Είναι νόμος στη ζωή: εκτιμάς κάτι μόνο όταν το χάσεις. Τότε καταλαβαίνεις πόσο λίγη σημασία του έδινες όταν το είχες. Πόσο δεδομένο το θεωρούσες. Πόσο είχες υποτιμήσει την βοήθεια του. Πόσο λανθασμένα το έκρινες.
Πολλοί περίμεναν ότι η είσοδος του VAR θα λύσει άπαξ δια παντός το πρόβλημα των διαιτητικών αποφάσεων. Ότι τάχα θα έρθει ένα αλάνθαστο ρομπότ και θα αποδίδει 100% δικαιοσύνη. Μπούρδες. Είναι έτσι φτιαγμένοι οι κανονισμοί του ποδοσφαίρου, έχουν τόσες… δημιουργικές ασάφειες, τόσα παραθυράκια για υποκειμενικές ερμηνείες των φάσεων, που ο ανθρώπινος παράγοντας, το μάτι, η κρίση θα είναι πάντα ο σημαντικότερος παράγοντας.
Το πρόβλημα δεν ήταν στο τι μπορεί να προσφέρει το VAR, αλλά στις μη ρεαλιστικές προσδοκίες του κόσμου και πιθανώς των ομάδων.
Πλέον η γκρίνια έχει πολλαπλασιαστεί. Δεν υπάρχει γκρίνια, παράπονα, διαμαρτυρίες, πεσίματα μόνο σε διαιτητές και βοηθούς (όπως παλιότερα), αλλά η μπάλα παίρνει και τους πάνω. Υπεύθυνους VAR, AVAR, αυτούς που τους όρισαν, όλους. Περισσότεροι διαιτητές, περισσότεροι ορισμοί, περισσότερη ίντριγκα και περιθώριο για σενάρια συνωμοσίας. Περισσότερες υπό εξέταση φάσεις, περισσότερη ευκαιρία για οπαδική ερμηνεία και άπειρη τοξικότητα στην πιάτσα.
Υπάρχει η γενικότερη πεποίθηση ότι η διαιτησία στο φετινό πρωτάθλημα είναι κακή. Δεν ξέρω αν είναι καλή ή κακή, σίγουρα όμως έχουν φύγει λιγότερα λάθη από ότι παλιότερα. Μία χώρα που συνήθιζε να καταπίνει αμάσητη την κάμηλο είναι αστείο να διυλίζει τον κώνωπα.
Οι επαναληπτικοί αγώνες της φάσης των 16 του Κυπέλλου ήταν ένα χρήσιμο μάθημα για όσους μέμφονται την χρησιμότητα του VAR -ειδικά στην Ελλάδα. Το αστείο είναι πως επρόκειτο για δύο διαδικαστικές ρεβάνς, αφού οι γηπεδούχοι είχαν κερδίσει στους πρώτους αγώνες. Τα όσα έγιναν, μαρτυρούν ένα πράγμα: VAR μέχρι να παγώσει η Κόλαση.
Διότι δεν μιλάμε για οριακές, δύσκολες ή γκρίζες φάσεις. Μιλάμε για φάσεις εύκολες ακόμα και στην γρήγορη κίνηση με το γυμνό τηλεοπτικό μάτι. Στο Περιστέρι μέτρησε γκολ από πέναλτι που εκτελέστηκε με δύο επαφές. Λίγο παρατηρητικός να είναι κανείς στην εκτέλεση του πέναλτι θα καταλάβει από την στάση του σώματος του εκτελεστή του Βόλου, ότι στην αριστερή γωνία σημαδεύει, αλλά η μπάλα πάει δεξιά, αφού μετά το γλίστρημα του, η μπάλα χτυπάει στο αριστερό του πόδι, σηκώνεται, παίρνει φάλτσο και πάει στην απέναντι πλευρά.
Αδύνατον με όλους τους νόμους της φυσικής αν δεν υπάρξει διπλή επαφή. Κι όμως το γκολ μέτρησε! Και σαν να μην έφτανε αυτό, για να ισοφαρίσει το λάθος του, ο διαιτητής στην επανάληψη άφησε και τον Βόλο με 10 παίκτες σε φάση που δεν υπήρχε καν φάουλ!
Αμ, στο Κλεάνθης Βικελίδης; Το γκολ της Ξάνθης προέρχεται από θέση οφσάιντ. Εδώ, ας πούμε ότι η φάση ήταν κάπως πιο οριακή, δύσκολη. Τι ακολούθησε; Το… καροτσάκι του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ Άρης Θεόδωρου Καρυπίδη στο ημίχρονο προς το διαιτητικό τρίο και η ισοφάριση με νέο ακόμα πιο εξώφθαλμο λάθος. Το 2-1 του Άρη προέρχεται από ακόμα πιο καραμπινάτο οφσάιντ μπροστά στα μάτια του βοηθού, ο οποίος έχει πιάτο τη φάση μπροστά στα μάτια του!
Ο Λάρσον είναι ακάλυπτος τουλάχιστον ένα μέτρο όταν παίρνει την μπάλα, πιθανώς και ο Ιντέγε, ο οποίος υποδέχεται την σέντρα για να σκοράρει. Στο πρώτο ματς της Ξάνθης, ο Άρης είχε άλλο ένα λανθασμένα ακυρωθέν γκολ. Φάσεις που θα είχαν ξεκάθαρα άλλη εξέλιξη αν το VAR ίσχυε σε αυτή τη φάση του Κυπέλλου -θα μπει ευτυχώς από τον επόμενο γύρο.
Δίχως την μηχανική υποστήριξη του VAR, έγινε ξεκάθαρο ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με φαλτσοσφυρίγματα από πρόθεση, αλλά από ξεκάθαρη διαιτητική ανεπάρκεια. Διότι τα λάθη ήταν εναντίον όλων. Και οι τέσσερις ομάδες που αγωνίστηκαν είχαν τουλάχιστον μία απόφαση που συνιστά αλλοίωση εναντίον τους!
Παίζοντας χωρίς την μηχανική σιγουριά, την οποία έχουν συνηθίσει πια στο πρωτάθλημα, δίχως την ασφάλεια του VAR που καλύπτει πια τα ανθρώπινα λάθη τους, οι συγκεκριμένοι διαιτητές έδειχναν σαν να βάζουν σφυρίχτρα στο στόμα για πρώτη φορά στην ζωή τους! Εντυπωσιακό…
Το VAR δεν είναι πανάκεια, μα είναι ότι καλύτερο έχουμε. Μας γλιτώνει από πράγματα που ούτε μπορούμε να διανοηθούμε, διότι πολύ απλά τα θεωρούμε πια δεδομένα, ενώ δεν είναι. Έκοψε τις βουτιές των καθ’ έξιν θεατρίνων. Έκοψε τα μονίμως σηκωμένα σημαιάκια των βοηθών άνευ λόγου και αιτίας. Έκοψε τα πολλά ύπουλα τραβήγματα στις περιοχές. Άλλαξε την νοοτροπία των παικτών που ξέρουν ότι όλες τους οι κινήσεις παρακολουθούνται από τον μεγάλο αδερφό.
Δεν είναι τέλειο και δεν θα γίνει ποτέ, δείτε τι γίνεται και στο εξωτερικό. Πάντα θα υπάρχουν γκρίζες φάσεις, πάντα θα υπάρχει περιθώριο για αμφισβήτηση, πάντα ο χαμένος θα βρίσκει κάτι για να διαμαρτυρηθεί. Είναι το μόνο πράγμα όμως που μπορεί να γλιτώσει το ελληνικό ποδόσφαιρο από τους νόμους της ζούγκλας…
