Ένα παιδί μπαίνει στο σπίτι σου και κάνει τόσο θόρυβο, που δύσκολα το αντέχεις. Μετά φεύγει και αφήνει το σπίτι τόσο σιωπηλό, που νομίζεις ότι θα τρελαθείς.

Τα παιδιά πάντα ξέρουν τι ψάχνουν. Οι μεγάλοι είναι αυτοί που στροβιλίζονται αδιάκοπα, καθημερινά δίχως προσανατολισμό, δίχως να ξέρουν τι είναι αυτό που τους λείπει.

Τα παιδιά έρχονται και με έναν μαγικό τρόπο και σου αλλάζουν τον τρόπο που σκέφτεσαι, που υπάρχεις, που αναπνέεις. Έχουν όλη τη σοφία του κόσμου μέσα τους. Αρκεί να τα παρατηρείς.

Κάθε παιδί είναι ένα μικρό θαύμα, μα υπάρχουν και κάποια που γεννιούνται με αστερόσκονη. Έχουν το χάρισμα να εμπνέουν, να οιστρηλατούν, να μετατρέπουν σε χρυσό οτιδήποτε αγγίζουν. Κι όλα αυτά χωρίς να προσπαθούν ιδιαίτερα. Γίνεται φυσικά. Αυτόματα.

Ο Χρήστος Τζόλης είναι σήμερα ένα golden-boy, μα, ακριβώς πριν ένα χρόνο ήταν ένα απλό ball-boy. Αισθάνεται ακόμα ένα τέτοιο, νιώθει πιο βολικά μαζί με τα παιδιά με τις «σαλιάρες» που επιστρέφουν γρήγορα στα ινδάλματα τους τις μπάλες. Έφυγε από τον κόσμο τους, είναι ένας εν δυνάμει εκατομμυριούχος, μα μέσα του είναι ακόμα ένας από αυτούς.

Η φωτογραφία του μικρού να περιστοιχίζεται από τα ball-boys της Τούμπας λίγο πριν από την σέντρα του αγώνα με την Λαμία αξίζει περισσότερο από τα 16 γκολ του και τις 9 ασίστ του στην σεζόν. Δείχνει ακριβώς τον λόγο που ο μικρός είναι wonderkid.

Δεν έχει κλείσει καν έναν χρόνο στον κόσμο των μεγάλων και ο Χρήστος Τζόλης μπορεί να εξελιχθεί στον σημαντικότερο παίκτη στην ιστορία του ΠΑΟΚ. Όχι, γιατί βάζει γκολ, ούτε γιατί ενδέχεται να πωληθεί κάποια στιγμή για πολλά φράγκα.

Κυρίως, γιατί ήρθε από το πουθενά για να αλλάξει το mindset ενός βαλτωμένου και στάσιμου οργανισμού, που πίστευε ότι οι ομάδες μόνο αγοράζονται. Ότι οι ομάδες φτιάχνονται μόνο με μεγάλα παιδιά.

Ο Χρήστος Τζόλης απέδειξε ότι γίνεται κι αλλιώς. Ίσως να έτυχε. Αλλά συνέβη. Αν δεν υπήρχε η μετεωρική του εμφάνιση, ο Ιβάν Σαββίδης ίσως να το σκεφτόταν δύο και τρεις φορές πριν εγκρίνει (ένα ακόμα) τεράστιο κονδύλι για την μετατροπή του προπονητικού κέντρου της Μεσημβριας σε ένα στολίδι που θα συγκρίνεται με αυτά της Μπάγερν Μονάχου και της Εθνικής Γερμανίας. Δίχως την εμφάνιση του μικρού, το κονδύλι αυτό μπορεί να πήγαινε για τον επόμενο Μπερμπάτοφ.

Ο ΠΑΟΚ στην εποχή Σαββίδη πέρασε ταχύτατα από όλα τα στάδια. Από την ένδεια, την ξηρασία, πέρασε γρήγορα, απότομα στην εποχή της αφθονίας, της ευμάρειας, των τίτλων. Τα έκανε όλα να φαίνονται εύκολα. Κακόμαθε τους οπαδούς του και κακόμαθε τον ίδιο τον οργανισμό του. Δημιούργησε αναμνήσεις γεμάτες λαμπερά πυροτεχνήματα, αλλά λησμόνησε να χτίσει στέρεα θεμέλια κι έφερε μία ασφυκτική θηλιά στον λαιμό με τους κόκκινους ισολογισμούς στο Financial Fair Play.

Ο Χρήστος Τζόλης ήρθε για να υπενθυμίσει ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος. Πιο ανηφορικός, πιο δύσβατος, αλλά με περισσότερες και πιο έντονες χαρές. Χωρίς να έχει παίξει ούτε μισή φορά μπροστά σε γεμάτη Τούμπα, η εμφάνιση, η εξέλιξη, η πρόοδος και η προοπτική του κάνει τους οπαδούς του ΠΑΟΚ να καμαρώνουν εκατό φορές περισσότερο από οποιαδήποτε μεταγραφή αεροδρομίου. Είναι ένας εναλλακτικός δρόμος, μια ηχηρή τάση που πρέπει να εισακουστεί.

Διαβάστε ολόκληρο του άρθρο του Σωτήρη Μήλιου ΕΔΩ.