Υπό άλλες συνθήκες, οι μέρες που ακολουθούν αυτήν της Αναστάσεως του Κυρίου, της μεγαλύτερης γιορτής της Ορθοδοξίας και της πάνδημης ευωχίας του ελληνικού λαού κατά τον Παπαδιαμάντη, είναι γιορτινές, ήσυχες, κατανυκτικές, οικογενειακές, «χορταστικές» και κυρίως γόνιμες για ανταλλαγές ειλικρινών κι αυθόρμητων ευχών μεταξύ φαμίλιας και φίλων.

Αυτή τη φορά, τα κόζια άλλαξαν. Ούτε ο οβελίας και το ψήσιμό του αποτέλεσε πρώτιστο μέλημα -ίσως οι σούβλες σε κάποιες περιπτώσεις να παρέμειναν στις αποθήκες- ούτε ο υγρός καιρός προβλημάτισε τους εκδρομείς, στο μυαλό των περισσοτέρων – τουλάχιστον των βορειοελλαδιτών και δη των ανδρών – στριφογυρνούσαν άλλα πράγματα. Τα κάρβουνα έκαιγαν αλλά στις σκέψεις πολλών σιγόκαιγε ο καημός κι ένα διαρκές άγχος που δεν προϋπήρξε τα προηγούμενα χρόνια.

Οι ανταλλαγές ευχών έγιναν, αλλά ήταν σύντομες και δεν μονοπωλούσαν τις συζητήσεις. Το «χρόνια πολλά» πολλάκις αντικαταστήθηκε από το αγωνιώδες «βρήκες;», δίχως καν την ύπαρξη του τυπικού «γεια», τα αγχώδη ξεφυσήματα πήραν τη θέση των ευχών. Τα κινητά τηλέφωνα πήραν φωτιά. Γενικός αναβρασμός, οπαδική πανΠΑΟΚτσήδικη επιστράτευση, που ‘λεγε και μια ψυχή.

Συγγενείς κάλεσαν συγγενείς, φίλοι τηλεφώνησαν σε κολλητούς, ευχήθηκαν, έδωσαν υποσχέσεις για εν ευθέτω χρόνω συναντήσεις αλλά δεν έμειναν μόνον εκεί. Κάλεσαν κι άλλους, παλαιότερους φίλους, που είχαν λησμονηθεί στο πέρασμα των χρόνων, κάλεσαν φίλους φίλων, «άκρες» παλιόφιλων, συμμαθητών και γηπεδικών παρεών, κάλεσαν ακόμη κι αγνώστους, σε μια εναγώνια προσπάθεια να εξασφαλίσουν, όχι απλώς μια προεγγραφή σε κάποιον σύνδεσμο φίλων ΠΑΟΚ για την εκδρομή στον τελικό, αλλά έστω κάποιες σημαντικές πιθανότητες προτεραιότητας (!) στη διάθεση για τις επόμενες ημέρες, ένα φως στο τούνελ της αβεβαιότητας.

Ελάχιστοι παράτησαν τη «μάχη» από νωρίς, λιγοστοί «κλείδωσαν» από τώρα την κάθοδό τους στο Λεκανοπέδιο, πολλοί τη βρήκαν την πολυπόθητη «άκρη» και υποσχέθηκαν αναρίθμητα αλκοολούχα κεράσματα, περισσότεροι ακόμη ψάχνονται και θα ψάχνουν μέχρι τις τελευταίες ώρες, χιλιάδες, σχεδόν πελιδνοί, περιμένουν ένα εξιλεωτικό τηλέφωνο, τη δική τους «Ανάσταση».

Ο ΠΑΟΚ δεν θα είναι ένας το Σάββατο, αλλά δύο. Ένας στο χόρτο και ένας στις εξέδρες. Αλλά είναι αλληλένδετος. Αυτό είναι το αβαντάζ του. Η ορμητικότητα του πρώτου αντλείται από τον δεύτερο και η χαρά του δεύτερου συνεπάγεται της ορμητικότητας του πρώτου.

