Για την τεράστια τιμή να αποσυρθεί η φανέλα του από τους Σακραμέντο Κινγκς αλλά φυσικά και για τον ΠΑΟΚ, μίλησε ο Πέτζα Στογιάκοβιτς στο Ράδιο Θεσσαλονίκη.

Αναλυτικά:

Πέτζα σε τρεις μήνες οι Σακραμέντο Κινγκς θα αποσύρουν τη φανέλα σου. Πρέπει να νιώθεις μεγάλη τιμή.

«Αισθάνομαι περίεργα, συγκινημένος και περήφανος. Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Είναι μία μεγάλη τιμή για μένα. Αναγνωρίζουν την πορεία μου στην ομάδα τους όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ξέρω τι άλλο να πω».

Πριν από τρία χρόνια ήσουν παρόν στην ίδιο γήπεδο όταν αποσύρθηκε η φανέλα του Ντίβατς. Τότε δεν μπορούσες να φανταστείς ότι θα συνέβαινε και με σένα.

«Φαντάζομαι ότι γι’ αυτόν τότε ήταν επίσης περίεργη αίσθηση. Εκείνη την περίοδο εγώ ήμουν ακόμα παίκτης και δεν μπορούσα να το φανταστώ.Ττον είδα πολύ συγκινημένο, πολύ περήφανο, την οικογένειά του πόσο περήφανη ήταν γι’ αυτόν. Είναι κάτι ξεχωριστό. Γενικώς η πόλη και η ομάδα μας είχαν αγκαλιάσει όλους τότε και αυτή τη στιγμή με αυτόν τον τρόπο μας λένε ένα ευχαριστώ».

Στον ΠΑΟΚ και την εθνική είχε το νούμερο 8. Εκεί γιατί το 16;

«Η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκίνησα είχα εγγραφεί σε μία τοπική ομάδα στην Κροατία και επειδή ήμουν ο μικρότερος μου έδωσαν το 16. Το έκανα έτσι σαν κάτι διαφορετικό, σαν ένα μεγαλύτερο βήμα στην ζωή μου κι έτσι έμεινα με το 16».

Ήθελες να έχεις τη διπλάσια επιτυχία;

«Εκείνη τη στιγμή δεν το σκεφτόμουν. Δεν ήμουν τόσο τολμηρός».

Ο κόσμος ίσως δεν γνωρίζει ότι είσαι Σέρβος, που γεννήθηκε στην Κροατία, μέλος μίας προσφυγικής οικογένειας. Έχεις γυρίσει ξανά στην πόλη που μεγάλωσες;

«Όχι από τη μέρα που έφυγα, το Μάιο του ’91 δεν έχω ξαναπατήσει εκεί. Μπήκαμε σε ένα αμάξι και τα αφήσαμε όλα πίσω».

Κάποιοι μπορεί να πιστεύουν ότι στην ζωή σου τα βρήκες όλα εύκολα.

«Καθένας έχει δυσκολίες και τα αντιμετωπίζει με κάποιο τρόπο. Εγώ βρήκα διέξοδο στον αθλητισμό. Θα έλεγα ότι ήμουν τυχερός. Ήθελα να τα καταφέρω αλλά δεν περίμενα να φτάσω σε αυτό το επίπεδο και να μου αποσύρουν τη φανέλα στο ΝΒΑ. Ο καθένας καθορίζει την πορεία του και ήρθαν το ένα πίσω από το άλλο. Πιστεύω ότι μέσα από τον αθλητισμό ξεπέρασα τις παιδικές δυσκολίες που είχα».

Υπάρχει μπασκετικό όνειρο που σου ξέφυγε;

«Θα ήμουν αχάριστος αν θα έλεγα ότι μου ξέφυγε κάτι. Ως παλιός αθλητής έχω αρκετά πράγματα που θα μπορούσα να έχω κάνει καλύτερα. Να είχα τους πιο εκπαιδευμένους ανθρώπους δίπλα μου ως γυμναστές, φυσικοθεραπευτές να επενδύσω πι πολύ στο σώμα μου, για να έχω μεγαλύτερη διάρκεια και αντίστοιχα καλύτερα απόδοση και σταθερότητα. Αυτά τα πράγματα τα καταλαβαίνεις λίγο αργά, προς το τέλος της καριέρας σου αλλά παίζει ρόλο και πως έχεις μεγαλώσει και ποιοι είναι πρότυπά σου. Όταν εγώ δίπλα μου έβλεπα τον Ντίβατς να κάνει τσιγάρι, έλεγα ότι είμαι φυσιολογικός. Να αστειευτούμε και λίγο. Βλέποντας τα νέα παιδιά και τη διαφορά που δημιούργησαν πλέον οι Αμερικάνοι είναι γιατί αφιερώνουν χρόνο στους εαυτούς τους και επενδύουν στο σώμα τους».

