Εξ αρχής θεωρούσα ότι το ντέρμπι στο ΟΑΚΑ δεν μπορεί να κρίνει πολλά -από βαθμολογικής άποψης- για την υπόθεση τίτλος. Σίγουρα όχι τόσα, όσα διακυβεύονται στο ματς της επόμενης αγωνιστικής με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα. Ακόμα και με το διπλό να έφευγε ο ΠΑΟΚ , δε θα είχε κάνει τίποτα αν δεν το συνδύαζε με θετικό αποτέλεσμα κόντρα στους “ερυθρόλευκους”. Φρέσκα κουλούρια όμως. Ο Δικέφαλος ούτε έχασε, ούτε κέρδισε, η διαφορά πήγε στους 6 βαθμούς και προφανώς όλα θα ξεδιαλύνουν το βράδυ της 10ης Φεβρουαρίου. Αν η σούμα της διαβολοβδομάδας είναι από +6 και πάνω, ο ΠΑΟΚ είναι καβάλα στο άλογο. Στο +9 το πανηγύρι τελειώνει, στο +6 θα παραταθεί απλά για λίγο η αγωνία, στο +3 ο ΠΑΟΚ θα χρειαστεί διαχείριση υψηλών απαιτήσεων. Έχουμε όμως μέχρι τότε.

Αυτό που ξεκαθάρισε λοιπόν στο Ολυμπιακό Στάδιο δεν ήταν το πρωτάθλημα. Αυτό που φάνηκε πεντακάθαρα, και είναι κι αυτό μια μεγάλη νίκη, είναι το μέταλλο που έχει ο ΠΑΟΚ ως ομάδα για να το κατακτήσει. Η στιβαρότητα, η σοβαρότητα, η πειθαρχία και η ανωτερότητά του από κάθε άλλον στην Ελλάδα. Ναι, και από αυτόν που… παίζει την καλύτερη μπάλα στη χώρα!

Πέρα από το πρώτο πεντάλεπτο, όπου η ΑΕΚ αποφάσισε να παίξει από νωρίς τα ρέστα της, η ομάδα του Ράζβαν Λουτσέσκου ήταν η απόλυτη κυρίαρχος του αγώνα. Μέσα στην έδρα ενός φορμαρισμένου, μεγάλου και σκυλιασμένου αντιπάλου, που εσχάτως παίζει το… δεύτερο καλύτερο ποδόσφαιρο στη χώρα. Όλα αυτά μέχρι να ανακαλύψει ο Δανός διαιτητής ότι είναι μακρινός ξάδελφος του Κομίνη, να αποβάλει εντελώς άδικα τον Ζαμπά στο 33′ και να χαλάσει όλο το παιχνίδι. Ακόμα και αυτό όμως για κάποιον λόγο έγινε.

Ο Δικέφαλος που έπαιζε όπως ήθελε τον αντίπαλό μέσα στο σπίτι του και λογικά θα έφτανε σε μια άνετη νίκη, έπρεπε να δείξει και το πόσο αποφασισμένος, πόσο διαβασμένος είναι στα δύσκολα. Ότι δε βρίσκεται τυχαία εκεί που βρίσκεται. Και το κατάφερε κι αυτό εμφατικά, με την ανασταλτική του λειτουργία και το εξαιρετικό διάβασμα του αντιπάλου. Από ένα σημείο και μετά ήρθε η κούραση, ήρθε ένα λάθος, ήρθε και η ισοφάριση. Τίποτα όμως δεν μπορούσε να χαλάσει τη δικαιοσύνη, τη Θεία Δίκη. Αυτή που βιώνουν κάθε βδομάδα οι ορκισμένοι εχθροί του Δικεφάλου. Αυτή που θα βιώσει και ο Ολυμπιακός σε μερικές μέρες. Θα το πιείτε όλο το ποτήρι κύριοι. Μέχρι τέλους…

ΥΓ. Δεν περίμενα τη χειρονομία του Μάνταλου στον Βιεϊρίνια για να καταλάβω πόσο ελάχιστος είναι. Σε όλα του.

Facebook Page: Thodoros Hastas