Υπό φυσιολογικές συνθήκες, μία τεράστια ανατροπή από 0-2 σε 3-2 θα έπρεπε να μεταφραστεί σε διθυραμβικούς τίτλους και απόψεις για την ομάδα που το κατάφερε. Πόσο μάλλον όταν απέναντί της είναι ο Ολυμπιακός. Πόσο μάλλον όταν ο αντίπαλος δεν είχε χάσει ξανά φέτος.

Κι όμως, ο ΠΑΟΚ δεν κέρδισε τίποτα άλλο απόψε εκτός από χρόνο και ψυχολογία. Τις 40-45 μέρες μέχρι τον επαναληπτικό στο “Καραϊσκάκη” (οι οποίες δε θα υπήρχαν αν το αποτέλεσμα στράβωνε) και την αντίδραση που έβγαλε μέσα στο παιχνίδι.

Τι δεν κέρδισε ο Δικέφαλος; Σίγουρα όχι την πρόκριση, η οποία απλά μένει ανοιχτή μέχρι τη ρεβάνς. Με το μικρότερο δυνατό προβάδισμα. Δεν κέρδισε ούτε τη σιγουριά ότι κάτι πάει να αλλάξει. Δεν γίνονται αυτά από τη μία μέρα στην άλλη. Δεν κέρδισε ούτε το δικαίωμα να ελπίζει κάποιος σε ένα θεαματικό φινάλε της σεζόν.

Η μοναδική αλλαγή που είδα εγώ απόψε στην ομάδα ήταν το πάθος. Το φοβερό είναι ότι μόνο αυτό έφτανε για να κερδίσει, έστω κι έτσι, τον Ολυμπιακό για πρώτη φορά φέτος!

Από εκεί και πέρα, όλα έμειναν ίδια. Η αναρχία μέσα στο παιχνίδι, η έλλειψη προσανατολισμού και πλάνου, οι αδυναμίες στα στημένα, οι αδυναμίες στο να ελέγχει τον ρυθμό. Οι γραμμές εξακολουθούν να μην είναι δεμένες μεταξύ τους, η ανασταλτική λειτουργία εξακολουθεί να είναι προβληματική.

Όταν μια ομάδα δεν σου εμπνέει εμπιστοσύνη, δεν μπορείς να χαρείς ούτε αυτό το ισχνό προβάδισμα πρόκρισης. Όσο για τι θα γινόταν αν το 0-2 παρέμενε ή χειροτέρευε; Ας μην το αναλύσουμε καλύτερα…

Facebook Page: Θόδωρος Χαστάς

Twitter: Thodoros Hastas

Instagram: theohastas