Ο Φερνάντο Βαρέλα παραχώρησε μια μεγάλη συνέντευξη στην κάμερα του PAOK TV (δείτε εδώ)  και μεταξύ άλλων αποκάλυψε τις δυσκολίες τις οποίες βίωσε σε μικρή ηλικία, την πατρότητα στα μόλις 16 του χρόνια αλλά και την δουλειά στην πιτσαρία, πριν αφοσιωθεί στο ποδόσφαιρο.

Αναλυτικά, τα όσα είπε:

Για την πατρότητα και το ότι αυτή ήρθε στα 16:

«Ήμουν δεκαέξι χρονών, να είσαι  πατέρας σε αυτή την ηλικία δεν  είναι εύκολο. Μίλησα με την οικογένεια μου καθώς το παιδί μου θα έπρεπε να έχει φαγητό, ρούχα, να πάει στον παιδικό σταθμό. Έτσι αποφάσισα να σταματήσω στο σχολείο και να δουλέψω καθώς το πιο σημαντικό στη ζωή είναι η οικογένεια. Πήρα αυτή την σκληρή απόφαση, ήταν δύσκολο για την οικογένεια μου να καταλάβει, αλλά μου είπαν ότι θα με στηρίξουν σε ότι και να αποφασίζω και με ότι χρειάζομαι. Αυτά τα πράγματα όμως εμένα δεν μου άρεσαν. Δεν μου αρέσει να μου αγοράζουν πράγματα οι άλλοι. Αφού έχω δύο χέρια και δυο πόδια μπορώ να δουλέψω. Έτσι είπα στους γονείς μου ότι αυτό δεν είναι φυσιολογικό και θα πάω να δουλέψω. Θα αγοράζω εγώ τα πράγματα που χρειάζεται ο γιος μου.

Η περίοδος αυτή, από τα 16 μέχρι τα 23-24 ήταν η πιο δύσκολη της ζωής μου. Ήταν δύσκολο να είσαι πατέρας σε αυτή την ηλικία.  Την πρώτη περίοδο δε μπορούσα να το πιστέψω, καθώς εγώ με την γυναίκα μου δεν ήμασταν μαζί εκείνη την περίοδο, είχαμε κάποια προβλήματα και είχαμε χωρίσει για λίγο. Έμεινε εννέα μήνες μόνη της, δεν ήξερα ότι είχε το παιδί μας στην κοιλιά της. Νομίζω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεσαι την βοήθεια των φίλων και των συγγενών σου. Ο ξάδερφος μου ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για εμένα. Με βοήθησε πολύ, μου είπε ότι πρέπει να δούμε τον γιο σου και να βοηθήσουμε σε όλα. Για αυτό του είμαι ευγνώμων και ότι και να κάνω δεν θα ξεπληρώσω ποτέ τα όσα μου έδωσε».

Για την πρώτη του δουλειά:

«Ναι, η πρώτη μου δουλειά ήταν σε μια πορτογαλική πιτσαρία που λεγόταν Telepizza. Στην Πορτογαλία πηγαίνεις εκεί ή στα Mc Donalds’, αν θες να δουλέψεις σε μια τέτοια ηλικία. Εκεί αποφασίσαμε να δουλέψουμε με την γυναίκα μου, εγώ ήμουν σχεδόν 17 τότε. Αυτά που έζησα εκεί θα τα θυμάμαι για πάντα. Ήταν φανταστικά. Αν συνέχιζα να δουλεύω εκεί μπορεί να μην το έλεγα αυτό αλλά τώρα είναι. Μπορώ να πω ότι ήταν φανταστικές οι στιγμές. Ξεκινούσαμε να δουλεύουμε στις 10:00, τελειώναμε στις 00:00 το βράδυ, πηγαίναμε σπίτι με τα πόδια. Φτάναμε στο σπίτι 01:00 ή 2:00 το βράδυ, γελούσαμε και το απολαμβάναμε».

Για το πως έγινε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής:

«Είχαμε μεγάλη βοήθεια από την οικογένεια μου αλλά και από την οικογένεια της συζύγου μου. Κάποια στιγμή ήρθε ο πεθερός μου και με ρώτησε αν θέλω να ακολουθήσω επαγγελματικά το ποδόσφαιρο ή να μείνω στην πιτσαρία.Τότε του είπα ότι με ενδιαφέρει το ποδόσφαιρο και έκτοτε ανέλαβε αυτός να προσέχει τον γιο μου. Δεν μπορούσε να συνδυαστεί το επαγγελματικό ποδόσφαιρο με την πιτσαρία. Το έκανα ουσιαστικά από τα 16, μέχρι να έρθει το πρώτο μου συμβόλαιο στα 20».