Η δικαιολογία είναι η μητέρα της αποτυχίας. Πάντα θα υπάρχει κάτι να επικαλεστείς. Ένα γήπεδο χωράφι. Μία εχθρική διαιτησία. Ο καιρός. Ο ανάποδος Ερμής. Το κακό το ριζικό. Όρεξη να έχεις και οι δικαιολογίες δεν τελειώνουν ποτέ. Μόνο που με τον Βλάνταν Ίβιτς αυτά κοπήκαν μαχαίρι.

Μπορούμε να μιλάμε πια να μιλάμε για τον δικό του ΠΑΟΚ, γιατί υπάρχουν ξεκάθαρα στοιχεία που ο Σέρβος έχει περάσει στο χαρακτήρα της ομάδας που παρέλαβε πέρυσι στα όρια της διάλυσης.

Υπάρχουν κακά χούγια που έκοψε. Υπάρχουν πινελιές που πρόσθεσε. Υπάρχει ξεκάθαρη αγωνιστική φιλοσοφία. Υπάρχει πια ξεκάθαρο πλάνο και πίστη σε αυτό. Σταδιακά έρχεται και κάτι άλλο που ο ΠΑΟΚ είχε ξεχάσει να κάνει με συνέπεια από την εποχή του Φερνάντο Σάντος: οι άσχημες νίκες.

Στο ποδόσφαιρο είναι προτιμότερο να κερδίζεις άσχημα, από το να χάνεις όμορφα. Η βαθμολογία είναι ένα κρύο, ψυχρό πράγμα με ξερούς αριθμούς. Δεν έχει μνήμη ή συναισθήματα. Δεν μπορεί να αποτυπώσει πουθενά τις 28 τελικές και το ολοκληρωτικό μονότερμα στο 0-1 της «Τούμπας» ούτε νοιάζεται αν οι Ζωσιμάδες ήταν χωράφι. Μετράει μόνο βαθμούς, νίκες, γκολ.

Μέχρι τώρα ξέραμε καλά ότι ο ΠΑΟΚ είναι του σαλονιού. Θέλει γήπεδα χαλιά για να ξεδιπλώσει στο γήπεδο αυτό που στην αρχή σιγοψιθυριζόταν, μα τώρα λέγεται επώνυμα και φωναχτά από εχθρούς και φίλους. Από αντιπάλους και ουδέτερα στόματα. Αυτή τη φορά ήταν η σειρά του τερματοφύλακα του ΠΑΣ, Αλέξανδρου Πασχαλάκη για να ομολογήσει την αλήθεια που βλέπουμε όλοι: «ο ΠΑΟΚ παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα». Τελεία και παύλα.

Τώρα τελευταία μάθαμε ότι ο ΠΑΟΚ εκτός από του σαλονιού είναι και του λιμανιού. Το έδειξε στο γήπεδο λίμνη του Αγρινίου στο Κύπελλο. Το απέδειξε και στο… χοιροστάσιο των Ζωσιμάδων. Σε ματς που ήθελαν δύναμη, τσαμπουκά, νεύρο, καρδιά, κάκαλα οι παίκτες του ΠΑΟΚ ήταν σαν μία γροθιά. Σαν ένα αδιαπέραστο μπλοκ που δεν το περνάς ότι κι αν κάνεις.

Υπάρχουν πράγματα που όσο περνάει ο καιρός αρχίζουν να αναδύουν ξανά την οσμή του αυθεντικού ΠΑΟΚ. Όπως ο πανηγυρισμός ΟΛΩΝ των παικτών αγκαλιά στο πέταλο μετά τα διπλά σε Λιβαδιά και Γιάννενα. Όπως η κιμπάρικη στάση και τα σπαθένια λόγια του Βλάνταν Ίβιτς που δεν αφήνει πια τίποτα να πέσει χάμω. Όπως η πολεμική διάθεση των παικτών στο γήπεδο. Αφού είδα και τον απόλυτο τζέντλεμαν Στέλιο Μαλεζά με μάτι να γυαλίζει, υποκλίνομαι.

Δεν ξέρω αν το επεισόδιο με τον Γιώργο Τζαβέλλα ήταν μία τεχνητή κρίση, που ξύπνησε μία υπνωτισμένη ομάδα. Δεν ξέρω αν ο αμυντικός της Αλάνιασπορ ήταν πηγή όλων των δεινών του ΠΑΟΚ, μου ακούγεται δύσκολο να το πιστέψω. Αυτό που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης όμως είναι πως μετά τον εξοστρακισμό του μία άλλη, διαφορετική αύρα έχει μαζευτεί πάνω από την ομάδα. Οι 8 νίκες (με μηδέν παθητικό) στα τελευταία 9 επίσημα παιχνίδια δείχνουν μία ομάδα που πιστεύει πια στον εαυτό της.

Ακόμα και ο Κλάους, ο οποίος παραμένει άσφαιρος στο πρωτάθλημα, στα δικά μου μάτια φαντάζει ανανεωμένος στα δύο τελευταία παιχνίδια. Τα δύο του ξεπετάγματα στα γκολ του Περέιρα (με τον Λεβαδειακό) και του Λέοβατς (με τον ΠΑΣ) ήταν του παλιού Κλάους. Εκείνου που τελείωνε τις σεζόν με 15+ γκολ στο ενεργητικό του. Στην πραγματικότητα δικά του ήταν αυτά τα γκολ κι ας μην τα σκόραρε ο ίδιος. Το σημαντικό είναι να ξαναβρεί το χαμένο ένστικτο της φάσης, να θυμηθεί πως είναι να βγαίνεις ένα κλικ μπροστά από τον προσωπικό σου αντίπαλο και να τελειώνεις εσύ την φάση. Τα υπόλοιπα θα έρθουν.

Οι 15 διαφορετικοί φετινοί σκόρερ του ΠΑΟΚ (με πιο φρέσκο τον Λέοβατς), κάτι που είχε να εμφανιστεί από την εποχή του Χουμπ Στέφενς, μαρτυρούν μία ομάδα που κοπιάζει πολύ στο γήπεδο, που παράγει πρωταγωνιστές, που έχει ποικιλία και διαφορετικές ιδέες στο παιχνίδι της. Μία ομάδα και του σαλονιού και του λιμανιού. Κι όσο βγαίνει αυτό στο γήπεδο, τόσο μεγαλύτερη θα γίνεται η συσπείρωση που οσμίζομαι ότι επανέρχεται σιγά – σιγά…