Η αύρα που συνοδεύει τον κόσμο του ΠΑΟΚ μετά την επεισοδιακή πρόκριση επί του Ολυμπιακού είναι άξια επιστημονικής ερεύνης. Το συναίσθημα που αποκομίζεις και το κλίμα που εισπράτεις μόνο ποδοσφαιρικό δεν το λες. Απ’ τα χείλη των οπαδών του Δικεφάλου το ακούγαμε πάντα. «Ο ΠΑΟΚ δεν είναι μια ομάδα, είναι ιδέα, είναι κίνημα». Και το «κίνημα», αυτό που χρόνια τώρα είναι ανενεργό, αυτή την αίσθηση έχει, συστέλεται, αναζωπυρώνεται, ανασυγκροτείται, βρυχάται. Κατηφορίζει ν’ αφήσει το στίγμα του, να διαμαρτυρηθεί, να εκστασιαστεί και να εκστασιάσει, να γοητεύσει, να προσδώσει αυτό το κάτι διαφορετικό, να γεμίσει ηχόχρωμα το αχανές και ψυχρό ΟΑΚΑ, να δώσει τα οπαδικά του ρέστα.

Δεν είναι προσβλητικό για το ποδόσφαιρο ως άθλημα. Στο μυαλό του ΠΑΟΚτσή δεν προέχει η κατάκτηση, τουλάχιστον τη δεδομένη στιγμή. Δυσκολεύεται να προσεγγίσει τον τελικό με αγωνιστικά κριτήρια, δεν τον ενδιαφέρει ποιοι θα είναι οι έντεκα εκλεκτοί του Γεωργιάδη, δεν γουστάρει συστήματα τώρα κι αδιαφορεί επιδεικτικά για τον πονοκέφαλο Μπεργκ, το μόνο που τον μέλλει είναι να δώσει το «είναι» του στο πέταλο, να πάλλεται, να χοροπηδήσει, να τραγουδήσει, να ουρλιάξει και να μνημονευτεί.

Δεν είναι μειωτικό και για τον ίδιο τον κόσμο του ΠΑΟΚ. Αυτή είναι η δουλειά του, να δώσει την ώθηση στην ομάδα του με τα δικά του μέσα, τα δικά του εργαλεία, τη φωνή του. Δεν είναι ζήτημα… τιμής κι ανταπόδοσης στην εκδρομή των φίλων του Άρη πριν από μια τετραετία, αυτό είναι φαιδρότητα που δεν αρμόζει σε κανέναν απ’ τους δυο. Είναι πηγαίο αίσθημα κοινής «ασπρόμαυρης» ανάγκης η παρουσία στον τελικό, είναι επιταγή της ιστορίας του, είναι αναβίωση, «επιδρομή και επέλαση».

Δεν είναι μια φωτογραφία και ένα βίντεο, είναι ανάμνηση και θύμηση. Είναι υπενθύμιση των παλιών, αναδρομή στο παρελθόν, τότε που ο ΠΑΟΚ κατέβαινε στο ΟΑΚΑ και διεκδικούσε το πρωτάθλημα, το κύπελλο, το νταμπλ. Είναι επάνοδος. Ο ΠΑΟΚ επιστρέφει, όχι στα παλιά, αλλά στα πρωτεία. Δεκαετίες μετά, ο ΠΑΟΚ διεκδικεί και πάλι την ουσία. Είναι γιορτή, είναι επέτειος.

Υ.Γ. «Εγώ στο ΟΑΚΑ έχω ζήσει τις πιο όμορφες στιγμές. Είδα κι άκουσα Pink Floyd, U2, AC/DC, RHCP, Roger Waters, Pearl Jam, Bon Jovi, Guns and Roses, Rolling Stones. Τώρα έρχεται η ολοκλήρωση. Το Σάββατο θα δω και θ’ ακούσω την πιο ροκ ομάδα της Ελλάδας».

Πηγή:voria.gw αρθρο του Πασχάλη Μεντίζη