ. Το πιο μεγάλο κέρδος -το μοναδικό για την ακρίβεια- από το χθεσινό παιχνίδι, ήρθε λίγες ώρες αργότερα και δεν είναι άλλο από την ανακοίνωση που εξέδωσε η ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Η παράθεση γεγονότων με ΟΝΟΜΑΤΑ (επιτέλους!) έχει ήδη ταρακουνήσει τα νερά. Αφού δεν μπορεί να κάνει υπόγεια επίθεση στους “νταβατζήδες”, ας κάνει ολομέτωπη. Κι ό,τι προκύψει…

Facebook: Thodoros Hastas

Twitter: ThodorosHas