Το κλασικό πρόβλημα του αγγλικού ποδοσφαίρου όλα αυτά τα χρόνια ήταν πως… παραέπαιζε αγγλικά. Και μετά το 1966 ο αγγλικός τρόπος ποδοσφαίρου δεν έφερε τίποτα στις μεγάλες διοργανώσεις.

Η ευλογία όμως για το αγγλικό ποδόσφαιρο είναι πως στο νησί εργάζονται αυτή τη στιγμή τα κορυφαία προπονητικά μυαλά του πλανήτη. Όχι γιατί φτιάχνουν ομάδες που παίζουν καλό ποδόσφαιρο, αλλά επειδή εξελίσσουν και μεταμορφώνουν ποδοσφαιριστές σε παίκτες παγκόσμιας κλάσης.

Πριν την έλευση του Μαρσέλο Μπιέλσα στην Λιντς, ο Κάλβιν Φίλιπς ήταν ένας ακόμα κλασικός Άγγλος box-to-box μέσος. Με τον Αργεντινό στο τιμόνι έγινε ο «Πίρλο του Γιόρκσιρ», όπως αρέσκονται να τον λένε οι οπαδοί των παγωνιών.

Ο Φίλιπς ήταν η μεγάλη έκπληξη του Σάουθγκεϊτ στο αρχικό σχήμα και συνάμα ο κορυφαίος του γηπέδου. Από δική του ασίστ ήταν το νικητήριο γκολ του Στέρλινγκ, ο ακούραστος χαφ ήταν μέσα σε ότι καλό έκαναν τα λιοντάρια στο γήπεδο.

Μιας και πιάσαμε τον Στέρλινγκ κι αυτός είναι ένας άλλος παίκτης από την ώρα που δουλεύει μαζί με τον Πεπ Γκουαρντιόλα. Όχι μόνο τακτικά, αλλά και εκτελεστικά. Το διαγώνιο κόψιμο που έκανε στην φάση του γκολ, αλλά και ο τρόπος που εκτέλεσε έφεραν την υπογραφή και την δουλειά του Καταλανού τεχνικού.

Κάπως έτσι, τα λιοντάρια έχουν πάψει να παίζουν με τον κλασικό αγγλικό τρόπο kick n’run. Μπήκαν με φούρια στο ματς, έκλεισαν την Κροατία στο καβούκι τους, όταν πέρασε το πρώτο εφιαλτικό 20λεπτο, ζύγισαν εκ νέου το ματς, βρήκαν νωρίς στην επανάληψη το 1-0 και διαχειρίστηκαν ξανά με τακτική σύνεση το ματς, στην ουσία η δευτεραθλήτρια κόσμου δεν έκανε ούτε μισή φάση της προκοπής.

Δίχως παίκτη της Λίβερπουλ ή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο αρχικό σχήμα από το Euro 1992, με ισορροπία στις γραμμές, η Αγγλία δεν έθελξε, αλλά έδειξε απολύτως σοβαρή στο πρώτο σημαντικό τεστ μπροστά στο απαιτητικό κοινό του Γουέμπλεϊ.