Δεν μπορεί. Πρέπει να είχες κι εσύ ένα τέτοιο μαθητή στο σχολείο σου. Ήταν συνεπής, επιμελής, κι αλήθεια, προσπαθούσε πολύ. Ρουφούσε κάθε λέξη από την παράδοση κι έδινε τον καλύτερο του εαυτό στο σπίτι, λιώνοντας από το διάβασμα. Δεν έκανε ποτέ φασαρία και ήταν πάντα υποδειγματικός σε όλα. Μόνο που… δεν του έβγαινε.

Κάθε φορά που τον σήκωναν στον πίνακα να πει μάθημα, έχανε τα λόγια του, ακόμα κι αν ήταν πολύ καλά διαβασμένος. Κάθε φορά που έβγαινε η λευκή κόλλα για ένα πρόχειρο διαγώνισμα τα χέρια του ίδρωναν κι έτρεμαν, όσο κι αν τα θέματα ήταν βατά. Αν -παρά τύχη- κάποια στιγμή ήταν αδιάβαστος, εκεί ήταν ανίκανος ακόμα και να γράψει το όνομα του σωστά.

Σιγά – σιγά έγινε φοβικός. Οι φωνές από τους αυστηρούς γονείς στο σπίτι άρχισαν να του τιτιβίζουν το μυαλό κάθε δευτερόλεπτο. Σταδιακά έγινε εμμονικός. Άρχισε να χάνει την πίστη προς τον εαυτό του. Να τρέμει και την σκιά του. Άρχισε να γίνεται αυτοκαταστροφικός κι ανέπτυξε σύνδρομα κατωτερότητας. Άρχισε να μην μπορεί να κάνει ούτε τα αυτονόητα. Στο τέλος έφτανες να συμπάσχεις μαζί του. Επειδή ειλικρινά προσπαθούσε, άλλά… δεν. Κι όμως, για κάτι άλλα παιδιά ήταν τόσο εύκολο. Μισή ώρα διαβάσματος και λίγη ρέντα (που αυτός ποτέ δεν είχε) αρκούσε για να τα καταφέρνει παντού. Τι λάθος έκανε;

Από το να ζεις με αυταπάτες είναι καλύτερο να είσαι ειλικρινής. Σκληρός, αλλά αληθινός. Ο (φετινός) ΠΑΟΚ είναι μία ομάδα που ειλικρινά προσπαθεί πολύ. Προσπαθεί να παίξει σωστά. Είναι επιμελής μαθητής και καλό παιδί. Είναι διαβασμένος -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- προσπαθεί πολύ, αλλά… δεν. Έχω την αίσθηση ότι εκείνο το καταραμένο παιχνίδι με τον Άγιαξ, άφησε πίσω του πληγές και ψυχολογικά τραύματα που δεν γιατρεύονται με τίποτα. Οι παίκτες του ΠΑΟΚ βλέπουν πια την εστία σαν σπιρτόκουτο. Στο μυαλό τους έχουν αστοχήσει, πριν καν κάνουν την τελική προσπάθεια. Στο μυαλό τους έχει εντυπωθεί η εικόνα με τον συμπαίκτη να τραβάει τα μαλλιά από το νέο άχαστο, που χάθηκε. Πριν από κάθε ματς το μόνο που σκέφτονται είναι: «τι θα γίνει αν χάσουμε». Κι αυτό τους παραλύει το μυαλό.

Δεν είναι πια θέμα τύχης ή ατυχίας (όπως υποστηρίζει ο Ίβιτς), αλλά ασθένειας του μυαλού. Είναι πολλά τα συμπτώματα και πολλοί οι… ασθενείς για να υποστηρίξει κανείς ότι είναι μόνο θέμα παικτικής ανεπάρκειας.
Ο φετινός ΠΑΟΚ αποδείχθηκε ανεπαρκής για να διαχειριστεί τα άσχημα αποτελέσματα. Οι μεγάλες ομάδες κρίνονται από αυτό. Από την ικανότητα τους να απαντούν άμεσα στις ήττες, με νίκες. Από την οργή, τον θυμό, την εκδίκηση που βγάζουν μετά από κάθε στραβή. Στον ΠΑΟΚ (διαχρονικά) η πρώτη στραβή είναι η αρχή της επόμενης που έρχεται. Η αρχή της μεγάλης εσωστρέφειας, που μετέπειτα γίνεται κρίση, αλλαγή προπονητή και μαζικό ξεσκαρτάρισμα.

