Αν το ματς με την Μπεσικτάς ήταν ένα στοπ-καρέ αυτό θα ήταν τα λόγια του Δημήτρη Πέλκα μετά την πάσα πάρε – βάλε του Χρήστου Τζόλη για το 3-0 στο 30! «Τι κάνεις ρε μ@λ@κ@»; Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…

Η ρουτίνα. Η ρουτίνα. Η επαναληπτικότητα. Αυτή δημιουργεί τους αληθινούς νικητές. Αν προπονείσαι σαν να παίζεις αγώνα, τότε ο αγώνας θα σου φαίνεται σαν προπόνηση. Στα γηπεδάκια της Μεσήμβριας αυτή η ιεροτελεστία κρατάει χρόνια. Δεν έχει σημασία το ηλικιακό γκρουπ. Μία αγκαλιά στην μέση του γηπέδου. Ο αρχηγός στην μέση να δίνει τον τόνο. Και μετά όλοι μαζί με μία φωνή.

«Είμαστε εμείς της Πόλης τα παιδιά τα παινεμένα

που παίζουμε την μπάλα ξακουσμένα.
Έχουμε περίσσια χάρη

που καμιά ομάδα δεν την έχει άλλη.

ΠΑΟΚ!»

Είναι σαν τελετουργία. Μυσταγωγία. Κανένα ματς των μικρών ομάδων του ΠΑΟΚ δεν ξεκινά, αν δεν πιαστούν όλοι μαζί αγκαλιά, με τον αρχηγό στην μέση να δίνει τον τόνο. Αυτές οι μικρές λεπτομέρειες είναι που κάνουν την διαφορά στην διαπαιδαγώγηση.

Δεν είναι ο επίσημος ύμνος του ΠΑΟΚ, δεν παίζει στα μεγάφωνα της Τούμπας, αλλά είναι χαραγμένος στις καρδιές όσων νιώθουν.

Όταν η κληρωτίδα έφερε την Μπεσικτάς στον δρόμο του ΠΑΟΚ, οι περισσότεροι ήξεραν τι σημαίνει αυτό το ματς. Ήξεραν ποια είναι της Πόλης τα παιδιά τα παινεμένα. Ο ΠΑΟΚ απέφυγε τις εθνικές κορώνες, αποστείρωσε την αναμέτρηση από κάθε πολιτική χροιά, έριξε πανέξυπνα τους τόνους, ήξερε ότι άπαντες γνωρίζουν τι και πως.

Διαβάστε ολόκληρο το blog του Σωτήρη Μήλιου ΕΔΩ.