Περίεργο, γιατί δεν είναι δα και το καλύτερα φυλαγμένο μυστικό του κόσμου. Φαίνεται πως δεν ξέρουν τι είναι αυτό που έχει ατσαλώσει αυτόν τον… οργανισμό τόσες δεκαετίες και μεταλαμπαδεύτηκε χωρίς λόγια, χωρίς εξηγήσεις, από γενιά σε γενιά. Δεν ξέρουν τις προσφυγικές του ρίζες και τι σημαίνουν αυτές. Δεν γνωρίζουν πως τα δάκρυα του άδικου ξεριζωμού μπόλιασαν τα θεμέλια του. Αγνοούν πως αυτό που συσπείρωσε και δημιούργησε αυτό το ασυμβίβαστό… πράγμα που λέγεται ΠΑΟΚ δεν ήταν η δύναμη στα κέντρα λήψης αποφάσεων, η εξουσία, ο έλεγχος, ο μακιαβελικός αμοραλισμός (ο σκοπός αγιάζει τα μέσα), μα ο κατατρεγμός, η αδικία, η μπαμπεσιά.
Θέλεις να σπείρεις διχόνοια, να διχάσεις και να κατακερματίσεις τον ΠΑΟΚ; Ευνόησε τον. Μόνος θα ξεσκίσει τις σάρκες του, σαν άλλος Κρόνος που τρώει τα παιδιά του. Κάθισε σε μία γωνιά και δες τον μόνος να αυτοκαταστρέφεται, άμαθος σε αυτό το παιχνίδι κυριαρχίας που καταγγέλλει ως μόνιμο θύμα, με καθαρό κούτελο όλα αυτά τα χρόνια.
Θέλεις να τον κάνεις μία γροθιά; Αδίκησε τον. Για κάθε κεφάλι που θα κόβεις όμως, να ξέρεις ότι σαν μία ασπρόμαυρη Λερναία Ύδρα, θα φυτρώνουν άλλα δύο. Και θα είναι και αγύριστα.
Ο Πλάτωνας έλεγε σοφά πριν από μερικούς αιώνες πως: «αν ήταν ανάγκη να αδικώ ή να αδικούμαι, θα επέλεγα μάλλον να αδικούμαι, παρά να αδικώ». Μέσες-άκρες, μαζί του συμφώνησε και ο Σωκράτης (όχι ο Κόκκαλης, μην μπερδευόμαστε, έτσι;), που έλεγε πως το αδικείσθαι είναι προτιμότερο από το αδικείν.
Ο Δημόκριτος από την άλλη, έλεγε ότι «αυτός που αδικεί είναι πιο δυστυχισμένος από αυτόν που αδικεί». Άδικο είχε; Ο αδικημένος δεν έχει τύψεις. Οι ερινύες κάνουν αλλού στάση. Μπορεί το σώμα να γεμίζει πληγές, μα η συνείδηση μένει καθαρή. Ο αδικημένος μπορεί να κυκλοφορεί με το κεφάλι ψηλά. Να διατηρεί στο στόμα ατόφια την αίσθηση της… παντελονάτης επικράτησης. Να παραδέχεται με ειλικρίνεια τις αληθινές ήττες του και να χαίρεται διπλά τις νίκες του κόντρα σε όλους και σε όλα.
Φαίνεται όμως ότι ακόμα δεν κατάλαβαν…
Το ιστορικό πάθημα, από ένα ελικόπτερο που κάποτε απογειώθηκε για να αστυνομεύσει εξ’ αέρος ένα άδειο σπίτι, φαίνεται ότι δεν έγινε μάθημα. Η άκρατη, άχρηστη, οφθαλμοφανής κατάχρηση… αδικίας κάποια στιγμή γυρνάει μπούμερανγκ.
Για 25 λεπτά, ο ΠΑΟΚ έμοιαζε παραδομένος στους δαίμονες του. Τρέκλιζε στο ρινγκ, πότε στα σχοινιά και πότε στο καναβάτσο. Έμοιαζε πελαγωμένος, έκανε την κουταλιά νερό να μοιάζει φουρτουνιασμένος ωκεανός. Αδυνατούσε να βγάλει δεύτερη μπάλα με ασφάλεια από την περιοχή του. Ασφυκτιούσε από το πρέσινγκ του ψαρωτικού Ολυμπιακού και την πίεση στο μυαλό πως «πρέπει φέτος να πάρω το κύπελλο». Εμφάνιζε τις ίδιες ανίατες ασθένειες, που άλλοτε προκύπτουν από την υπεροψία και την αλαζονεία του κι άλλοτε από την χαλαρότητα ή τον φόβο του. Ο ΠΑΟΚ έμοιαζε να θέλει ένα… φύσημα για να παραδώσει το πνεύμα του. Κι όμως! Ως από μηχανής Θεός εμφανίστηκε το μάννα εξ’ ουρανού με την μορφή ενός… στραγαλιού!
