Δεν έχω την παραμικρή διάθεση να πειράξω ούτε κόμμα από όσα έγραψε προ ημερών ο Αλέξης Σπυρόπουλος για την πόλη του Λίβερπουλ και όσα μεταλαμπαδεύονται στον οπαδικό της πυρήνα. Εξάλλου, αντικατοπτρίζουν πλήρως την πραγματικότητα σε αυτό το ιδιαίτερο… οικοσύστημα που εδρεύει στο Μέρσεϊσαϊντ: «Το Λίβερπουλ είναι μια αριστερή πόλη, προπύργιο των Εργατικών. Η Λίβερπουλ είναι ένα αριστερής κουλτούρας ποδοσφαιρικό κλαμπ, με εγνωσμένων Δημοκρατικών φρονημάτων (Αμερικανό) ιδιοκτήτη, και μ’ ένα (Γερμανό) προπονητή που έχει ευθέως δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο «δεν μπορώ ποτέ να ψηφίσω δεξιά». Ολα τα κομμάτια ήλθαν κοντά, ταίριαξαν, ενώθηκαν».

Αν υπάρχει κάτι που ξεχωρίζει την Λίβερπουλ από τα λοιπά (αγγλικά και όχι μόνο) κλαμπ είναι αυτή η πολυδιάστατη έννοια του ρόλου του οπαδού της. Ο μέσος Λιβερπούλιαν δεν έγινε Λίβερπουλ επειδή είναι πρώτη, επειδή έχει καλή ομάδα, επειδή παίζει μπαλάρα, επειδή έχει τόσα ευρωπαϊκά, επειδή είναι της μόδας, επειδή κερδίζει, επειδή κουβαλάει πίσω της το Χίλσμπορο, επειδή το Άνφιλντ δεν μοιάζει με κανένα άλλο γήπεδο στον κόσμο. Όχι, είναι πολύ πιο σύνθετο.

Για τους Λιβερπούλιαν το «You ‘ll never walk alone» δεν είναι απλώς ένα τραγουδάκι που ταίριαξε ωραία με το Kop, ένα παγκόσμιο σουξέ που τραγουδιέται για να κάνει φιγούρα σε όλο τον πλανήτη. Ο λόγος που επιλέχθηκε είναι οι στίχοι του. Στίχοι που υπερβαίνουν πολύ το οπαδικό, τις ομάδες, το ποδόσφαιρο. Το «You ‘ll never walk alone» είναι ένας ύμνος στην αλληλεγγύη, στην συμπαράσταση, στην συμπόνια.

Για όσους το έχουν τραγουδήσει ασυναίσθητα χωρίς να έχουν προσέξει ποτέ το νόημα των στίχων του, για όσους τυχόν δεν γνωρίζουν αγγλικά, παραθέτω μεταφρασμένο το τραγούδι για να καταλάβουν όλοι πλήρως περί τίνος πρόκειται.

Όταν περπατάς μέσα από την καταιγίδα,

Κράτα το κεφάλι ψηλά

Και μην φοβάσαι το σκοτάδι

Στο τέλος της καταιγίδας υπάρχει ένας χρυσός ουρανός

Και το γλυκό ασημένιο κελάηδισμα του αηδονιού.

Περπάτα μέσα στον τον αέρα

Περπάτα μέσα στην βροχή

Παρόλο που τα όνειρα σου και διαλυθούν και τα πάρει ο αέρας

Περπάτα, περπάτα με ελπίδα στην καρδιά

Και δεν θα περπατάς ποτέ μόνος

Δεν θα περπατάς ποτέ μόνος!

Περπάτα με ελπίδα στην καρδιά

Και δεν θα περπατάς ποτέ μόνος

Δεν θα περπατάς ποτέ μόνος!

Αυτό το «δεν θα περπατάς ποτέ μόνος» έγινε το απόλυτο μότο της Λίβερπουλ. Ένα άτυπο κοινωνικό / οπαδικό συμβόλαιο, μία σιωπηλή δέσμευση πως ο ένας θα είναι δίπλα στον άλλον. Όσο πιο δύσκολη η συνθήκη, τόσο μεγαλύτερη η συμπαράσταση, το δέσιμο, η στήριξη.

Δεν ήταν εύκολα λόγια του αέρα, αλλά μία δέσμευση που έγινε αυταπόδεικτη πράξη. Κι έρχεται σήμερα η διοίκηση της Λίβερπουλ να τα τινάξει όλα στον αέρα με μία ακατανόητη πράξη που κηλιδώνει την ιστορία του συλλόγου, που την κάνει να χάσει όποιο ηθικό πλεονέκτημα είχε χτίσει με κόπο όλα αυτά τα χρόνια.

Διαβάστε ολόκληρο το blog του Σωτήρη Μήλιου ΕΔΩ.