Δεν είχα και πολύ καλό προαίσθημα πριν αρχίσει ο φετινός τελικός. Λίγο το “ξεφούσκωμα” από την κατάκτηση του αήττητου πρωταθλήματος, λίγο οι δυο σερί κερδισμένοι τελικοί με την ΑΕΚ, είχα αρχίσει να το παίρνω πιο ελαφριά το όλο θέμα. Ίσως και το “άδειο” ΟΑΚΑ έπαιζε ρόλο σε ένα γενικό ξενέρωμα, αφήνοντας στην άκρη το πόσο πραγματικά σημαντικό ήταν το ματς.

Όταν μπήκα στο γήπεδο, όλα άρχισαν σιγά-σιγά να παίρνουν τη σωστή τους διάσταση. Δεν ήταν ένας απλός τελικός. Τίποτα δεν ήταν απλό. Το πιο αστείο είναι ότι μαζί με την κρισιμότητα του ματς, επανήλθε και η πίστη, η θετική ενέργεια που κυριαρχεί ολόκληρη τη σεζόν. Δε φοβήθηκα λεπτό ότι μπορεί να χαθεί αυτός ο στόχος. Δε φοβήθηκα σε καμιά φάση. Έβλεπα τα μάτια και τις κινήσεις των παικτών. Όχι μόνο του ΠΑΟΚ, αλλά και της ΑΕΚ. Η ψυχολογία του τρίτου χαμένου κυπέλλου, δεύτερου στην έδρα σου, από την ίδια ομάδα “λύγισε” την όποια προσπάθειά τους. Ίσως έχουν καταλάβει κι οι ίδιοι ότι όλα αυτά δεν είναι μόνο αγωνιστικά, δεν είναι μόνο ότι ο Δικέφαλος είναι ξεκάθαρα ανώτερη ομάδα. Είναι αυτή η Θεία Δίκη που τους κυνηγάει. Αυτούς και τον Μανόλο Χιμένεθ που δεν έμαθε ούτε απόψε το μάθημά του. “Μας έδειραν και μας έκλεψαν στο Βόλο” είπε ο Ισπανός που αξίζει τον οίκτο μας…

Ας αφήσουμε την ΑΕΚ στη μιζέρια της. Δεν της φταίει κανείς. Πληρώνει όσα έκανε. Το θέμα είναι ο ΠΑΟΚ. Ο ΠΑΟΚ που κάνει συνεχόμενα άλματα, συνεχόμενα θαύματα, συνεχόμενους άθλους. Τα παρακολουθείς αλλά γίνονται όλα τόσο γρήγορα που χάνεις την μπάλα.

Το πρωτάθλημα δε θα είχε την ίδια αξία αν δεν ήταν αήττητο, το αήττητο πρωτάθλημα δε θα είχε την ίδια αξία αν δε συνοδευόταν από το κύπελλο. Όλα μαζί έχουν την απόλυτη αξία. Η ομάδα του Ράζβαν Λουτσέσκου έγραψε ιστορία με το πρώτο νταμπλ της ιστορίας. Μαζί με αυτούς κι εμείς. Όλοι οι υπόλοιποι, από οποιοδήποτε μετερίζι κι αν ασχολούμαστε με τον ΠΑΟΚ. Όλοι μαζί γίναμε αυτόπτες μάρτυρες και γράψαμε ιστορία, τώρα πια μπορούμε να το παραδεχτούμε. Μπορούμε να το πανηγυρίσουμε, να ξεσαλώσουμε, να κάνουμε όσα δεν έχουν γίνει ποτέ. Γιατί κι ο ΠΑΟΚ έκανε όσα δεν έχουν γίνει ποτέ…

FACEBOOK PAGE: Thodoros Hastas