Είναι η πρώτη του σεζόν ως πρώτος προπονητής. Και σε τι πάγκο; Σε μία καρέκλα με πριονισμένα πόδια, σε μία ηλεκτρική καρέκλα που δεν άντεξε (και δεν την άντεξαν) προπονητές με βιογραφικά ολόκληρες σελίδες.

Η σεζόν περίπου μέσιασε κι αν με ρωτούσαν ποιος είναι μέχρι στιγμής ο MVP του ΠΑΟΚ, θα απαντούσε δίχως δεύτερη σκέψη: ο Βλάνταν Ίβιτς!

Όλες οι ομάδες έχουν καλές και κακές ημέρες. Όλοι οι παίκτες έχουν καλά και κακά φεγγάρια. Προσπαθώ να φανταστώ χτυπητά φάουλ του Σέρβου και δεν μου έρχονται στο μυαλό.

Άντε να δεχθώ ότι στον επαναληπτικό με τον Άγιαξ έβλεπε το κακό να ερχόταν και με τις παρεμβάσεις του δεν μπόρεσε να αποτρέψει. Να δεχθώ ότι δεν προετοίμασε σωστά ψυχολογικά τους παίκτες του στα δύο παιχνίδια με την Καραμπάχ, όπου ο ΠΑΟΚ φάνηκε ότι δεν ζύγισε σωστά τους Αζέρους.

Πέραν τούτου δυσκολεύομαι να θυμηθώ σκακιστική μάχη που να έχασε, ματς που να πιάστηκε αδιάβατος. Ακόμα περισσότερο αδυνατώ να βρω παίκτη που αδίκησε. Ενδεχομένως τον Φακούντο Περέιρα, μα κι αυτό έγκειται στην άποψη του ότι ο Αργεντινός δεν είναι ούτε «δεκάρι», ούτε «εννιάρι», ούτε μπαίνει στο δικό του τακτικό καλούπι. Αλλά ως εκεί.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να κρίνει κανείς ένα προπονητή. Κάποιοι θα σταθούν στο γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ βρίσκεται στην 8η θέση, με 7 νίκες σε 14 αγωνιστικές. Δεκτόν! Αλήθεια όμως. Ο Ίβιτς κρέμασε τους παίκτες του ή εκείνοι τον προπονητή τους; Ξεψειρίζω όλες τις φετινές γκέλες και παντού βρίσκω απίθανα παικτικά λάθη που δεν γίνονται πουθενά.

Δεν άξιζε να κερδίσει ο ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκης, όπου είχε τον Ολυμπιακό σε ρόλο κομπάρσου σε μεγάλο σημείο του ματς; Δεν έχασε άπειρες ευκαιρίες στις ήττες από Πανιώνιο και ΠΑΣ Γιάννενα και στην ισοπαλία με την Ξάνθη; Δεν είχε την ομάδα του να κερδίζει με 3-1 τον Ατρόμητο, ένα τέταρτο πριν από την λήξη; Αν συνέβαιναν απλώς τα… αυτονόητα, η βαθμολογική εικόνα θα ήταν εντελώς διαφορετική.

Ο σωστός τρόπος για να κρίνει κανείς την δουλειά ενός προπονητή είναι η φιλοσοφία του. Η ταυτότητα που βγάζει η ομάδα του στο γήπεδο. Οι αυτοματισμοί της. Το τακτικό της πλάνο. Εκεί, ο Σέρβος (στην ρούκι χρονιά του) αγγίζει το άριστα.

Ο ΠΑΟΚ παίζει κατά γενική ομολογία, όμορφο, ελκυστικό, ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Αναπτύσσεται ποικιλόμορφα και δημιουργεί φάσεις όπως ποτέ άλλοτε στο πρόσφατο παρελθόν. Παράγει ποδόσφαιρο, δεν κουράζει την μπάλα και ευχαριστεί ακόμα και το ουδέτερο μάτι. Έχει βελτιώσει σε συγκλονιστικό βαθμό την αμυντική του ασφάλεια και αντιδρά στο αμυντικό τρανζίσιον με φοβερή βελτίωση.

Είναι η μόνη ελληνική ομάδα κορυφής (μαζί με τον Ολυμπιακό ίσως) που έχει μείνει από την αρχή σταθερή στην ίδια φιλοσοφία και τακτικό πλάνο που επικεντρώνεται στην εφαρμογή του 4-2-3-1 και του 4-3-3. Μία ομάδα με διακριτούς ρόλους, που αρνείται να προσαρμοστεί στο παιχνίδι του αντιπάλου, μα το επιζητεί από εκείνους.

Η εικόνα του ΠΑΟΚ στα δύο τελευταία παιχνίδια με έκανε να τσιμεντώσω την πεποίθηση μου. Την Κυριακή σε ένα γήπεδο τσιμέντο από το κρύο, με πολικές θερμοκρασίες και αέρα που έκανε την μπάλα να μοιάζει με μπαλόνι, ο ΠΑΟΚ έκανε 28 τελικές, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν αποτέλεσμα ορθολογικού ποδοσφαίρου.

Απέναντι στον Παναιτωλικό σε ένα γήπεδο πισίνα, ο ΠΑΟΚ προσπάθησε ξανά να παίξει ποδόσφαιρο, έφτιαξε ξανά πολλές ποδοσφαιρικές φάσεις και επειδή δεν είναι κάθε μέρα του Αγίου… Πασχαλάκη δικαιώθηκε στο τέλος.

Τα αποδυτήρια αναδύουν υγεία, ο Σέρβος δείχνει να πατάει γερά στο έδαφος, οι δηλώσεις του αποπνέουν σοβαρότητα και αν δεν γυρίσει ο κόσμος ανάποδα βάζει σοβαρή υποψηφιότητα να γίνει ο πρώτος προπονητής του ΠΑΟΚ που θα βγάλει ολόκληρη σεζόν μετά τον Φερνάντο Σάντος.

Αυτό που έλειπε τα τελευταία χρόνια στον ΠΑΟΚ ήταν η ταυτότητα. Ο κορμός. Τώρα που ο Ίβιτς πάει να τον φτιάξει (αν δεν τον έχει φτιάξει ήδη) μένει το τελευταίο κομμάτι του παζλ. Οι λίγες και ποιοτικές προσθήκες που θα αλλάξουν επίπεδο το οικοδόμημα του. Αξίζει να δούμε τι μπορεί να κάνει ο Σέρβος με ακόμα δύο – τρεις παίκτες μεγάλης ποιότητας σε θέσεις που εμφανώς πονάει η ομάδα. Αν είναι πάντως να έρθουν μετριότητες, καλύτερα ας μην έρθει κανένας…