Γεια και χαρά σας. Στον απόηχο των δυο εμφατικών εκτός έδρας νικών του ΠΑΟΚ στο βόλεϊ που μας χαρίζει ξανά μεγάλες στιγμές και η ομάδα οδεύει για δεύτερη συνεχή χρονιά προς τον τίτλο του πρωταθλητή, σπάζοντας μάλιστα την έδρα του ακατανόμαστου, την ίδια ώρα υπάρχει ο νταλκάς που λέγεται ποδόσφαιρο. Εκεί βρισκόμαστε λίγο πριν τα play off κι έχω την αίσθηση, ότι ο κόσμος, ναι μεν νοιάζεται για το που θα τερματίσει η ομάδα και ως εκ τούτου πότε θα μπει στη νέα χρονιά (απευχόμενος τα περσινά… Ιουλιανά ματς), άλλο όμως είναι αυτό που τον καίει πραγματικά. Κι αυτό είναι το χτίσιμο ενός νέου,ισχυρού ΠΑΟΚ για του χρόνου. Χωρίς να επαναληφθούν για νιοστή φορά τα εγκλήματα των τελευταίων ετών. Και η επόμενη χρονιά αρχίζει… ΤΩΡΑ.
Υπάρχει δε η ομάδα-νικήτρια του βόλεϊ, που παρότι είναι άλλο άθλημα και είναι τελείως διαφορετικές οι συνθήκες (άλλη ομοσπονδία, άλλη διαιτησία κλπ.) προκύπτει εύλογα η σκέψη «πως θα γίνει να το ζήσουμε επιτέλους όλο αυτό και στο ποδόσφαιρο, που είναι η μόνιμη καψούρα μας;» Ναι, κανείς δεν έγινε ΠΑΟΚ για τους τίτλους, αλλά… Αυτήν τη στιγμή θα παλέψουμε στο τελείωμα του πρωταθλήματος για ό, τι καλύτερο σε μια χρονιά που εκ των πραγμάτων μας πότισε πολύ φαρμάκι. Σ’ αυτούς τους αγώνες που απομένουν για τη ρίγκιουλαρ σιίζον (αυτή είναι η μικρή μου εκδίκηση για τα greeklish) και αυτά των πλέι οφ, κάποιοι παίκτες έστω και στα στερνά της σεζόν, θα προσπαθήσουν να αποδείξουν ότι αξίζουν να φορούν αυτήν την τόσο βαριά φανέλα και να είναι εδώ και του χρόνου. Είτε ως βασικοί είτε ως παγκίτες.
Το ρόστερ βέβαια, «φωνάζει» από μακριά ότι θέλει τουλάχιστον 5-6 έτοιμους, σπουδαίους,φτασμένους ποδοσφαιριστές. Να μπουν κατευθείαν στην 11άδα. Τέλος στα πειράματα. Θέλει παίκτες τύπου Γκαρσία, Κοντρέρας, Λίνο, Μούσλι, Κονσεϊσάο η ομάδα. Ξεκάθαρα. Τι χαρακτήριζε όλους τους παραπάνω; Απλά, ήταν παίκτες, με βιογραφικό από βαρύ ως ασήκωτο, έχοντας θητεύσει σε μερικές από τις σπουδαιότερες ομάδες του πλανήτη. Φυσικάκαι είχαν πέραν κάθε αμφιβολίας παικτική αξία κι ας μην ήρθαν στα μέρη μας στην πρώτη τους νιότη. Πώς βέβαια να έρθουν ο Γκαρσία ή ο Κοντρέρας στα 26-27 τους χρόνια, στην πλήρως απαξιωμένη ποδοσφαιρικά Ελλάδα, όντες στα απόλυτα ποδοσφαιρικά τους ντουζένια; Κυρίως όμως, υπήρξαν τεράστιες προσωπικότητες με μέταλλο νικητή. Χαρακτήρες που σιχαίνονταν την ήττα, ακόμα κι αν έπαιζαν πόλεμο με… φυσοκάλαμα ή … τσανταλίνα μανταλίνα.
Στην ουσία κανείς από τους παραπάνω δεν είχε να αποδείξει κάτι. Φτασμένοι, χορτασμένοι και πλούσιοι ήρθαν στην Ελλάδα. Βέβαια, σαν τώρα ακούω στα αυτιά μου τον τύπο που βγήκε στον αέρα της εκπομπής , το αμέσως επόμενο πρωί της απόκτησης του Γκαρσία: «Ελαμωρέ τώρα, πήγαν και φέρανε έναν για τα τελευταία του ένσημα. Και ήταν και αγέλαστος». Λες και τον φέραμε για να διαφημίσει οδοντόπαστες για ολόλευκα δόντια. Ποιον; Αυτόν που εξελίχθηκε στον σύγχρονο εμβληματικό ηγέτη του ΠΑΟΚ και ταυτίστηκε όσο κανείς ξένος με το DNA του ΠΑΟΚτσή. Ήρθαν λοιπόν, έχοντας ως εφόδιο ότι τους ήξερε όλη η ποδοσφαιρική οικουμένη, αλλά δεν είπαν «οκ, πάμε τώρα να γηροκομηθούμε, να μαζέψουμε λίγο ήλιο για τα κουρασμένα μας κοκαλάκια, μπας και νικήσουμε τους ρευματισμούς.» Αντιθέτως, το μάτι τους δεν έπαψε να γυαλίζει ούτε λεπτό. Χαρακτήρες αρνούμενοι να αποδεχθούν την ήττα ακόμα και στο «κορόιδο» στην προπόνηση. Με λύσσα μέσα στο γήπεδο, γιατί ήταν μαθημένοι πρωτίστως να σέβονται τον εαυτό τους, το όνομά τους και φυσικά την ίδια τη μάχη, αυτόν καθ’ αυτόν τον αγώνα.
