Τα όνειρα και το ποδοσφαρικά ανορθόδοξο…
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει το σωστό timing για να επισημάνεις αυτά που φαίνονται ολοκάθαρα αλλά, είτε δε θες να τα δεις είτε τα βλέπεις αλλά δεν τους δίνεις σημασία. Τώρα, ανάμεσα σε ένα βατερλό πολλαπλών αποχρώσεων όπως αυτό της Τρίπολης και το παιχνίδι στη Μυτιλήνη; Αργότερα, όταν ο θόρυβος από την πτώση από την κορυφή της βαθμολογίας θα κοπάσει; Πριν, όταν ο ΠΑΟΚ ήταν καβάλα στο άλογο, πότε πειστικά και πότε ασθμαίνοντας;
Οι ρεαλιστές δεν έπεσαν από τα σύννεφα. Απλά περίμεναν πότε το έργο θα γυρίσει, όχι για να δικαιωθούν αλλά γιατί δε γινόταν αλλιώς!
Είναι ωραίο να ονειρεύεσαι. Ειδικά σε τομείς που τα όνειρα έχουν θέση, έχουν λόγο και συντηρούν το αίσθημα. Για ποδόσφαιρο μιλάμε άλλωστε, για ένα παιχνίδι που 22 νταγλαράδες με κοντά παντελονάκια τρέχουν γύρω από μια μπάλα. Ένα παιχνίδι. Και ένα πρωτάθλημα, έναν τίτλο. Που ο ΠΑΟΚτσής έμαθε από παιδί να φαντασιώνεται. Κι όταν πλησιάζει κάπως σε αυτό, η φαντασίωση οργιάζει περισσότερο, “θολώνει” ίσως και λίγο τα μυαλά. Κι αυτό αναμενόμενο.
Επανέρχομαι. Είναι ωραίο να ονειρεύεσαι. Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, το να έπαιρνε (ή να πάρει) ο Δικέφαλος το πρωτάθλημα, θα ήταν το ποδοσφαιρικά παράλογο, το μαθηματικά αφύσικο. Η δικαίωση του οργανωτικού μπάχαλου. Ενός πλάνου που δεν υπήρχε ποτέ. Από αυτή εδώ την στήλη άλλωστε, μιλούσα για ένα όγδοο θαύμα. Το οποίο σιγά-σιγά συνηδειτοποιούμε ότι δε θα γίνει. Όχι γιατί φταίει ο Αναστασιάδης ή οι παίκτες. Αλλά γιατί το ανορθόδοξο δεν μπορεί να επιβραβεύεται. Ούτε καν σε ένα παιχνίδι όπως το ποδόσφαιρο.
Παρατηρώντας ψυχρά την κατάσταση, θα πεις κάποιος πως ο ΠΑΟΚ απλά βρίσκεται έναν βαθμό πίσω από τον Ολυμπιακό. Ότι έχει να παίξει μαζί του στην Τούμπα. Ότι υπάρχει ακόμα ένας γύρος. Ότι θα ήρθε ο Νομπόα, ότι θα έρθουν κι άλλοι. Δεν πάει έτσι όμως.
Ας ξεχωρίσουμε δυο πεδία. Το αγωνιστικό και το διαιτητικό-παρασκηνιακό. Να μην τα μπλέκουμε. Το πρώτο είναι ξεκάθαρο ότι χωλαίνει εδώ και πολύ καιρό. Πόσες φορές μιλήσαμε για το λειψό ρόστερ, για τα κενά σε βασικές θέσεις τις ενδεκάδας, για την έλλειψη ποιότητας. Ως πότε μπορούσε να αντέξει όλο αυτό; Βάλτε μέσα και κάποια λάθη του προπονητή. Ήρθε κι έδεσε το πράγμα. Αναμενόμενα. Ο ΠΑΟΚ θεωρητικά ακόμα διεκδικεί το πρωτάθλημα. Έχει ακόμα 17 παιχνίδια. Καταλαβαίνεις όμως ότι για να κερδίσει το καθένα από αυτά πρέπει να ανεβαίνει κάθε φορά έναν 90λεπτο γολγοθά. Κι ο άμεσος αντίπαλος του, να πηγαίνει μία 90λεπτη βόλτα στο πάρκο…
Είναι πάμπολλες οι αβάντες του Ολυμπιακού. Μικρές, μεγαλύτερες, τεράστιες. Η διαφορά στο μπάτζετ, στο υλικό, στα σφυρίγματα, στις τιμωρίες… Μία κίτρινη κάρτα από μόνη της ή ένα ανάποδο φάουλ ίσως δε λέει τίποτα. Ένα οφσαιντ από μόνο του επίσης. Μια μη τιμωρία της έδρας, μπορεί κι αυτή. Ένα πέναλτι, ακόμα κι αυτό σκέτο, πάλι. Όλα όμως μαζί συνθέτουν ένα παζλ που δεν μπορεί να χαλάσει. Είναι κολλημένο γερά. Ένα παζλ το οποίο ο ΠΑΟΚ, έτσι όπως είναι, δεν μπορεί να το διαλύσει ούτε αγωνιστικά, ούτε εξωαγωνιστικά.
