Η αλήθεια είναι ότι στη σύγχρονη ιστορία του, ο ΠΑΟΚ δε μας έχει συνηθίσει να χάνει με μεγάλα σκορ σε εκτός έδρας ευρωπαϊκές αναμετρήσεις, ακόμα κι όταν αντιμετώπιζε ομάδες-μεγαθήρια. Σχεδόν πάντα κατάφερνε να τους κοιτά στα μάτια, και συνήθως να παίρνει πιθανά ή απίθανα θετικά αποτελέσματα. Έτσι, αυτό το 4-0 από την Τσέλσι δεν… κάθισε καλά στα αυτιά και τα μάτια. Άσχετα αν σε απόλυτα ρεαλιστικό επίπεδο, με δεδομένες τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν στον αγώνα, το σκορ αντικατόπτριζε πλήρως την πραγματικότητα.

Ο Δικέφαλος μπορεί να νιώθει ένα αίσθημα αδικίας, μόνο από το γεγονός ότι ήθελε να παίξει στα ίσια έναν σπουδαίο αντίπαλο, αλλά δεν το επέτρεψαν οι καταστάσεις. Χωρίς να φταίει κανένας εξωγενής παράγοντας αλλά οι ίδιοι του οι παίκτες.

Η αποβολή του Χατσερίδη στο 7ο λεπτό ήταν η λεπτομέρεια που δεν είχε υπολογιστεί σε ένα συγκεκριμένο ανταγωνιστικό πλάνο που είχε ετοιμάσει ο Λουτσέσκου. Μια λάθος υπολογισμένη πάσα του Μάτος, μια επίσης λάθος και αργή αντίδραση του Ουκρανού, και το Τσέλσι-ΠΑΟΚ έγινε ένα… άλλο Τσέλσι-ΠΑΟΚ.

Όχι ότι δεν ήταν δεδομένη και αυταπόδεικτη η διαφορά ποιότητας των δυο ομάδων, ούτε ότι δε θα κέρδιζε η αγγλική ομάδα. Φάνηκε όμως σε κάποια μικρά διαστήματα, ακόμα και με δέκα παίκτες, ότι ο ΠΑΟΚ ήθελε να κάνει ένα ματς, ακριβώς αντίθετο με αυτό της Τούμπας. Να βγει να παίξει στα ίσια. Να δημιουργήσει, να κυνηγήσει. Κι ας μην υπήρχαν πολλές πιθανότητες για να πετύχει.

Ο Δικέφαλος έχασε το δικαίωμα να διεκδικήσει, μόνος του τα χάλασε και μόνος του χαλάστηκε στο τέλος. Έστω κι αν δεν είχε τίποτα να πάρει από το δυτικό Λονδίνο. Έστω κι αν ήξερε ότι η πρόκριση θα κριθεί στο παιχνίδι της Τούμπας με την Μπάτε. Χρωστούσε μια καλή εμφάνιση σε αυτό το επίπεδο. Και για τον κόσμο της ομάδας που βρέθηκε στις κερκίδες του Stamford Bridge. Δεν τους ξεπλήρωσε όμως, θα συνεχίσει να χρωστάει…