Ήταν ένα πολύ ωραίο βράδυ. Έστω κι αν έβρεχε, έστω κι αν ο αντίπαλος δεν ήταν μεγάλης δυναμικότητας. Χρειάζονται και τέτοια παιχνίδια για να υπενθυμίζουν σε ορισμένους πόσο ποιοτικό ρόστερ έχει ο ΠΑΟΚ. Σύμφωνοι, με τις ατέλειες και τα κενά του, αλλά οι παίκτες που βρίσκονται εκεί, υπό τις οδηγίες του Ράζβαν Λουτσέσκου, δεν μπορούν να συγκριθούν με τους υπόλοιπους στην Ελλάδα. Κι αν ο άχαρος πρωταθλητισμός ζητάει νίκες, υπάρχουν και κάποια τέτοια δίωρα που η αυστηρή τακτική και η αναγκαιότητα του αποτελέσματος πηγαίνουν περίπατο, προς τέρψη των φιλάθλων του ΠΑΟΚ, αλλά και όλων των υπολοίπων.

Ο Δικέφαλος ξεδίπλωσε τις αρετές του και απέδειξε (ξανά) πως κανένας Πρίγιοβιτς δεν μπορεί να “χαλάσει” μια τέτοια στρωμένη ομάδα. Σκόρερ πλέον βγαίνουν από παντού. Άλλοι προβλεπόμενοι, άλλοι όχι και τόσο και άλλοι που είχαν χαθεί το περασμένο διάστημα και φωνάζουν “παρών” στην πιο κρίσιμη καμπή της σεζόν.

Αν αφήσουμε στην άκρη τον Μπίσεσβαρ, ο οποίος ήταν και απόψε το Α και Ω της ομάδας σε κάθε της επιθετική προσπάθεια, λαγοί που είχαν εξαφανιστεί ξαναβγήκαν από το καπέλο του Ρουμάνου τεχνικού, με πρώτο και καλύτερο τον Ζαμπά. Ο Βραζιλιάνος είχε να σκοράρει στην Ελλάδα από τον Σεπτέμβριο και γενικότερα από εκείνο το αλησμόνητο ματς στη Λευκορωσία στις 4 Οκτωβρίου. Έκτοτε, τα ίχνη του αγνοούνταν. Είναι σίγουρο ότι πρόκειται για ένα παίκτη ειδικής διαχείρισης, με αστάθεια στην απόδοση και την ψυχολογία του. Το να βγάζει μάτια σε ένα ματς ανά 3-4 μήνες δε βοηθάει πουθενά. Η σταθερότητα είναι το ζητούμενο κι αυτό θέλει να δει ο Λουτσέσκου. Άλλωστε και απόψε μέχρι το 30′ έδειχνε τα τσαπατσούλικα στοιχεία του μέχρι να βάλει το πρώτο του γκολ και να πάρει μπροστά. Πάντως σίγουρα είναι ένα κέρδος.

Κόντρα στην Παναχαϊκή λοιπόν βρήκαν δίχτυα και οι… περαστικοί. Θυμάστε τον Λέο Μάτος; Ναι, κι αυτόν τον είδαμε να επιστρέφει μετά από ένα βαθύ λήθαργο, να σκοράρει, να έχει όρεξη, να δημιουργεί. Ο Λημνιός επίσης πέτυχε γκολ και έδωσε ασίστ, ακόμα και νεοφερμένος Μίσιτς πρόλαβε να πετύχει ένα υπέροχο τέρμα στο ντεμπούτο στην Τούμπα. Μόνο ο… καημένος ο Σαχόφ δεν τα κατάφερε, αν και το προσπάθησε, να συνδυάσει την 100η του συμμετοχή με ένα γκολ. Στην ίδια κατηγορία δε βάζω όμως και τον Ακπόμ.

Είμαι σίγουρος ότι τα περισσότερα μάτια ήταν στραμμένα πάνω του, ίσως περισσότερο κι από τον Μίσιτς. Τον αγαπούν πολύ στην κερκίδα, τον πιστεύουν και όλοι περίμεναν και ήθελαν να σκοράρει.  Ο ίδιος ακόμα περισσότερο σε μία από τις τις βραδιές όμως που αυτό που θέλεις πολύ στραβώνει. Το έβλεπες στα μάτια του το παράπονο, όταν δεν έπαιρνε κάποια τελική πάσα, όταν έχανε κάποια ευκαιρία, ακόμα και η αντίδρασή του στο φινάλε του αγώνα. Εκεί ο Λουτσέσκου του είπε να μην είναι στεναχωρημένος που δε σκόραρε αφού η ομάδα νίκησε και αυτός ήταν καλός. Και φυσικά ήταν καλός ο Άγγλος. Έκανε τα πάντα μέσα στο γήπεδο, έδωσε ασίστ, κράτησε μπάλες, ελευθέρωσε και άνοιξε χώρους, έκανε κινήσεις με και χωρίς την μπάλα, πίεσε, έτρεξε. Γκολ μπορεί να μην πέτυχε, (ή μάλλον πέτυχε αλλά του το ακύρωσαν ξανά άδικα) αλλά ήταν σα να σκόραρε. Σα να έληξε το ματς 6-0. Για μένα αυτό ισχύει…

Facebook Page: Thodoros Hastas