Προχθές στην Τρίπολη, αυτό επαληθεύτηκε ξανά με τον πιο εμφατικό τρόπο. Ο Δικέφαλος φάνηκε τόσο “γυμνός”… Γιατί μπορεί να φωνάζουμε για την διαιτησία αλλά έρχονται φορές που ο ΠΑΟΚ παίζει αντίπαλος με καλές ομάδες και σοβαρούς προπονητές. Κι εκεί “χάνει” μόνος του το δίκιο του. ‘Η μάλλον το αγωνιστικό δίκαιο έρχεται και τον ξεφτιλίζει. Πανταχόθεν.
Στο δια ταύτα, ο ΠΑΟΚ στήθηκε από το καλοκαίρι πάνω σε σαθρές βάσεις που θα ήταν παράλογο να επιβραβευτούν. Έφυγε η μισή ομάδα, ήρθαν λίγοι παίκτες σε άλλες θέσεις από αυτές που χρειαζόταν, έμεινε χωρίς στόπερ, εξτρέμ. Τώρα, μεσούσης της σεζόν, δεν μπαλώνεται το πράγμα… Ούτε είναι ποδοσφαιρική λογική το “τώρα σπρώχνω λεφτά, μετά ακολουθώ πολιτική λιτότητας, μετά ξανά τα σπρώχνω”. Ούτε το “παίρνω έναν προπονητή για έναν χρόνο”, όποιος κι αν είναι αυτός.
Ο κωδικός έχει όνομα και λέγεται ΠΛΑΝΟ. Αγωνιστικό και εξωαγωνιστικό. Αγωνιστικό: δημιουργία κορμού, παίκτες στη σωστή ηλικία, στα σωστά λεφτά, στις σωστές θέσεις, προπονητής προοπτικής. Το μπάτζετ, μου είναι αδιάφορο. Αρκεί να είναι σωστά μοιρασμένο. Σκάουτινγκ, κι όχι όποιος έβαλε γκολ σε παιχνίδι κόντρα στον ΠΑΟΚ. Προεργασία, εντοπισμός στόχων, σωστές διαπραγματεύσεις. Εξωαγωνιστικό: Χάραξη πολιτικής απέναντι στον “δράκο”, σωστές αντιδράσεις κι όχι άστοχες και άκαιρες ανακοινώσεις όπως αυτή το βράδυ του Σαββάτου.
ΥΓ. 1 Θέμα Αναστασιάδη: Για το υλικό που έχει, δε νομίζω ότι μπορούσε να κάνει τίποτα παραπάνω στο πρωτάθλημα. Η αποτυχία όμως στο κύπελλο και στην Ευρώπη του χρεώνεται και την κουβαλάει. Φυσικά και κάνει λάθη με την εμμονή του σε παίκτες, με ανεξήγητες θεωρίες όπως αυτή της εξέτισης τιμωρίας των παικτών, με τις εκρήξεις του. Τίποτα από αυτά δεν προκαλεί εντύπωση. Αυτός είναι, με τα καλά του και τα κακά του. Κι ούτε θα αλλάξει τίποτα συνταρακτικά αν φύγει τώρα.
ΥΓ. 2 Τις πιο θερμές ευχές μου (όπως και ολόκληρου του INPAOK) στον Χρήστο Παυλίδη για το πρόβλημα υγείας με το οποίο βρέθηκε αντιμέτωπος και το οποίο σίγουρα θα κερδίσει. Περαστικά Χρηστάρα!
