Είναι ο βασιλιάς. Χαρακτηρίζεται ως το δυσκολότερο, επιστημονικότερο, ωραιότερο παιχνίδι που υπάρχει. Κάθε μία επιλογή ανοίγει εκατομμύρια νέες πόρτες. Κάθε κίνηση γεννά, εκατομμύρια νέες επιλογές. Το σκάκι ήταν, είναι και θα είναι το γοητευτικότερο παιχνίδι στον κόσμο.

Πιθανώς, ο μοναδικός τομέας που άνθρωπος και μηχανή (Κασπάροφ Vs Deep Blue) παίζουν επί ίσοις όροις, ο καθείς με τα δικά του όπλα. Ο άνθρωπος με την φαντασία, το ένστικτο, τον αυθορμητισμό, ο υπολογιστής με την ψυχρή μηχανική λογική.

Είναι το… άθλημα των στρατηγών. Αν είσαι εκεί καλός, είσαι καλός παντού. Ο Ιβάν Σαββίδης, το ξέρει καλά. Η ΕΣΟ (Ελληνική Σκακιστική Ομοσπονδία) το ξέρει καλά. Το νούμερο της χορηγίας είναι εξαψήφιο. Αν ο ιδιοκτήτης του ΠΑΟΚ ήξερε τόσο καλά το ποδόσφαιρο, όσο το σκάκι, ο Δικέφαλος θα ήταν στις top class ομάδες της Ευρώπης!

Το σκάκι δεν έχει μπάλα, μα έχει όμως ρόλους. Αρμοδιότητες. Θέσεις. Στρατηγική. Είμαι σίγουρος ότι ο Ιβάν, κάπως έτσι αντιλαμβάνεται τις θέσεις στο ποδόσφαιρο. Όχι με τους συνήθεις όρους (τερματοφύλακας, αμυντικός, μέσος, επιθετικός), μα με σκακιστικές ορολογίες. Βασιλιάς, βασίλισσα, αξιωματικός, άλογο, πύργος, πιόνι. Καθένας με τα δικά του «πρέπει». Καθένας με τον δικό του σκοπό. Καθένας με την δική του αξία.

Δεν τον αδικώ. Ίσως και η μπάλα έτσι να είναι. Όπως όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίδια, έτσι και οι παίχτες δεν είναι όλοι το ίδιο. Κόψε τον αντίχειρα και το χέρι είναι… κουλό. Βγάλε όποιο δάχτυλο θες και το χέρι είναι λειψό. Δεν είναι όλοι για όλα. Το είχε πει κάποτε και ο Λόταρ Ματέους: «Την καλύτερη ομάδα δεν την κάνουν οι 11 καλύτεροι παίκτες, μα οι 11 που μπορούν να παίξουν πιο καλά μαζί».

Δεν μου βγαίνει (εύκολα) καλή λέξη για τον Αλέξανδρο Τζιόλη. Είναι άλλο πράγμα η εκτίμηση και άλλο πράγμα η αδυναμία, ο έρωτας, η καψούρα. Ο χρήσιμος σπάνια είναι αρεστός. Συνήθως είναι απαραίτητος, μα ποτέ αναγνωρίσιμος. Ο Αλέξανδρος, μολονότι λόγω ονόματος θα έπρεπε να κάνει κλικ πάνω, ποτέ δεν έγινε Μέγας. Κι αυτό γιατί είναι δύσκολο να τον συμπαθήσεις ποδοσφαιρικά.

Είναι σαν… τον Βασιλιά στο σκάκι. Κινείται μόνο μία θέση. Δεξιά, αριστερά, πίσω, μπροστά ή διαγώνια. Μία μόνο, όμως. Αργά και βασανιστικά. Είναι βραδύς, νωχελικός, ληθαργικός, συνήθως παίζει την μπάλα πίσω ή στο πλάι, μα πάντα στα σίγουρα. Συνάμα όμως είναι ευθυτενής, με λεβέντικο παραστατικό, κοσμογυρισμένος (Βέρντερ, Σιένα, Σανταντέρ, Μονακό, ΑΠΟΕΛ, Καϊσερίσπορ), με Euro, με Μουντιάλ, με γερές παραστάσεις στην κούτρα του και στα πόδια του.

Ο Χουμπ Στέφενς θυσίασε πολύ εύκολα τον… βασιλιά του πέρσι τον Γενάρη, στέλνοντας τον πέρυσι τον Γενάρη χωρίς δεύτερη σκέψη στην Τουρκία. Καταλαβαίνω το γιατί. Ο Τζιόλης δεν είναι μοντέρνος ποδοσφαιριστής. Στην ολλανδική ποδοσφαιρική λογική είναι σαν… ένα βαρίδι που καθυστερεί την ανάπτυξη.

Ο Άγγελος σκέφτηκε αλλιώς την δική του παρτίδα. Από τον περσινό Γενάρη και μετά ο ΠΑΟΚ δεν μπόρεσε ποτέ να πάρει ασφαλή δεύτερη πάσα. Όποιος τον πίεσε ψηλά, του έκανε το πιο εύκολο ματ. Με τον Τζιόλη δεν θα πάρεις ποτέ την παρτίδα, μα ξέρεις ότι δεν θα την χάσεις και τόσο εύκολα.

Παίρνω όρκο πως οι μόνοι που τον αγαπάνε είναι οι προπονητές του. Κανείς άλλος. Δεν κάνει τίποτα που μπορεί να τον κάνει αγαπητό στην εξέδρα. Μαγκιά του κιόλας που δεν το επιδίωξε ποτέ.

Ο -απλά χρήσιμος- Αλέξανδρος Τζιόλης ήταν ότι πιο απέριττα όμορφο είχε να επιδείξει ο ΠΑΟΚ απέναντι στον Ατρόμητο. Ήταν απλά ο εαυτός του, για όσο χρειάστηκε. Κάποια στιγμή όμως επιχείρησε και το κάτι παραπάνω. Η «διαστροφική» διαγώνια σαραντάρα μπαλιά του στο… πουθενά (μέχρι η μπάλα να συναντήσει το κεφάλι του Ράζβαν Ρατς στο δεύτυρο γκολ) ήταν ένα ρουά-ματ από το πουθενά. Επιχείρησε άλλη μία τέτοια. Παραλίγο να βγάλει ακόμα μία ασίστ.

Ο Αλέξανδρος Τζιόλης αυτή τη φορά ήταν κάτι παραπάνω από τον γνωστό Αλέξανδρο Τζιόλη. Όταν ο Μιγκέλ Βίτορ -με περίσσια αφέλεια- έφαγε την δεύτερη κίτρινη κάρτα κάποιο άλλο… πιόνι πήρε την θέση του στο κέντρο της άμυνας. Όταν η άμυνα του ΠΑΟΚ, χαμήλωσε σε ύψος κάποιο άλλο… πιόνι, έγινε πύργος στα στημένα απέναντι στον δίμετρο Σάκη Παπάζογλου.

Αν υπάρχει ένας λόγος που ο ΠΑΟΚ εξακολουθεί να κερδίζει παρτίδες και να βρίσκεται ακόμα στην κορυφή είναι πως αξιοποιεί στο έπακρον όλα τα πιόνια του στην σκακιέρα, όσο ταπεινά και αν είναι αυτά. Κάθε παρτίδα είναι και διαφορετική. Δεν ξέρεις τι και πως θα σου επιτεθεί. Ο Ιβάν Σαββίδης το ξέρει, ελπίζω και οι περισσότεροι από εσάς: Στο σκάκι τα πιόνια πάντα ίδια είναι. Ο σκακιστής κάνει την διαφορά…