Ο φόβος είναι κάτι άυλο. Ένα δημιούργημα του μυαλού. Μία υποθετική αλήθεια που προέρχεται από βιώματα, ανασφάλειες, κολλήματα του μυαλού. Στην πραγματικότητα, ο μόνος φόβος είναι ο… φόβος.

Ο Αμπέλ Φερέιρα φοβήθηκε. Φοβήθηκε πολύ. Πάρα πολύ. Οι ρίζες του φόβου του κρύβονταν σε αυτό το 0 στα 5 στα ντέρμπι, που γέμισε το μυαλό του ανασφάλεια. Μήπως έφταιγε το πλάνο του; Μήπως ο ΠΑΟΚ παραήταν επιθετικός στα ντέρμπι; Μήπως παραήταν αφελής, soft, ευγενικός, αλαζόνας; Ερωτήσεις, ερωτήσεις, ερωτήσεις…

Αυτός ήταν ο λόγος που «θυσίασε» μία θέση στα χαφ για να εμφανίσει για πρώτη φορά σε σημαντικό παιχνίδι τον Άντερσον Εσίτι. Μπας και δώσει σκληράδα στα χαφ του, μπας και κάνει την ομάδα του περισσότερο «κακή», μπας και φοβίσει περισσότερο με ένα τέτοιο σκιάχτρο. Ωστόσο, ακόμα και σε κάθε μικρή, ανεπαίσθητη αλλαγή πάντα κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις.

Ο Νιγηριανός δεν το ‘χει με την μπάλα στα πόδια. Όλες του οι μεταβιβάσεις ήταν παράλληλες ή προς τα πίσω. Οι τοποθετήσεις του στο χώρο έμοιαζαν να δυσκολεύουν την κυκλοφορία της μπάλας. Η πρώτη μπαλιά έγινε εξαιρετικά περίπλοκη υπόθεση. Το build-up καταστράφηκε. Το αποτέλεσμα; Καταδικασμένες γιόμες από την άμυνα προς την επίθεση. Ο ΠΑΟΚ τελείωσε το ντέρμπι με 57 λάθη, πότε άλλοτε δεν εμφάνισε τέτοιο νούμερο την τελευταία τριετία! Στα χαρτιά, το πλάνο πήγε κατά διαόλου. Ο ΠΑΟΚ δεν μπορούσε να παίξει την μπάλα του. Έπαιζε κάτι άλλο. Ξένο.

Το πιο σημαντικό νούμερο στο ποδόσφαιρο, όμως, δεν αφορά τις τελικές, την κατοχή, τα λάθη, τα φάουλ, τα χιλιόμετρα, τα γεμίσματα, αλλά το σκορ. Κι όσο το σκορ έδειχνε 1-0, ο Πορτογάλος έβλεπε το σχέδιο του να πιάνει. Πιθανώς από σύμπτωση, αλλά έπιανε. Κι αυτό τον γέμιζε με ακόμα περισσότερο φόβο, ώστε να φανεί παρεμβατικός στο ματς. Σε ένα ματς που έδειξε να έχει στραβώσει από το πρώτο λεπτό, η πρώτη του κίνηση ήταν στο 74’ και ήταν αλλαγή σέντερ-φορ! Λες και όλα τα άλλα πήγαιναν καλά.

Ακόμα και όταν η ΑΕΚ πήρε μέτρα στο γήπεδο, πίεζε, είχε κατασκηνώσει στην περιοχή του Ζίφκοβιτς, οι παρεμβάσεις του ήρθαν στο 79’ και στο 87’ και δεν ήταν παρά μικροπινελιές για να σπάσει ο ρυθμός. Μπέρδεμα.

Ο Μάσιμο Καρέρα πιθανώς να το φοβήθηκε ακόμα περισσότερο. Οι ρίζες του δικού του φόβου ήταν πιθανώς πράγματα για τα οποία δεν ευθύνεται, τότε δεν βρισκόταν στην Ελλάδα. Η κακή παράδοση της ΑΕΚ στα ντέρμπι των Δικεφάλων την τελευταία διετία, το -9 από αυτόν στο πρωτάθλημα, η αμυντική ανασφάλεια της Ένωσης φέτος, όλα αυτά τον οδήγησαν να επιλέξει την καταστροφική λογική. Γέμισε τα χαφ με τρία χαφ, θυσίασε τον πρώτο του σκόρερ (Ολιβέιρα) και επέλεξε να παίξει σχεδόν αποκλειστικά πίσω από την μπάλα.

Η πρώτη επαφή του Ζίφκοβιτς με την μπάλα ήρθε στο 58ο λεπτό! Στα χαρτιά το πλάνο του ήταν πετυχημένο. Είχε καταφέρει να βραχυκυκλώσει μία ανώτερη ποιοτικά ομάδα που έπαιζε σπίτι της, την έκανε να βγει από την confort zone της. Στην πραγματικότητα όμως η Ένωση έπαιζε μοιρολατρικά. Έπαιζε λες και περίμενε απλά πότε θα το φάει…

Το γκολ του ΠΑΟΚ απέδειξε ότι ο μόνος φόβος της ΑΕΚ ήταν ο φόβος. Όταν η Ένωση έριξε μέσα τα κανονικά της όπλα, όταν αποφάσισε να παίξει κι αυτή ποδόσφαιρο, απέδειξε ότι σπατάλησε περίπου μία ώρα δίχως να έχει διεκδικήσει την πιθανότητα της να κερδίσει. Το μαρτυρούν αυτοί οι φάσεις που δημιούργησε, το δοκάρι, το τετ-α-τετ του Ολιβέιρα, οι φάσεις πίεσης που οδήγησαν σε εξέταση του VAR. Για να ζητήσεις πέναλτι, πρέπει να πατήσεις περιοχή, και στο τελευταίο 20λεπτο η Ένωση σχεδόν εγκαταστάθηκε πέριξ της εστίας του ΠΑΟΚ. Η τρανότερη απόδειξη ότι τσάμπα το φοβήθηκε κιόλας.

Το ποδόσφαιρο είναι ένα περίεργο άθλημα. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε το πρώτο του ντέρμπι σε αυτό που πιθανώς να έπαιξε συνολικά (σε τακτικό και ατομικό επίπεδο) χειρότερα από όλα! Το ντέρμπι σαν να το πήρε η αυτοδιαχείριση των παικτών του, το… «not in my home» του (γεμάτου ενέργεια και δημιουργικό θυμό) Βιεϊρίνια στην επανάληψη. Δεν το πήρε η ποιότητα των παικτών του, το τακτικό πλάνο του προπονητή, η έδρα. Ήρθε κι έκατσε σαν δώρο στα χέρια του από ένα γεμάτο φόβο κράτημα του Αντρέ Σιμόες εντός περιοχής.

Ακούγεται τρελό, αλλά τα περισσότερα προβλήματα δυσλειτουργίας ο ΠΑΟΚ δεν τα έβγαλε στα ντέρμπι που δεν κέρδισε, αλλά σε αυτό που κέρδισε! Ένα περίεργο σταυροδρόμι για τον προπονητή του, ο οποίος βλέπει το εξής παράδοξο: το ποδόσφαιρο που υπηρετεί και μπορεί να υποστηρίξει το υλικό του να μην κερδίζει (στα ντέρμπι) και το ποδόσφαιρο που ούτε πρεσβεύει, ούτε ταιριάζει στο ρόστερ του να φέρνει την πρώτη νίκη! Αντί τα ερωτήματα να λυθούν, γεννήθηκαν άλλες τόσες ερωτήσεις.