Ο ΠΑΟΚ δεν είναι ακόμα μεγάλη ομάδα, ούτε έτοιμη για να κάνει σκληρό πρωταθλητισμό. Η πίεση τον κάνει να τα χάνει. Η υπερβολική θέληση θολώνει τα μυαλό και κάνει τα πόδια ή το κεφάλι να σημαδεύουν δοκάρι κι έξω.
Για τον ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα τελείωσε! Τελείωσε από το «Καραϊσκάκης», όταν έφυγε από την πιο κυριαρχική εμφάνιση στο γήπεδο του Ολυμπιακού με ένα μηδενικό στις αποσκευές του. Εκεί, η αυτοπεποίθηση κλονίστηκε ανεπανόρθωτα. Αρνούμαι να το προσωποποιήσω στον Κλάους, τον Τζάλμα, τον Γκάρι ή τον Περέιρα. Είναι μία ασθένεια μεταδοτική, που σταδιακά την κόλλησαν όλοι.

Ας αποδεχθούμε όλοι ότι το πρωτάθλημα τελείωσε. Ίσως έτσι δίχως πίεση, δίχως το «πρέπει» του αποτελέσματος να ξεμπλοκάρουν όλοι και ξαναγίνουν φυσιολογικοί. Διότι αυτά που έχουν χαθεί φέτος αγγίζουν τα όρια του μεταφυσικού. Κι εκεί, ο προπονητής είναι ο τελευταίος που φταίει.

Το -10 από την κορυφή θα μπορούσε να γυρίσει σε κάποια άλλη χώρα. Όχι όμως στην Ελλάδα. Ο ίδιος ο ΠΑΟΚ δεν πείθει ότι μπορεί να χτίσει ένα νικηφόρο σερί πολλών αγωνιστικών που θα τον κάνει να μειώσει την απόσταση. Ας είμαστε ειλικρινείς, καμία δυσκοίλια στο γκολ ομάδα δεν μπόρεσε να κυνηγήσει κάτι μεγάλο. Κι ο ΠΑΟΚ δεν έμεινε χωρίς γκολ μόνο στα δύσκολα (Φιορεντίνα), αλλά και στα θεωρητικά εύκολα (Ξάνθη, Βέροια, Πανιώνιος, Καραμπάχ). Θα έμενε στο zero και με την ΑΕΚ, αν δεν ερχόταν ένα γκολ – προσευχή. Τώρα πια κάθε αντίπαλος ξέρει / πιστεύει ότι μπορεί να κλέψει το 0-0 από τον ΠΑΟΚ. Κι αυτό σημαίνει -νομοτελειακά- κι άλλοι χαμένοι βαθμοί στην πορεία.

Για τον ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα τελείωσε -τουλάχιστον μέχρι να ξαναέρθουν τα play-off για το ξεροκόμματο της ψευδαίσθησης ότι κάτι υψηλό μπορείς να κυνηγήσεις του χρόνου. Το κακό είναι και πως η Ευρώπη (δείχνει να) τελείωσε. Ο ΠΑΟΚ χάνει την winning mentality που είχε κάποτε κι αυτό δύσκολα αλλάζει. Είναι ένας καλός, επιμελής μαθητής, που αν και τα κάνει όλα σωστά δεν τρομάζει κανέναν. Μετάλλαξη DNA λέγεται αυτό κι αυτό είναι πιο ανησυχητικό από δύο δοκάρια στην Νέα Σμύρνη.