Και εξυπακούεται τον -ένα μου δίνεις εσύ ως παίκτης, εκατό σου ανταποδίδω εγώ- κόσμο του ΠΑΟΚ, που διαισθάνεται δε από την πρώτη στιγμή ποιος είναι συνταξιούχος και εραστής της αρπαχτής και ποιος όχι. Α, παρεμπιπτόντως διαβάζω ότι εγκατέλειψε την ενεργό δράση ο… Μάρτενς! Ποια ενεργό δράση;
Δεν ξέρω τι έκανε παλιά, αλλά στον ΠΑΟΚ είχε περισσότερους τραυματισμούς από ότι είχαν συνολικά το… Πλατούν και η Διάσωση του στρατιώτη Ράιαν, μαζί.)Γκαρσίες, Λίνους, Κοντρέρες, Μούσλιδες, Κονσϊσάους. Τέτοιους τύπους χρειαζόμαστε λοιπόν. Πάνω τους να χτιστεί η νέα μεγάλη ομάδα, να τους πλαισιώσουν όσοι αξίζουν να παραμείνουν από το τωρινό ρόστερ και να μάθουν δίπλα τους και τα πιτσιρίκια που έρχονται από τις υποδομές. Ισχυρές προσωπικότητες, ικανές να αντέξουν στην πίεση που ασκείται σε όποιον φορά αυτήν τη φανέλα με τα 4 γράμματα και τον Δικέφαλο με τα μαζεμένα από το πένθος για την «πεσμένη» Πόλη φτερά. Το βόλεϊ μας έδειξε και πέρσι και φέτος, το δρόμο. Ξαναλέω, ναι μεν είναι άλλο άθλημα, αλλά το σκεπτικό «φέρνω… υπερ-ατού παίκτες από το πάνω ράφι και έτσι παίρνω το πρωτάθλημα» είναι οδηγός προς εφαρμογή.Οταν όμως έρθουν αυτοί οι ηγέτες, για να τους μπολιάσει η ομάδα στο κορμί της με ορθό τρόπο, απαραίτητη προϋπόθεση είναι φυσικά ένας πραγματικά μεγάλος προπονητής. Κάποιος που θα κοιτάξει στα μάτια τον αντίστοιχο Πάμπλο, που θα αρπάξει από το σβέρκο αν χρειαστεί τον αντίστοιχο Σέρτζιο, που θα κάνει «σσσσ μη μιλάς και μη διαμαρτύρεσαι» στον αντίστοιχο Μούσλι κι αυτός θα υπακούσει άμεσα.
Ενας που όταν θα μπαίνει στα αποδυτήρια δε θα παλέψει με ντεμέκ τσαμπουκάδες ή με δήθεν αυστηρές φωνές να εκβιάσει τον σεβασμό των παικτών. Ο σεβασμός δεν είναι εμβόλιο που το κάνεις στους παίκτες και μετά απλά το έχουν μέσα τους.Ο σεβασμός κερδίζεται αυτομάτως από το παρελθόν σου, από το ήθος και τις απαράβατες αρχές σου, από τη θέση σου στο ποδοσφαιρικό στερέωμα, τα χιλιόμετρα που έχεις γράψει σε μεγάλους πάγκους, από τους τίτλους που έχεις κατακτήσει.Δίπλα του και ο Βλάνταν θα μάθει πολλά, θα αποφύγει το «κάψιμο», θα γίνει πιο σοφός και πιο έτοιμος να παραλάβει τη σκυτάλη σε λίγα χρόνια, ως πρώτος.
Ειλικρινά δε με ενδιαφέρει ποιος θα είναι αυτός ο προπονητής. Αν θα είναι ο Σάντος, ο Μπόλονι, ο Αγκίρε, ο Χίτινγκ ,ο Λίπι ή κάποιος άλλος. Δεν κολλάω στο πρόσωπο. Με ενδιαφέρει να έρθει ένας άνθρωπος φτασμένος, άξιος και γνώστης, που θα ανεβάσει αυτομάτως επίπεδο τον ΠΑΟΚ, που θα βάλει τη σφραγίδα του, (και σχετικά γρήγορα, γιατί δεν υπάρχει και μεγάλο απόθεμα υπομονής ως γνωστόν), που θα εμπνεύσει τους παίκτες να παίζουν και γι’ αυτόν και τους οπαδούς να τον εμπιστεύονται «γιατί αυτός ξέρει τι κάνει». Και κυρίως θα θεωρήσει πρόκληση και θα γουστάρει πραγματικά να δουλέψει (ή να ξαναδουλέψει) στον ΠΑΟΚ και να μη νιώθει ότι κάνει εκπτώσεις στις φιλοδοξίες του. Πολλά ζητάω, ε;
