Τις τελευταίες ημέρες έχω την αίσθηση ότι ξαναζώ το παρελθόν. Αισθάνθηκα ότι ξαναζούσα τις ημέρες που προηγήθηκαν του τελικού που έδωσε ο ΠΑΟΚ στις 12 Μαίου στη Νέα Φιλαδέλφεια με αντίπαλο τον Ολυμπιακό. Τότε, όπως και τώρα, το πάθος και η δίψα των οπαδών για την παρουσία στον τελικό της διοργάνωσης ήταν τεράστια. Όλη η Βόρεια Ελλάδα ζούσε στους ρυθμούς του τελικού. Κανείς δεν ασχολούνταν με τίποτε άλλος εκτός από τη  μονομαχία του Δικεφάλου με τον ΟΣΦΠ.

Ανάλογη ατμόσφαιρα δημιουργήθηκε τις τελευταίες ημέρες. Το πρώτο και το τελευταίο θέμα συζήτησης ήταν ο τελικός του Σαββάτου. Εισιτήρια, προετοιμασία ομάδας, προετοιμασία εκδρομής, αστυνομικά μέτρα και πολλά ακόμα θέματα απασχόλησαν τους φιλάθλους της ομάδας. Είναι ωραίο να ζεις τέτοιες καταστάσεις. Συμμετέχεις σε μια γιορτή με χιλιάδες καλεσμένους και πολλές ακόμα χιλιάδες ενδιαφερόμενους.

Όπως και τον Μάιο του 2001. Οι διαφορές βέβαια είναι τεράστιες. Ο ΠΑΟΚ εκείνης της εποχής με το σημερινό ΠΑΟΚ δεν έχουν καμία σχέση. Σε ότι αφορά την ΠΑΕ τουλάχιστον καθώς σε αγωνιστικό επίπεδο η ομάδα που κατέκτησε το Κύπελλο του 2001 ήταν ομαδάρα με όλη τη σημασία της λέξης και από κακούς χειρισμούς και έλλειψη οικονομικής δύναμης, τον επόμενο χρόνο δεν κατέκτησε το πρωτάθλημα.

Σε επίπεδο οργάνωσης όμως εκείνη η εποχή με τη σημερινή δεν έχουν καμία απολύτως σχέση. Αποτελεί ένα μικρό θαύμα ότι ο ΠΑΟΚ του 2001 κατέκτησε το Κύπελλο απέναντι στην παντοδυναμία του Ολυμπιακού και του Σωκράτη Κόκκαλη. Την όλη οργάνωση της εκδρομής τότε είχαν αναλάβει -διότι δεν είχαν άλλη επιλογή- 4 συνδεσμίτες του ΠΑΟΚ, ο διευθυντής της ΠΑΕ Σίμος Λάζαρης και κάποιοι υπάλληλοι της ΠΑΕ που κατέβαλαν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να παρουσιαστεί ευπρεπώς η ομάδα στη Νέα Φιλαδέλφεια και να ταξιδέψουν από και προς τη Νέα Φιλαδέλφεια με ασφάλεια 10.000 οπαδοί του ΠΑΟΚ από την Βόρεια Ελλάδα.

Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι η ΠΑΕ ήταν ακέφαλη και μόλις παραμονή του τελικού -την Παρασκευή 11 Μαίου την ώρα που η ομάδα προπονούνταν στη Νέα Φιλαδέλφεια- ο Γιώργος Μπατατούδης ανέθεσε χρέη προέδρου στον Πέτρο Καλαφάτη. Μέχρι εκείνη την ημέρα τα πάντα συντόνιζαν ο Σίμος Λάζαρης και οι Γιώργος Παπαδόπουλος, Τάσος Καναράκης, Φώτης Κυριακόπουλος, Σάββας Τσιμαχίδης (όλοι τους συνδεσμίτες) που αναγκάστηκαν να εκπροσωπούν την ΠΑΕ ΠΑΟΚ ακόμα και σε συσκέψεις (με δικά τους έξοδα διότι στο ταμείο της ΠΑΕ δεν υπήρχε ούτε δραχμή τότε) της ΕΠΟ και της αστυνομίας στην Αθήνα, σε μια προσπάθεια να προστατεύσουν τα συμφέροντα του Δικεφάλου και του κόσμου του.

Το αποτέλεσμα της προσπάθειας τους έμεινε στην ιστορία. Ο ΠΑΟΚ κατέκτησε το Κύπελλο και ο κόσμος μετακινήθηκε με υποδειγματικό τρόπο.

Γιατί τα γράφω ολ΄ αυτά; Γιατί οι αναμνήσεις κυρίευσαν το μυαλό μου τις τελευταίες ημέρες -προκαλώντας έντονα συναισθήματα- και παράλληλα διότι αποτελούν ιστορία του ΠΑΟΚ.

Ελπίζω, εύχομαι και πιστεύω ότι κάτι ανάλογο θα συμβεί και το Σάββατο από τον ΠΑΟΚ. Η κατάκτηση του Κυπέλλου θα σηματοδοτήσει μια νέα εποχή για τον αναγεννημένο Δικέφαλο του Ιβάν Σαββίδη.