Το κρατούσα μέσα μου καιρό. Από συστολή και από… ντροπή. Πώς να βάλεις στην ίδια πρόταση, πως να συγκρίνεις έναν πιτσιρίκο, με τον συνεπέστερο, σταθερότερο, σημαντικότερο Άγγλο ποδοσφαιριστή του 21ου αιώνα; Θα τσαντιστούν από την ύβρη οι Θεοί του ποδοσφαίρου.

Μου βγήκε όμως, έφυγε αυθόρμητα μετά το «υπερτεμάχιο» του μικρού απέναντι στον Αστέρα Τρίπολης. Τηρουμένων των αναλογιών, ο 18χρονος Χρήστος Τζόλης είναι η ελληνική έκδοση του 18χρονου Γουέιν Ρούνεϊ!

Αμφότεροι είχαν την ευλογία να έχουν ανδρικό κορμί ως teenagers, πολύ μπροστά από όλους τους συνομήλικους τους. Δείγμα δουλειάς, δουλειάς και… δουλειάς. Ο Τζόλης έχει γεμάτους τετρακέφαλους, χτιστό κορμό, είναι συμπαγής, γεμάτος μύες, έχει βαρύ πάτημα που αφήνει αποτύπωμα στο γρασίδι.

Έχει κι άλλα όμως. Υποδειγματικά, ψύχραιμα τελειώματα μιας επαφής, αίσθηση του χώρου και της εστίας, θράσος, θάρρος, ποδοσφαιρική αλητεία, τακτική υπευθυνότητα, ικανότητα στο ένας εναντίον εντός, τρεξίματα με την μπάλα, σουτ εκτός περιοχής, αλλά και πνευματική ωριμότητα για να τα διαχειριστεί και να τα κουμαντάρει όλα αυτά.

Ένα τέτοιο γκολ -όπως αυτό απέναντι στον Αστέρα Τρίπολης- μπορεί να το βάλει σχεδόν κάθε καλός ποδοσφαιριστής της σημερινής εποχής. Είναι ένα φαλτσαριστό σουτ, με το καλό πόδι, εκτός περιοχής, που πάει στο απέναντι πλαϊνό δίχτυ. Γίνεται!

Αυτό όμως που το καθιστά τόσο ξεχωριστό είναι όλο το περιτύλιγμα του. Ο ΠΑΟΚ, μια ομάδα σκληρού πρωταθλητισμού, έχει μείνει εδώ και ώρα με παίκτη λιγότερο και φλερτάρει με μία εντός έδρας γκέλα. Κάθε του επίθεση πια γίνεται με αριθμητικό μειονέκτημα, ο Δικέφαλος δεν έχει την πολυτέλεια να σπαταλά επιθέσεις.

Κι εκείνος, ο νεαρότερος παίκτης που βρίσκεται στον αγωνιστικό χώρο, παίρνει την μπάλα μερικά μέτρα πιο κάτω από την σέντρα και… πατάει το τούρμπο. Δεν χαμπαριάζει που είναι μόνος απέναντι σε όλους. Πιστεύει ότι γίνεται. Ότι το ‘χει. «Σπάει» το κορμί του, με μία πιρουέτα φέρνει την μπάλα στο καλό του, οπλίζει και… μπουμ!

Ο Χρήστος Τζόλης είναι ένας χαρισματικός νεαρός που αυτή τη στιγμή ότι αγγίζει το μετατρέπει σε χρυσό. Είναι ο χρόνος του, ο μήνας του, η εβδομάδα, του η μέρα του. Ναι, νιώθει ότι κάθε μέρα είναι η μέρα του. Βλέπει έναν λευκό καμβά και νιώθει ότι είναι σε θέση να φτιάξει ένα αριστούργημα από το τίποτα. Χωρίς να ζοριστεί. Χωρίς να υπερβάλει. Χωρίς να το πιέσει και πολύ. Όλο αυτό έρχεται από μόνο του, αυθόρμητα.

Ο 18χρονος Χρήστος Τζόλης μέσα σε χρόνο μηδέν έγινε ένας ποδοσφαιριστής που μπορεί να παίρνει από το χέρι τον ΠΑΟΚ και να τραβάει το κάρο από την λάσπη, όταν αυτό έχει κολλήσει, χωρίς να επηρεάζεται από τις πνευματικές διακυμάνσεις ενός αγώνα. Αυτή η πνευματική του ισορροπία, αυτή η συναισθηματική του ωριμότητα, αυτή του η ικανότητα να «διαβάζει» τις συνθήκες κάθε παιχνιδιού και να αποφασίζει το σωστό, τον κάνουν ένα συναρπαστικό «πακέτο».

Η συστολή μου να τον τοποθετήσω δίπλα στον 18χρονο Γουέιν Ρούνεϊ, κάμφθηκε όταν κάθισα να ψάξω την αποτελεσματικότητα των κορυφαίων wonderkids του πλανήτη τη φετινή σεζόν. Όλοι ξέρουν τον Χάαλαντ. Τον Άνσου Φάτι. Τον Τζέιντεν Σάντσο. Τον Τζιοβάνι Ρέινα. Το νέο παιδί θαύμα που λέγεται Ντόμινικ Σόμποσλαι ή πιο ψαγμένες περιπτώσεις όπως ο Τσέχος, Άνταμ Χλόζεκ ή ο Αμίν Γκουϊρί; Που βρίσκεται άραγε ο Χρήστος Τζόλης σε σύγκριση με τους συνομήλικους του;

Το πιο εντυπωσιακό είναι πως ο μικρός παίζει σε full speed Τετάρτη – Κυριακή. Από τα 19 ματς που έχει παίξει φέτος ο ΠΑΟΚ, ο Τζόλης έχει αγωνιστεί στα 18! Χωρίς rotation, χωρίς ξεκούραση, χωρίς χαλάρωση. Παίζει ασταμάτητα, χωρίς κάποια αισθητή «κοιλιά» στην απόδοση του, χωρίς τραυματισμούς.

Και παίζει σταθερά καλά. Μετρά ήδη 8 γκολ (3 στο πρωτάθλημα και 5 στα Κύπελλα Ευρώπης) και 4 ασίστ και είναι πια επισήμως ένα wonderkid, η φήμη του οποίου ξεπερνά τα ελληνικά δεδομένα.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Σωτήρη Μήλιου ΕΔΩ.