Επαναλαμβάνω για να μην δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις, πως ο καλοκαιρινός σχεδιασμός δεν ήταν επιτυχημένος ενώ και αστοχίες υπήρξαν στον τομέα της ενίσχυσης και ελλείψεις υπάρχουν στο ρόστερ, τις οποίες έχω επισημάνει πολλές φορές.

Ωστόσο αν καταφέρουν να ξαναγίνουν οικογένεια παίκτες και τεχνική ηγεσία, θα αλλάξει άρδην η εικόνα της ομάδας. Είναι η μόνη λύση, απόπειρα να αντλήσουν δύναμη ο ένας από τον άλλο μέσα στα αποδυτήρια, για να αλλάξουν αγωνιστικό πρόσωπο πρόσωπο και να σώσουν ότι σώζεται μέχρι το τέλος της περιόδου.

Μόνο ως οικογένεια μπορεί να αντιμετωπίσει ο ΠΑΟΚ αυτή την παιδική –άκρως εκνευριστική- αφέλεια που επέδειξε και στο παιχνίδι με τον Παναθηναικό. Με 14 τελικές προσπάθειες ο Δικέφαλος έναντι 7 των γηπεδούχων, κατάφερε (περί κατορθώματος πρόκειται) να χάσει το παιχνίδι. Αν μάλιστα δούμε την εικόνα των δυο ομάδων στο α΄ ημίχρονο, είναι να χτυπάμε το κεφάλι μας με δεδομένο ότι ο Παναθηναικός στη μια και μοναδική ευκαιρία (ας την πούμε ευκαιρία), σκόραρε ενώ είχαν προηγηθεί 7 αποτυχημένες απόπειρες από τον ΠΑΟΚ.

Ακόμα και τώρα που όλα μοιάζουν να έχουν χαθεί, θεωρώ ότι η ομάδα μπορεί καλύτερα. Πολύ καλύτερα. Δεν πετάω στα σύννεφα. Αντίθετα μάλιστα, είμαι προσγειωμένος και απόλυτα ρεαλιστής. Οι επιδόσεις της ομάδας (τόσο των ποδοσφαιριστών όσο και της τεχνικής ηγεσίας), μπορούν να βελτιωθούν θεαματικά αν το σύνολο όσων αποτελούν κομμάτι του αγωνιστικούς τμήματος, υιοθετήσουν το πάθος του Ισλανδού αμυντικού.

Αν ένας Ινγκανσον και ένας Βιειρίνια μπορούν να μετατρέψουν το 0-2 σε 2-2 στο παιχνίδι με τον Αρη σε διάστημα λίγων λεπτών, φανταστείτε τι μπορεί να πετύχει αυτή η ομάδα, αν ξαναγίνει οικογένεια με κοινό στόχο και η πλειοψηφία των παικτών, καταθέσουν πάθος στον αγωνιστικό χώρο.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Κώστα Βασιλόπουλου ΕΔΩ.