Τίποτα δεν θα είναι ίδιο με πέρσι. Όποιος περιμένει έναν ΠΑΟΚ που θα κάνει 20 σερί νίκες με ένδυμα περιπάτου, πλανάται. Κάθε εβδομάδα θα είναι ένα διαφορετικό πεδίο μάχης, ένας πόλεμος μέχρις εσχάτων.

Οι δύο πρώτες αγωνιστικές της Super League δίδαξαν τον ΠΑΟΚ, πόσο ξελογιάστρα, πλανεύτρα και… ρουφήχτρα είναι η Ευρώπη. Δεν παρασύρει μόνο το μυαλό, αλλά κουράζει και τα πόδια. Υποχρεώνει σε rotation. Οι δομές και η συνοχή σπάνε, οι ενδεκάδες γίνονται πειραματικές και αυτό που βγαίνει στο γήπεδο απέχει πολύ από το ιδανικό.

Ο ένας αγώνας την εβδομάδα ήταν βούτυρο στο ψωμί. Καμία επιβάρυνση από ταξίδια, πολλές καλές και δυνατές προπονήσεις βελτίωσης, απόλυτη στοχοπροσήλωση σε ένα παιχνίδι, λιγότερες απώλειες από τραυματισμούς, λιγότερη επιβάρυνση, καμία ανάγκη για ανάσες ή συντήρηση δυνάμεων. Τώρα όμως είναι αλλιώς…

Όποιος δεν είδε ότι ο ΠΑΟΚ «έσβησε» από το 70ό λεπτό και μετά στον αγώνα της πρεμιέρας με τον Αστέρα Τρίπολης, έχοντας το μυαλό στον επαναληπτικό με την Μπενφίκα εθελοτυφλεί. Όποιος δεν κατάλαβε ότι ο ΠΑΟΚ γλίτωσε από του χάρου τα δόντια στο πολύ προβληματικό (κυρίως ανασταλτικά) πρώτο ημίχρονο στην Νέα Σμύρνη, απλώς κοροϊδεύει τον εαυτό του.

Κι όμως, με δύο μέτριες, μετριότατες με βάση τα περσινά στάνταρ εμφανίσεις, ο Δικέφαλος μετρά στο σακούλι του ήδη δύο νίκες, με μηδενικές απώλειες και μηδέν παθητικό στα μετόπισθεν κι αυτό λέει πολλά. Μαρτυρά την μετεξέλιξη μιας ομάδας, η οποία παλιά λύγιζε στην πίεση και το έτρωγε από μόνη της. Μαρτυρά τον σεβασμό ή ακόμα και τον φόβο του αντιπάλου, που δεν πιστεύει ότι μπορεί να κάνει την ζημιά, όπως στο παρελθόν.

Δεν είναι μόνο εσύ πως βλέπεις τον εαυτό σου, αλλά και πως σε αντιμετωπίζουν οι αντίπαλοι. Δεν είναι ένα μέγεθος μετρήσιμο, είναι κάτι που βρίσκεται διάσπαρτο στον αέρα, είναι ένα feeling, μα είναι αυτό που ξεχωρίζει τις απλά καλές ομάδες, με αυτές που στοχεύουν / κατακτούν τίτλους. Η ικανότητα να παίρνεις τρίποντα στις προβληματικές σου βραδιές είναι αυτό που κάνει την διαφορά στο τέλος της διαδρομής.

Ο «παλιός» ΠΑΟΚ μετά από δύο τέτοιες εμφανίσεις στις δύο πρώτες αγωνιστικές λογικά θα είχε από 0 έως 1 βαθμό και εσωστρέφεια θα τσάκιζε κόκαλα. Ο σημερινός την σκαπούλαρε αβρόχοις ποσί και πάει παρακάτω.

Ο «παλιός» ΠΑΟΚ της ανθρωποφαγίας θα είχε «κρεμάσει» τον Αλέξανδρο Πασχαλάκη μετά το φτηνό λάθος του στον επαναληπτικό με την Μπενφίκα και θα έψαχνε για το επόμενο θύμα. Ο «σημερινός» περιέβαλε με εμπιστοσύνη τον βασικό του τερματοφύλακα και έδειξε ότι εδώ υπάρχει κάτι στέρεο, όχι ένας πύργος με τραπουλόχαρτα.

Όχι δεν είναι όλα ρόδινα. Αν ο ΠΑΟΚ δεν θέλει να χάσει έδαφος στην μάχη του τίτλου, πρέπει να αυξήσει τα στάνταρντ της απόδοσης του. Το πρόγραμμα είναι φωτιά λες και κάποιος ήθελε να βάλει όλα τα δύσκολα μαζεμένα μέσα στις επόμενες 45 ημέρες «φωτιά». Ο Ράζβαν Λουτσέσκου καλείται να ενσωματώσει άμεσα τα νέα αποκτήματα (Βέρνμπλουμ, Καρέλης, Τόσκα) και να ψάξει για περισσότερα πράγματα από τους Άκπομ. Μπίσεσβαρ, Λέο Ζαμπά.

Το ρόστερ είναι βαθύ. Το βαθύτερο στην Ελλάδα. Για πρώτη φορά στην ιστορία του (όπως μαρτυρά και το Transfermarkt) ο ΠΑΟΚ έχει το ρόστερ με την μεγαλύτερη αντικειμενική αξία στην Ελλάδα, μπροστά από Ολυμπιακό και ΑΕΚ. Οφείλει να το εκμεταλλευτεί. Η Ευρώπη είναι πλανεύτρα, αλλά το βλέμμα πρέπει να παραμείνει σταθερό στον στόχο. Τον ξέρουμε όλοι τον βασικό στόχο, έτσι δεν είναι;