Όταν ο τζέντλεμαν – ουδεμία σχέση με τον Ομπράντοβιτς – Ντούσκο Ιβάνοβιτς που διαθέτει κουλτούρα και τεράστια εμπειρία στο ευρωπαϊκό μπάσκετ «βγάζει το καπέλο του» στον κόσμο του ΠΑΟΚ δεν χρειάζεται να γίνουν πρόσθετα σχόλια… Στον ημιτελικό του Κυπέλλου Ελλάδας ο κόσμος του ΠΑΟΚ πήρε ένα τεράστιο «Μπράβο» από παντού, «έπιασε» το «άριστα» με την …απόδοσή του στις κερκίδες κι ακόμη κι αν πικράθηκε με τον κατάφωρα άδικο αποκλεισμό ήταν υποδειγματικός αποθεώνοντας την ομάδα και μην αφήνοντας να πέσει ούτε τριχούλα στο γήπεδο.

Η κοινή γνώμη γνωρίζει άριστα τι σημαίνει ένα γενικώς γεμάτο «παλατάκι». Αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για έδρα ολκής κι αν τα αποτελέσματα ως τώρα στις ελάχιστες βραδιές που ο κόσμος πήρε θέση στα διαζώματά του δεν ήταν όλα θετικά, οι αντίπαλοι ένοιωσαν μέσα στο πετσί τους, την δύναμη αυτής της «καυτής» έδρας.

Καλά όλα αυτά, αλλά μόνο για τα 2-3 ντέρμπι της χρονιάς. Άντε για τα τέσσερα αφού φέτος έγιναν δύο με τον Παναθηναϊκό, ένα με τον συμπολίτη κι έρχεται την επόμενη Δευτέρα εκείνο με τον Ολυμπιακό. Στα υπόλοιπα όμως;
Από όλα τα άλλα παιχνίδια, Ελλάδας και Ευρώπης, μόνο σε εκείνο με την «πιασάρικη» ΑΕΚ ήρθαν 3-3,5 χιλιάδες ΠΑΟΚτσήδες και στα υπόλοιπα δεν ξεπέρασαν σε κανένα τους 2.000! Κατά μέσο όρο οι 1.500 «πιστοί» ήταν παρόντες, συχνά και λιγότεροι. Οι «μπασκετικοί», οι «λάτρεις» του αθλήματος και της παρούσας ομάδας.

Οι άλλοι… οι «λάτρεις» του Μπάνε και του «Μάτζικ», συνεχώς απόντες! Αυτοί που σαν παιδιά, έφηβοι ή και μεγαλύτεροι είχαν ολότοιχα πόστερ με το τρίποντο του Μπάνε και τα «μαγικά» του Σταυρόπουλου, ψάχνουν (ενίοτε βρίσκουν κιόλας) χίλιες μύριες δικαιολογίες για να μην τιμήσουν αυτά τα «τοτέμ» του ΠΑΟΚτσήδικου μπάσκετ. Δικαιολογίες …αδικαιολόγητες όμως.
Πρέλιεβιτς και Σταυρόπουλος, ο καθένας στον τομέα του όμως, συνεχίζουν να μάχονται. Όπως τότε που κρατούσαν την «πορτοκαλί θεά» και την έστελναν με άνεση στα καλάθια των αντιπάλων. Όπως τότε που «βομβάρδιζαν» από μακριά, όπως τότε που ξεσήκωναν παραλήρημα με τα επιτεύγματά τους. Μάχονται μάλιστα τώρα για πιο «ιερούς» σκοπούς, όπως η εξυγίανση, όπως η ανάκτηση της αξιοπιστίας και του σεβασμού της ομάδας, όπως η αγωνιστική λάμψη της «βιτρίνας» (της ομάδας), όπως η ανάδειξη παικτών για το μέλλον. Έχοντας μάλιστα μαζί τους ένα εξαιρετικού πάθους και προσήλωσης ΔΣ ο ένας και τον καλύτερο Έλληνα προπονητή Σούλη Μαρκόπουλο ο άλλος. Μάχονται για να υπάρχει ΠΑΟΚ και στα επόμενα χρόνια, μάχονται για να πάει «με το σπαθί» της ομάδα και στην Ευρωλίγκα κάποτε.

Στο δεύτερο μάλιστα – σε αυτό που ο ΠΑΟΚ έχει μόνο «σπαθί» και οι αντίπαλοι «λέϊζερ» αλλά και υποχθόνιες τακτικές – η ομάδα στερείται ίσως και το «βέλος» της… Τον κόσμο της. Αυτόν που ομολογημένα την κάνει να «πετάει». Αλλά και στο πρώτο η μικρή προσέλευση στερεί από τον Μπάνε ένα ακόμη «άσο στο μανίκι» του για το «πόκερ» της εξυγίανσης.
Αυτοί λοιπόν που «λάτρευαν» Μπάνε και «Μάτζικ», αυτοί που πήγαιναν άλλοτε δύο ώρες πριν το τζάμπολ στο γήπεδο και δεν έφευγαν μετά τις νίκες, αυτοί λείπουν. Αυτοί και τα παιδιά τους ή και τα εγγόνια τους ακόμη εφόσον μεγάλωσαν. Και ειδικά αυτοί που δεν μπορούν να επικαλεστούν ως δικαιολογία την οικονομική κρίση γιατί ακριβώς δαπανούν άλλα – και περισσότερα – για το ποδόσφαιρο.

Αυτοί και όσοι ακόμη μπορούν, όσοι ακόμη αγαπούν ολόκληρο τον ΠΑΟΚ, όσοι μπορούν να διαισθανθούν πόσο ανάγκη τους έχουν ο Πρελιεβιτς, ο Σταυρόπουλος και η ομάδα ας σταματήσουν να …βρίσκουν το δρόμο για το «παλατάκι» μόνο 4-5 φορές το χρόνο! Κι ας βάλουν μπροστά τώρα για κάθε αγώνα της ομάδας που σίγουρα θα τους αποζημιώσει. Ποτέ δεν είναι αργά κι ας πλησιάζουμε και στα πλέϊ οφ. Κι ας έχασαν ήδη πολλές θεαματικές και απολαυστικές εμφανίσεις της ομάδας. Θα βγουν κερδισμένοι και με το παραπάνω στο άμεσο και απώτερο μέλλον.
Υ.Γ. 1 Η καραμέλα με τον Σαββίδη και την ΚΑΕ λιώνει. Και μάλιστα στο τελείωμα του λιωσίματός της, έχει αδιάφορη γεύση. Όταν θα ξεπληρώσει τα χρέη της ΠΑΕ – Αμήν και πότε – τα ξαναλέμε.

Υ.Γ. 2 Φθάνει με τις συγκρίσεις – τούτο το μήνα που είναι των …αναμνήσεων των τροπαίων άλλων εποχών – γιατί συγκριτικά με τους τότε που έπαιρναν πακτωλούς χρημάτων (από Βεζυρτζή «και Σία»), οι σημερινοί παίκτες είναι πιο «ήρωες», πιο αποτελεσματικοί και ίσως και πιο ποιοτικοί. Και παίρνουν και «ψίχουλα» σε σχέση με τότε αλλά και με όσα προσφέρουν για την ομάδα, της οποίας πονάνε την φανέλα!