Εκείνο το ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός 6-1 (6 Δεκεμβρίου 1987) θεωρώ ότι είναι ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό έχει να επιδείξει ο σύλλογος από καταβολής του.
Τα είχε πραγματικά όλα. Όλα όσα χαρακτηρίζουν τον Δικέφαλο στο πέρασμα των δεκαετιών. Αδικία, τιμωρία, έχθρα, πάθος, περηφάνια, τρέλα, καζούρα, προσπάθεια απομυθοποίησης από τον ισχυρό αντίπαλο του κέντρου, πλιάτσικο από τον πλούσιο μισητό αντίπαλο, συγκυρία που δεν έδινε τίτλο αλλά μόνο δόξα, μαθήματα κερκίδας, ευρηματικά συνθήματα, ακόμα και γκρίνια!
Μια Τούμπα τιμωρημένη λόγω επεισοδίων, ένα ντέρμπι με άνισους όρους καθώς διεξάγεται σε ουδέτερο γήπεδο, ένα ματς που δεν κρίνει τίποτα, δε δίνει τίτλο, απέναντι στον ψηλωμένο νεόπλουτο Ολυμπιακό του φρέσκου -τότε- και απατεώνα -αργότερα- Κοσκωτά που έστρωνε εκατομμύρια στο διάβα του.
15.000 ΠΑΟΚτσήδες αψηφούν τα παραπάνω, την παγωνιά και το χιονόνερο και καταλαμβάνουν τις Σέρρες γράφοντας τη δική τους ιστορία. Ο Δικέφαλος πετυχαίνει 6 γκολ στον μισητό του αντίπαλο και αφήνει τον μύθο να εξυφαίνεται μέσα στα χρόνια.
Ο κόσμος παραδίδει μαθήματα καζούρας με το μπασκετικό «εκατό, εκατό, κατοστάρα εκατό» αλλά και τα αναμμένα κεράκια στο τέλος (που φαίνονται στο τέλος του δεύτερου βίντεο).
Φυσικά, δεν λείπει η γκρίνια! Όπως ο απίθανος αλλά αντιπροσωπευτικός ΠΑΟΚτσής που κράζει στο 5-1 (στο 2.36 του βίντεο): «δώστην ρε… Δώστην μπάλα ρε. Άντε ρε». Γιατί είπαμε, αυτό το ματς είναι ο ΠΑΟΚ προσωποποιημένος…
Λίγο καιρό μετά, ο Ολυμπιακός βρίσκει τρόπο να κάνει επίδειξη ισχύος αποκτώντας Λίμπρεχτς και Μπανιώτη έναντι 100.000.000 δραχμών.
Πόσα ακόμα στοιχεία ΠΑΟΚ μπορούν να χωρέσουν σε εκείνο το παγωμένο απόγευμα που έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη περισσότερο ίσως από κάθε τίτλο που κατέκτησε η ομάδα.
Γιατί ΠΑΟΚ δε γίνεσαι για τους τίτλους, αλλά για όλα τα υπόλοιπα…