Τι συμβουλή θα έδινες σε ένα παιδί;

«Να το κάνει από την αγάπη του. Αν δεν έχεις την αγάπη και την τρέλα γι’ ατό που κάνεις ειδικά στον αθλητισμό δεν ξέρω άλλο τρόπο να πετύχεις. Προχθές είπα μία κουβέντα, ο λόγος που τα παιδιά πετυχαίνουν στα βαλκάνια, είναι επειδή επικρατεί μία φτώχια. Ττα παιδιά από την επαρχία που θέλουν κάτι παραπάνω πετυχαίνουν. Βλέποντας τα παιδιά στην Ελλάδα και τη Σερβία προέρχονται από κάπου, έχουν μία ιστορία».

Πηγαίνοντας στο Μουντομπάσκετ, πώς είδες τη Σερβία; Έκανε πολύ μεγάλες νίκες.

«Σε ποιότητα αν τη συγκρίνουμε με άλλες ομάδες δεν ξεφεύγει πολύ. Σε ένα τέτοιο τουρνουά τα παιχνίδια κρίνονται λεπτομέρειες και πιστεύω και πόσο τυχερός θα είσαι εκείνη τη μέρα. Δεν μπορούμε να αδικήσουμε και τον προπονητή, τον Τζόρτζεβιτς, που βρήκε τον τρόπο να βγάλει κάτι παραπάνω από αυτά τα παιδιά. Δεν το πίστευε κανείς, ότι θα πάει τελικό. Νομίζω ότι και τα ίδια παιδιά ξεπέρασαν τους εαυτούς τους».

Ποιο είναι το πιο μεγάλο σουτ που έχεις βάλει;

«Πάντα σκέφτομαι τα σουτ που δεν έχω βάλει, που θα μπορούσα να έχω βάλει και τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Υπήρχαν ωραίες στιγμές, υπήρχαν στιγμές που κέρδιζε η ομάδα μου, υπήρχαν και στιγμές που εξαιτίας μου η ομάδα έχει χάσει. Όταν γυρίζεις πίσω το χρόνο λες ‘αν είχα βάλει εκείνο το σουτ, αν είχα παίξει εκείνο το καλοκαίρι ή αν είχα προπονηθεί και είχα βελτιωθεί θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Αλλά δεν μπορώ να πω κάτι. Θα ήμουν αχάριστος. Είμαι πολύ ευχαριστημένος για το πώς κύλησε η καριέρα μου»

Θυμόμαστε πάντως το τρίποντο στο ΣΕΦ.

«Και το… κακό είναι ό τι εκείνοι οι τρεις στη φωτογραφία είναι φίλοι μου και κάνουμε παρέα».

Για τον ΠΑΟΚ τα συναισθήματα παραμένουν ίδια μετά από τόσα χρόνια;

«Ο ΠΑΟΚ είναι μία ομάδα που μου έδωσε την ευκαιρία. Μου έδωσε το κάτι παραπάνω που σπάνια δίνεται σε ένα νέο αθλητή νέο. Μου έδωσε ευκαιρία να δείξω το ταλέντο μου. Πέρα από αυτό ο ΠΑΟΚ μου πρόσφερε κάτι αξέχαστο σε μένα και την οικογένειά μου. Και την αγάπη που ακόμα εισπράττω από τους φιλάθλους του ΠΑΟΚ είναι τρομερό, γι’ αυτό όποτε έρχομαι Θεσσαλονίκη αισθάνομαι υπέροχα. Τα παιδιά μου με ρωτάνε μπαμπά έπαιζες στον ΠΑΟΚ, μόνο που ακούν αυτά στους δρόμους από τους φίλους του ΠΑΟΚ και είναι υπέροχο».

Ίσως κάποιοι θα περίμεναν να γυρίσει κάποια μέρα αλλά δεν έγινε αυτό.

«Θα ήταν άδικο και για μένα και γι’ αυτούς να έρθω στο τέλος της καριέρας μου, που εγώ ο ίδιος δεν ήμουν ευχαριστημένος με τον τρόπο πού έπαιζα. Γι’ αυτό σταμάτησα. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο θέμα προσωπικά για το οποίο σταμάτησα. Δεν άντεξα να παραμείνω εγώ ο ίδιος σε ένα επίπεδο που είχα συνηθίσει».

Διαρκείας πάντως πήρες.

«Πήρα δύο διαρκείας, είναι πολύ ωραίο αυτό που κάνουν τα παιδιά, προσπαθούν, υπάρχει ένα ωραίο κλίμα στα γραφεία. Είναι ο Μπάνε εκεί, είναι ο κόουτς, είναι πρόσωπα που τα ξέρω. Είναι η κατάσταση πολύ δύσκολη. Μακάρι να ξεμπλέξουν με τα προηγούμενα και να ξεκινήσουν από την αρχή».