Την πρώτη φορά ίσως έχει πλάκα, μετά όμως παύει να είναι αστείο. Κάθε φορά που ο ΠΑΟΚ βρίσκει μπροστά του φέτος μία ομάδα που επιλέγει να παίξει με 11 παίκτες πίσω από την μπάλα, ιδρώνει, αγκομαχάει, τρέμει, λέει μέσα του: «τώρα θα γκελάρω, τώρα θα γκελάρω».

Άλλες φορές σώθηκε in extremis όπως με το εκπληκτικό φάουλ του Νινούα στο Αγρίνιο λίγο πριν το τέλος ή το γκολ – προσευχή του Ελ-Καντουρί με τον ΠΑΣ στο φινάλε κι άλλες φορές όχι. Σχεδόν παντού όμως ζορίζεται, τεντώνει, ασφυκτιά.

Όλες του οι φετινές γκέλες είναι βγαλμένες από καρμπόν. Όλες! Στο 1-1 με την ΑΕΚ οι τελικές ήταν 2-15 και ο ΠΑΟΚ σπατάλησε 48 γεμίσματα απέναντι σε μία ομάδα που επέλεξε να παίξει αυθεντικό κατενάτσιο. Στον Βόλο, ο Δικέφαλος έβλεπε την εστία σαν κουμπότρυπα. Με τον Άρη μπλόκαρε απέναντι σε μία ομάδα που τον έπαιξε σκληρά και οργανωμένα πίσω. Έτσι έχασε και στην Κύπρο από την Ομόνοια. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που έχασε και στο Αλκαζάρ από την ΑΕΛ.

Όχι, δεν πρόκειται για κάποιου είδους τυπογραφικό λάθος. Ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε στην Λάρισα κι ας πήρε ένα βαθμό στα χασομέρια από το εύστοχο πέναλτι του Βιεϊρίνια. Η ισοπαλία, ο ένας πόντος δεν του λέει πια τίποτα. Δεν είναι ένας κερδισμένος πόντος, αλλά δύο χαμένοι.

Οι περισσότεροι εστιάζουν το πρόβλημα στην αναποτελεσματικότητα. Στην τρύπα στην θέση του σέντερ-φορ. Το αληθινά μεγάλο πρόβλημα του Δικεφάλου είναι στην πραγματικότητα λιγάκι πιο πίσω, στην περίφημη «ζώνη 14».

Δεν είναι μόνο το κενό που άφησε η παραχώρηση του Δημήτρη Πέλκα. Είναι και το σταδιακό σβήσιμο του Ντιέγκο Μπίσεσβαρ. Ο ΠΑΟΚ δεν έχει πια μία… κόλλα ανάμεσα στην μεσαία γραμμή και την γραμμή κρούσης. Για να το πω λαϊκά, δεν έχει «δεκάρι», δεν παίρνει τίποτα από την πιο κομβική ζώνη στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ο Τόμας Μουργκ -αν αποκτήθηκε για αυτό τον ρόλο- συγγνώμη, αλλά δεν είναι τέτοιος. Ο Ελ-Καντουρί δεν παίζει εκεί, ο Σβαμπ δεν μπορεί να υποστηρίξει αυτόν τον ρόλο. Μοιραία, ο ΠΑΟΚ γίνεται προβλέψιμος. Όλοι ξέρουν πως θα αναπτυχθεί, που θα στείλει την μπάλα. Σαν να παίζεις σκάκι και να ξέρεις τις επόμενες κινήσεις του αντιπάλου.

Το παιχνίδι του Δικεφάλου δεν ήταν άσχημο στο μάτι ούτε επί Αμπέλ Φερέιρα, ούτε επί Πάμπλο Γκαρσία. Γίνεται μία φιλότιμη, ειλικρινής και αρκετά ποιοτική προσπάθεια να βρεθούν οι απομονώσεις στα άκρα, να κυνηγηθούν τα overlap των μπακ, να δημιουργηθούν ορθολογικοί συνδυασμοί από το πλάι. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Αυτό το ξέρουν πια ακόμα και οι πέτρες!

Δεν χρειάζεται χαρτί πανεπιστημίου της Οξφόρδης για να αφοπλίσεις τον ΠΑΟΚ. Του δίνεις την μπάλα, του δίνεις γήπεδο, φορτώνεις αμυντικά τις δύο πτέρυγες και του ρίχνεις και λίγο ξύλο στα όρια του επιτρεπτού. Αν είσαι λιγάκι προσεκτικός στις στατικές φάσεις και αν ο Τζόλης δεν βγάλει κανέναν λαγό από το καπέλο, τότε τα έχεις καταφέρει.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Σωτήρη Μήλιου ΕΔΩ.