Όσο κι αν ψάξεις ολόκληρη την Ευρώπη δεν θα βρεις φέτος πουθενά πιο δύσκολο μονοπάτι από αυτό χρειάστηκε να διαβεί ο ΠΑΟΚ. Όχι, αυτά δεν ήταν καλοκαιρινά προκριματικά, αλλά ένας κανονικός όμιλος Champions League, στον οποίο ο Δικέφαλος του Βορρά όφειλε να βγει υποχρεωτικά πρώτος απέναντι σε Βασιλεία, Σπαρτάκ Μόσχας, Μπενφίκα για να παίξει για πρώτη φορά στους αληθινούς ομίλους. Ένας Γολγοθάς. Αν καταφέρει και φτάσει στην κορυφή, θα ισοδυναμεί με ένα θαύμα. Με την μεγαλύτερη καλοκαιρινή υπέρβαση στην ιστορία των ελληνικών ομάδων στα κύπελλα Ευρώπης.

Απέναντι στους Ελβετούς επιστράτευσε την ανωτερότητα του. Απέναντι στους Ρώσους κατέθεσε ψυχή και ποιότητα. Η εμφάνιση στο Ντα Λουζ ήταν βγαλμένη από αυτό το ξεχωριστό ασπρόμαυρο DNA. Είχε περηφάνια. Είχε αντίσταση. Είχε όνειρο. Το μόνο που απομένει είναι η κατάκτηση. Ο δρόμος έχει στρωθεί πια για τα καλά.

Καμία άλλη ομάδα επί εποχής Λουτσέσκου δεν έβαλε τόσο δύσκολα στον ΠΑΟΚ, όπως η Μπενφίκα. Καμία άλλη δεν του πήρε την μπάλα, αναγκάζοντας τον να παίζει σε έναν άβολο ρόλο πίσω από αυτήν. Καμία άλλη δεν του έκανε τόσες τελικές και τόσες καθαρές φάσεις. Καμία άλλη δεν τον μπλόκαρε τόσο πολύ δημιουργικά. Εκείνο το βλέμμα απόγνωσης του Δημήτρη Λημνιού προς το τέλος του ημιχρόνου και η αυθόρμητη ατάκα του («ρε μ@λ@κες, αφού δεν έχω στήριγμα») που έπιασε η κάμερα ήταν όλος ο ΠΑΟΚ, ειδικά στο διάστημα της απόλυτης τρικυμίας από το 20ό ως το 60ό λεπτό.

Η Μπενφίκα το έκανε να φαίνεται πολύ εύκολο -δίχως να είναι. Οι φάσεις των Πορτογάλων ήταν απλές. Το απλό, όμως, είναι πάντα και το πιο πολύπλοκο. Ανεβάσματα των μπακ, συρτά διαγώνια κοψίματα, ξυραφιές στο ύψος του πέναλτι και κινήσεις των χαφ από πίσω. Εύκολο, κατανοητό, μα άντε να το σταματήσεις! Ο ΠΑΟΚ υπέφερε στο «Ντα Λουζ», του έλειπε αφόρητα ένας… Βέρνμπλουμ να βάλει λίγα μούσκουλα, λίγο μπόι, λίγο νεύρο για να ισορροπήσει την μπαλάντζα.

Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι λογικής, αλλά ο ΠΑΟΚ αίφνης πήρε μπροστά όταν σταμάτησε να σκέφτεται και να υπεραναλύει κάθε δεδομένο του παιχνιδιού. Όταν μπήκε μέσα ο… άνιωθος χαμπίμπι, που σε όποιο γήπεδο κι αν παίζει το κάνει με τέτοια άνεση / άγνοια κινδύνου λες και παίζει σε καμιά αλάνα. Όταν ο Λέο Μάτος αποφάσισε να λύσει το χειρόφρενο και να αρχίζει να ανεβαίνει με θάρρος, όπως πάντα. Όταν όλη η ομάδα πήρε μέτρα ασυναίσθητα στο γήπεδο, σαν να ήθελε να πει: «ΠΑΟΚ είμαστε. Αυτοί θα μας κυνηγούν, όχι εμείς».

Ο ΠΑΟΚ έχει ξαναβάλει ανάλογα μεγάλα γκολ σαν του Ουάρντα. Τέτοιο ήταν του Ίβιτς στο Άμστερνταμ σε ανάλογη πολιορκία. Τέτοιο ήταν του Στοχ στο Γκέλζενκιρχεν. Συμπτωματικά, και τα δύο είχαν δώσει το ίδιο αποτέλεσμα (1-1) σε πρώτο εκτός έδρας αγώνα προκριματικών Champions League. Πανηγυρίστηκαν σαν να είχαν δώσει προκρίσεις. Έφεραν τέτοια θολούρα, που η υπεραισιοδοξία, η σιγουριά έφεραν ζάλη στο μυαλό και απότομη προσγείωση στην ρεβάνς. Αυτός ο ΠΑΟΚ όμως είναι διαφορετικός. Τον εμπιστεύεσαι. Ξέρεις ότι τίποτα δεν μπορεί να τον αποπροσανατολίσει, να του τραβήξει το βλέμμα από τον στόχο.

Αν κατάφερε κάτι ο ΠΑΟΚ με το 1-1 ήταν να σπείρει την αμφιβολία στο μυαλό της Μπενφίκα. Αν οι Πορτογάλοι με την καλύτερη φετινή τους εμφάνιση το μόνο που πήραν ήταν το 1-1 εντός έδρας, τότε τι θα γίνει με μία νορμάλ απόδοση στην πυρακτωμένη Τούμπα; Οι Ίβηρες εξακολουθούν να έχουν μία υπέροχη ομάδα, παίζουν το ποδόσφαιρο με τον τρόπο που πρέπει να παίζεται και στα χαρτιά παραμένουν το φαβορί. Για να περάσουν όμως τώρα πρέπει να κάνουν κάτι που δεν έκανε κανείς μέχρι τώρα. Να κερδίσουν τον ΠΑΟΚ. Αν το κάνουν, μαγκιά τους, δικό τους το σεντόνι…