Ο Ιβάν Σαββίδης δεν ξέρει από λόγια. Μόνο από πράξεις
Ο Ιβάν Σαββίδης δεν ξέρει από λόγια. Μόνο από πράξεις. Υλοποιεί το #keeppaokalive και δίνει για μία ακόμα φορά το φιλί της ζωής στον ΠΑΟΚ, αυτή τη φορά με αποδέκτη το τμήμα μπάσκετ. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος.
Είναι ψυχοπονιάρηδες. Αγαπάνε βαθιά με όλη την δύναμη της ψυχής τους. Χωρίς όρια και όρους. Χωρίς να ψάχνουν για ανταπόδοση.
Είναι φιλότιμοι. Αν τους τσιγκλίσεις, αν πατήσεις ευαίσθητη χορδή, μπορείς να τους πάρεις ακόμα και το παντελόνι που φοράνε.
Είναι κιμπάρηδες. Αν σου τάξουν κάτι, θα το κάνουν πράξη ο κόσμος να χαλάσει. Μαζί τους δεν χρειάζεσαι συμβόλαιο. Ο λόγος, η χειραψία αρκεί. Είναι ότι πιο ιερό έχουν.
Η «ράτσα» είναι πια σπάνια, τείνει να εκλείψει. Το καλούπι έχει σπάσει. Για την ισορροπία της φύσης, αυτοί που γεννιούνται έτσι, συνήθως είναι… μπατιράκια. Θέλουν, αλλά δεν μπορούν. Κι όπως συμβαίνει συνήθως, ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. Στην περίπτωση του όμως, όλα αυτά συνοδεύτηκαν και με οικονομική ευμάρεια που δεν ήρθε μόνη της, αλλά μετά από ιδρώτα. Πολύ ιδρώτα.
Ο πολύς ο κόσμος ξέρει μόνο το εξωτερικό του περίβλημα. Τον πλούσιο, τον φραγκάτο, τον κονομημένο Ιβάν. Τον πανίσχυρο επιχειρηματία, τον πολυπράγμονα στιβαρό μπίζνεσμαν. Τον πρόεδρο του ΠΑΟΚ. Αυτό. Τέλος!
Υπάρχουν όμως (πια) αμέτρητα καταγεγραμμένα περιστατικά. Τα ξέρουν λίγοι, ελάχιστοι, μετρημένοι. Μόνο οι αυτόπτες ή οι αυτήκοοι μάρτυρες. Δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ του να διαφημίσει ή να «πουλήσει» την φιλανθρωπία, την αγαθοεργία, την ανθρωπιά του κι ας ήξερε ότι αυτό θα φτιασίδωνε το προφίλ του, που λερώθηκε από μία… φωτογραφία. Αυτοί που ξέρουν, ξέρουν. Αυτό (του) αρκεί.
Ο ΠΑΟΚ δεν ήταν τίποτα διαφορετικό. Ήταν κι αυτός ένα ρακένδυτο προσφυγάκι, με καταδικασμένο μέλλον. Μία πληγωμένη, ταλαιπωρημένη, βασανισμένη ψυχή, που είχε υποφέρει τα πάνδεινα. Ο Ιβάν τον πήρε στην προστατευτική αγκαλιά του και δεν τον άφησε ποτέ ξανά να νιώσει ανασφάλεια για το μέλλον.
Έκανε τα χρέη του, δικά του χρέη. Έκανε τα «θέλω» του, δικά του «πρέπει». Επούλωσε τις πληγές του και τον βοήθησε να ανοίξει ξανά τα φτερά του, όπως ποτέ άλλοτε. Τον δίδαξε και διδάχθηκε από αυτόν. Βίωσε συναισθήματα τόσο μεγαλειώδη, που δεν πίστευε ότι υπήρχαν. Η ψυχή του αγαλλίασε. Κι ως γνωστόν, η Σωτηρία της ψυχής, είναι πολύ μεγάλο πράγμα.
