Δεν ήμουν καθόλου αισιόδοξος για το ντέρμπι στο ΟΑΚΑ. Έγραφα χθες, στο άρθρο μου στη FORZA: “Θα ήθελα να εκπλαγώ βλέποντας παίκτες και προπονητή να βγάζουν πείσμα και αντίδραση για όσα συμβαίνουν γύρω τους. Θα ήθελα να δω τον ΠΑΟΚ να αφιερώνει την προσοχή του ξανά στο να παίζει καλό ποδόσφαιρο”. Θα ήθελα να εκπλαγώ, αλλά δυστυχώς δεν εξεπλάγην…

Η έκπληξη θα ήταν αν ο ΠΑΟΚ έβγαζε πνευματική αντίδραση για όλα όσα γίνονται εκτός γηπέδου, η έκπληξη θα ήταν αν έβγαζε αγωνιστική αντίδραση μετά τη μακρά και συνεχιζόμενη μετριότητα. Τίποτα από τα δυο δεν έγινε. Με μπούσουλα τα όσα βλέπαμε μέχρι τώρα, δεν είναι καθόλου απρόσμενο.

Ο Δικέφαλος δεν παρουσιάστηκε φέτος ποτέ σωστά πνευματικά προετοιμασμένος, σε κανένα ντέρμπι. Ίσως συνέβη και σε άλλα ματς, μικρότερης δυσκολίας και σημαντικότητας, αλλά εκεί δεν κόστισε. Πώς λοιπόν θα γινόταν το “θαύμα” να υπερκεράσει, εκτός όλων των άλλων, και τα δικαστικοπολιτικόπαρασκηνιακά δρώμενα που βουίζουν συνέχεια στα αυτιά; Το μπερδεμένο μυαλό που βγάζουν οι ποδοσφαιριστές σε πολλούς αγώνες, μπερδεύτηκε ακόμα περισσότερο. Το χειρότερο είναι ότι κανείς δεν μπόρεσε να το ξεμπερδέψει. Να το συγκεντρώσει, να το καθοδηγήσει. Ούτε πριν, ούτε τώρα.

Ο Δικέφαλος δεν παρουσιάστηκε φέτος, επίσης, ποτέ (ίσως εξαιρείται το ματς με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ) σωστά προετοιμασμένος σε κανένα ντέρμπι, ούτε ποδοσφαιρικά. Άλλες φορές παίρνοντας αποτέλεσμα με το στανιό, άλλες με την αύρα της Τούμπας, ξέφευγε από τις κακοτοπιές και τις πούδραρε με λίγο αήττητο σερί. Μέχρι που και αυτό -ευτυχώς- τέλειωσε. Όπως τελείωσε και το σερί των γκολ για 69 παιχνίδια. Όλα κάποτε τελειώνουν. Τα σερί είναι για να σπάνε, και οι ομάδες για να βελτιώνονται. Το τελευταίο είναι κάτι που δεν είδαμε μέχρι τώρα. Πώς λοιπόν θα γινόταν το “θαύμα” να παρουσιαστεί τακτικά μελετημένη τώρα;

Το χειρότερο συμπέρασμα είναι αυτό που αναφέρω λίγο παραπάνω. Η ομάδα του Αμπέλ Φερέιρα δε δείχνει να έχει κάνει βήμα προς τα μπροστά όσο περνάει ο χρόνος. Δε δείχνει καμιά ευελιξία, ούτε πριν, ούτε κατά τη διάρκεια μιας αναμέτρησης. Και όχι, δεν είναι αυτός ο χυμός που μπορεί να βγάλει αυτό το μίξερ τόσο ποιοτικών παικτών. Κάποιοι εμφανώς αδιάφοροι, κάποιοι ξενερωμένοι, κάποιοι για καιρό ντεφορμαρισμένοι, κάποιοι χαμένοι στο σύστημα και στα “θέλω” του προπονητή.

Ο Πορτογάλος συνηθίζει να λέει ότι ο ΠΑΟΚ δεν παίζει μόνος του στο γήπεδο, υπάρχει και ο αντίπαλος. Συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Αλλά να υπάρχει και ο ΠΑΟΚ. Να έχει και αυτός εναλλακτικές, να έχει αγωνιστικά πλάνα με βάση αυτόν που αντιμετωπίζει, να έχει διορθωτικές κινήσεις όταν στριμώχνεται. Προς το παρόν, η δύσκολη τελική ευθεία του πρωταθλήματος περισσότερο με φοβίζει παρά με κάνει αισιόδοξο. Προσπαθώ να βρω μια χαραμάδα ελπίδας ότι κάτι θα αλλάξει. Αγωνιστικά, γιατί εξωαγωνιστικά -στο ελληνικό ποδόσφαιρο- έχω χάσει κάθε ελπίδα…

ΥΓ. Και μέσα σε όλα, έκανε και δυο φάουλ ο Φερέιρα στη συνέντευξη τύπου. Ένα με τις μεταγραφές που ζήτησε και δεν έγιναν, και ένα με τους 11 Μίσιτς. Ιδανικό για το πώς να χάσεις διοίκηση και παίκτες με δυο φράσεις. Δεν ήταν καλή η βραδιά Αμπέλ…

Facebook Page: Θόδωρος Χαστάς

Twitter: Thodoros Hastas

Instagram: theohastas