Μία εβδομάδα. Πέρασε μόνο μία γαμ…νη εβδομάδα. Μέσα σε μία εβδομάδα κάποιοι γέρασαν ίσα με δέκα χρόνια. Έκαψαν εγκεφαλικά κύτταρα. Μαλλιά ασπρίσαν. Στομάχια χαλάσαν. Κακά τα ψέματα, ο ΠΑΟΚ βλάπτει σοβαρά την υγεία.
Μαζί ζήσαμε την απόλυτη έκσταση, ακουμπήσαμε τον… Θεό, φουσκώσαμε από υπερηφάνεια, λίγο μετά το έπος στην Φλωρεντία, μαζί πέσαμε στα Τάρταρα, κυλιστήκαμε στα πατώματα, φάγαμε τις σάρκες μας, τρεις μέρες μετά. Αυτός είναι ο ΠΑΟΚ. Το άσπρο και το μαύρο μέσα σε μία γαμ…νη εβδομάδα.

Ξέρω κόσμο που κουράστηκε. Μπάφιασε. Ξέρω κόσμο που δεν έχει άλλες αντοχές. Ξέρω ανθρώπους που το μέσα τους έχει φθαρεί τόσο πολύ, που ο πόνος έχει μετατραπεί σε κάτι πολύ χειρότερο. Σε απάθεια. Αυτή η ουτοπία που πρεσβεύει η ενασχόληση με αυτό το σύλλογο έχει ονειρικά, ανεπανάληπτα, ασύγκριτα ups, μα και διαολεμένα, κολασμένα, οδυνηρά downs. Κάποια στιγμή -σε όλους συμβαίνει- η καρδιά δεν αντέχει άλλες τόσες συγκινήσεις. Το κατανοώ. Είναι ανθρώπινο.

Η σκόνη ακόμα δεν έχει κατακάτσει. Ο κουρνιαχτός είναι ακόμα πάνω από τα κεφάλια μας. Είναι βαρύ αυτό που έγινε. Θα κυνηγάει την ομάδα για καιρό. Υπάρχουν ηλεκτροσόκ που επαναφέρουν ένα κλινικά νεκρό στην ζωή και ηλεκτροσόκ που στέλνουν τους θανατοποινίτες στον άλλο κόσμο. Ο ΠΑΟΚ αυτή τη στιγμή έχει πολλά βολτ μες τον οργανισμό του και ακόμα κι είναι άγνωστο αν αυτό βγει σε (θετική) ενέργεια ή παραλύσει τα κύτταρα του.

Εξακολουθώ να πιστεύω ότι όλα θα μπορούσαν να γίνουν εσωτερικά και με λιγότερο θόρυβο. Χωρίς κανιβαλισμούς. Χωρίς τόση έκθεση. Χωρίς λέρωμα υπολήψεων. Αν γίνονταν όλα όπως έπρεπε να γίνουν, ο Ίβιτς δεν θα χρειαζόταν να ανασκευάσει και να στρογγυλέψει στα Τρίκαλα, όσα εν θερμώ άφησε να εννοηθούν μετά από την καταστροφή με τον Ατρόμητο.

Στις κανονικές ομάδες πρέπει να ισχύει η αρχή του ενός. Τελεία. Παύλα. Αν ο προπονητής νιώθει / πιστεύει / κρίνει ότι ο Τζαβέλλας ή ο όποιος Τζαβέλλας πρέπει να πάει στην β’ομάδα, τότε αυτός πρέπει να πάει στην β’ ομάδα. Χωρίς αντίλογο. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Χωρίς χαλασμένα τηλέφωνα, χαρτάκια ή μεσάζοντες. Ο λόγος του προπονητή πρέπει να είναι νόμος. Αυτός -εξάλλου- είναι ο ρόλος του. Να αποφασίζει. Όχι να υποδεικνύει ή να προτείνει.

Ο ΠΑΟΚ ουδέποτε ήταν κανονική ομάδα. Σπάνια ο λόγος του προπονητή υπήρξε νόμος. Τα παράπονα του Άγγελου, του Στέφενς, του Τούντορ, ακόμα και του Δώνη, ακόμα ηχούν στα αυτιά. Αυτή τη φορά σαν να άλλαξε κάτι. Μέσα στην ανωμαλία αυτής της εβδομάδας, ένα ίχνος κανονικότητας. Μία μικρή ηλιαχτίδα για το μέλλον.

Από εκεί που ο Ιβάν έλεγε ότι δεν θα ξαναπατήσει στην Τούμπα, όχι μόνο ήρθε εσπευσμένα, αλλά πήρε την καυτή πατάτα στα χέρια και την ξεφλούδισε κανονικά. Η στήριξη στο «θέλω» του Ίβιτς θυμίζει κάτι από εποχή Σάντος. Θα κοστίσει κομματάκι ακριβά, μπορεί να χρειαστεί νομικός αγώνας, μα τουλάχιστον είναι δείγμα κανονικότητας. Δεν είναι μία νίκη του Ίβιτς, αλλά μία νίκη του θεσμού που λέγεται «προπονητής του ΠΑΟΚ». Κι αυτό είναι μία μικρή πρόοδος.

Η τρικυμία δεν πέρασε. Η καλή αύρα που αίφνης μαζεύτηκε πάνω από τον ΠΑΟΚ μετά το διπλό στην Φλωρεντία εξαφανίστηκε ως διά μαγείας. Θα χρειαστούν αποτελέσματα, νίκες, χαρές για να φύγει το κακό σύννεφο.

Ο Σοφοκλής έλεγες ότι «πάντα εκκαλύπτων ο χρόνος εις το φως άγει». Αργά ή γρήγορα ο χρόνος αποκαλύπτει τα πάντα και τα φέρνει στο φως. Από αυτόν ουδείς γλιτώνει…