Με μιας ξεχάστηκαν όλα. Η ατυχής έμπνευση για χρησιμοποίηση του Βούκιτς στην αρχική ενδεκάδα σε ρόλο Βλάνταν Ίβιτς από τα παλιά. Η δυσκολία για σωστή πρώτη πάσα. Οι μεγάλες αποστάσεις στο γήπεδο. Η κάκιστη κυκλοφορία μπάλας. Η επιθετική ατολμία. Το νωθρό ξεκίνημα. Τα πάντα εξαφανίστηκαν. Η νέα ερμηνεία -εν έτει 2014- της Σολομώντειας λύσης, η νέα άποψη περί ισονομίας χάρη στην ανακάλυψη του… σπρωχτόμετρου (μηχάνημα που λειτουργεί με ενδοεπικοινωνία, μετρά την δύναμη ενός σπρωξίματος και το ποινικοποιεί με ανάλογου χρώματος κάρτα) μετέτρεψε μία πλαδαρή ενδεκάδα, σε μπετόν-αρμέ.
Οι 10 που έμειναν βρήκαν εξτρά κίνητρο. Απενοχοποιήθηκαν. Χαλυβδώθηκαν. Φανατίστηκαν. Πέταξαν το μπλαζέ κουστούμι, φόρεσαν παραλλαγή και έβαλαν το μαχαίρι στα δόντια. Εκατό ώρες ομιλίας του Ιβάν Σαββίδη και τάξιμο αστρονομικού πριμ αποκλείεται να είχαν τέτοια επιδραστικότητα στους παίκτες του ΠΑΟΚ, όσο μία τέτοια διαιτητική… πιστολιά στα καλά του καθουμένου.
Αυτή η πιστολιά ήταν αρκετή, ώστε ο ΠΑΟΚ να ξαναβρεί ασυναίσθητα το ιδεολογικό του μετερίζι και να πολεμήσει λυσσαλέα εντός γηπέδου, κερδίζοντας αφενός την συσπείρωση των δικών του δυνάμεων, αφετέρου την συμπάθεια-υποστήριξη όσων ουδέτερων ακόμα ασχολούνται. Ο ΠΑΟΚ έχασε 2-1, έκανε μόνο μία τελική προσπάθεια και στα μάτια όλων φαντάζει ως ηθικός νικητής! Μιλάμε για το τέλειο αυτογκόλ.
Ξέρω ότι αυτός ο Πλάτωνας αν ζούσε στην εποχή μας, το πιθανότερο είναι πως αντί για σοφός, θα χαρακτηριζόταν «γραφικός» και «κορόιδο», αλλά αυτός ο τύπος είπε δύο ακόμα πράγματα. Το πρώτο πως: «όταν αδικείται κάποιος δεν πρέπει να ανταποδίδει την αδικία». Το δεύτερο πως: «Είναι δύσκολο αξιέπαινο να ζει κανείς δίκαια, όταν έχει την δύναμη να αδικεί του άλλους». Το πρώτο πάει σε όσους ονειρεύονται ζούγκλες. Το δεύτερο στον Ιβάν Σαββίδη. Ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης που θυμάται καλά τον επαναληπτικό με το ελικόπτερο και έχει το know how από τέτοιες προκρίσεις, ας κάνει ταχύρρυθμα σε όσους δεν ξέρουν…
ΥΓ: Άντε να δεχθώ ότι ο Στοχ τρώει το δόλωμα και δίνει πάτημα για πρόωρο ντους. Για την οικονομία της συζήτησης, άντε να δεχθώ ότι σύμφωνα με τον νέο κανονισμό στον οποίο ο νομοθέτης τιμωρεί αυτόν που ΔΕΝ θέλει να κάνει καθυστέρηση (!), ο Αθανασιάδης θα μπορούσε να δει δεύτερη κίτρινη, διότι δεν επιτρέπεται στον σκόρερ να πιάσει την μπάλα με τα χέρια από τα δίχτυα. Να δεχθώ τα πάντα.
Στα… σορτσάκια που φοράς, πως γίνεται ρε συ Νέλσον Βαλντές να σε σπρώχνει κάποιος από πίσω στην πλάτη και εσύ αφού πέφτεις με κίνηση Τσουκαχάρα και μετά από δυο-τρεις γυροβολιές να πιάνεις το πρόσωπο σου; Την ώρα που το έκανες αυτό οι τελευταίοι αυτόχθονες Γκουαρανί που απέμειναν πίσω στην Παραγουάη, απαγχονίζονταν ως ένδειξη ντροπής, φτιάχνοντας θηλιά με την ίδια τους την γλώσσα!
